Γράφει η Γεωργία Κωστοπούλου

Το γκιακ είναι το αίμα, ο συγγενικός δεσμός και ο νόμος του αίματος που σκιάζει τις ζωές των ηρώων του εκάστοτε διηγήματος. Οι ήρωες αυτοί καθ’ εαυτοί είναι άνθρωποι που έχουν πολεμήσει στη Μικρασιατική Εκστρατεία και έχουν βιώσει στο πετσί τους τι θα πει πόλεμος και πως μεταμορφώνει τον άνθρωπο. Οι ίδιοι αυτοί άνθρωποι γίνονται και κοινωνοί της ιστορίας τους σε κάποιον τρίτο και έτσι τη μαθαίνει και ο αναγνώστης.

Ο λόγος τους είναι ιδιαίτερος. Χρησιμοποιείται σε πολλά σημεία η ντοπιολαλιά και το αρβανίτικο ιδίωμα με μετάφραση στο κάτω μέρος της σελίδας όπου χρειάζεται. Η επιλογή αυτή, δίνει πιο μεγάλη έμφαση στα λόγια του συγγραφέα και στην ίδια την ιστορία. Δίνει στον αναγνώστη να καταλάβει γιατί οι ήρωες έδρασαν με τον τρόπο που έδρασαν και πως το γκιακ διέπει τις ζωές τους και τις μικρές κοινωνίες τους.

Ένα ακόμα σημείο ενδιαφέροντος στο βιβλίο είναι τα κοινά σημεία αρχής και τέλους του κάθε διηγήματος. Ο συγγραφέας ακολουθεί μια κοινή γραμμή και για κάθε ένα από αυτά υπάρχει η προσωπική αφήγηση του ήρωα σε κάποιον τρίτο, όπως έχουμε ήδη πει, αλλά και μια ανατροπή στο τέλος του διηγήματος όταν τελικά φανερώνεται σε ποιον αφηγείται ο κάθε ήρωας την ιστορία του.

Το Γκιακ έχει πια πάρει διαστάσεις φαινομένου στο χώρο του βιβλίου κι αυτό είναι πολύ καλό για τον ίδιο το συγγραφέα πρώτα πρώτα, τις εκδόσεις Αντίποδες που τον στήριξαν, αλλά και για όλους τους νέους συγγραφείς του είδους. Αν υπάρχει καλή δουλειά από μέρους τους, τότε σίγουρα θα βρεθεί κάποιος να την εκδώσει και κάποιος άλλος να τη διαβάσει.