Γράφει η Γεωργία Κωστοπούλου
Ο “Σκοτεινός Λαβύρινθος” είναι ένα νουάρ αστυνομικό μυθιστόρημα που καθηλώνει τον αναγνώστη από την πρώτη μέχρι την τελευταία σελίδα. Πρόκειται για το τέταρτο κατά σειρά βιβλίο του Γρηγόρη Αζαριάδη και κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις Μεταίχμιο.
Το Σεπτέμβρη του 2014, μια απάνθρωπη πενταπλή δολοφονία λαμβάνει χώρα σε ένα απομονωμένο αγρόκτημα έξω από το Μαραθώνα. Και τα πέντε θύματα, είναι μέλη της ίδιας οικογένειας, χωρίς φανερούς εχθρούς και λόγους που θα μπορούσαν να οδηγήσουν κάποιον σε ένα τέτοιο έγκλημα.
Η αστυνόμος Τρύπη και η ομάδα της αναλαμβάνουν να εξιχνιάσουν το μυστήριο και να φέρουν ενώπιον της δικαιοσύνης αυτόν ή αυτούς που είναι υπεύθυνοι για το αποτρόπαιο έγκλημα. Παράλληλα πρέπει να προστατεύσουν το έκτο μέλος της οικογένειας που παραμένει στη ζωή και να φροντίσουν για τη συνεργασία του. Η Σοφία, που ζει χρόνια στο εξωτερικό προσπαθεί να συνειδητοποιήσει το χαμό της οικογένειάς της. Το μόνο που ζητάει είναι να τιμωρηθούν οι ένοχοι.
Αν και δεν έχω διαβάσει προηγούμενα βιβλία του κυρίου Αζαριάδη, καταλαβαίνω πως η ομάδα της Αστυνόμου Τρύπη δεν είναι νεοσύστατη και πως έχει βρεθεί πολλές φορές μέχρι τώρα αντιμέτωπη με παρόμοια εγκλήματα κατά ζωής. Παράλληλα, δεν φαίνεται να λείπει κάτι που να με εμποδίζει να καταλάβω πως λειτουργεί η ομάδα ή ποια είναι η ιεραρχία. Είναι ξεκάθαρο πως πρόκειται για μια αρκετά ικανή και δεμένη ομάδα που δρα σύμφωνα με αυτά που πιστεύει και με γνώμονα τη δικαιοσύνη.
Ο ιδιαίτερος τρόπος γραφής, είναι ένας από τους λόγους που με τράβηξαν στο βιβλίο. Ο συγγραφέας έχει το δικό του στυλ και το δικό του τρόπο αφήγησης, που δεν σου θυμίζει κάποιον άλλο συγγραφέα, αλλά δεν σε αποθαρρύνει κιόλας, ούτε χρειάζεται προσπάθεια για να τον παρακολουθήσεις. Η ενδελεχής έρευνα που έχει κάνει για το χώρο της νύχτας, τα κυκλώματα εμπορίας ναρκωτικών, αυτά των μπράβων, τα συμβόλαια θανάτου και τα συναφή είναι πρόδηλη, καθώς δίνει τα στοιχεία που χρειάζονται για να μπει ο αναγνώστης μέσα στην ατμόσφαιρα της νύχτας και της όλης ιστορίας, με λεπτομέρειες στο βάθος που είναι απαραίτητο για την πλοκή και την κατανόηση της ιστορίας, χωρίς να αναλώνεται σε ανούσια και ανυπόστατα στοιχεία.
Οι χαρακτήρες του είναι πολύ καλά δομημένοι και εξυπηρετούν το σκοπό της ιστορίας. Η αστυνόμος και η ομάδα της έχουν το βάθος που τους αναλογεί και είναι αρκετό για τον αναγνώστη ώστε να καταλάβει την ψυχολογία και την προσωπικότητα του καθενός. Τα δυνατά τους στοιχεία και οι αδυναμίες της Ελληνικής Αστυνομίας είναι που παίζουν τον καθοριστικό ρόλο στην έρευνα. Πρέπει πάντα να ακολουθούν το γράμμα του νόμου και την ίδια στιγμή, να προσπαθούν να μη βάζουν τη ζωή τι δική τους, αλλά και κανενός άλλου σε κίνδυνο. Οι περιορισμοί αυτοί είναι που μερικές φορές τους δένουν τα χέρια και τους φέρνουν κάποια βήματα πιο πίσω από κάποιον άλλο που δεν έχει τίποτα να χάσει.
Η προσωπικότητα της Σοφίας από την άλλη, δίνεται λίγο λίγο, βοηθώντας στην εξέλιξη και δίνοντας στοιχεία στον αναγνώστη με φειδώ, ώστε να δει τι κρύβεται πίσω από την κουρτίνα. Η ανάγκη της για εκδίκηση είναι μεγάλη και οι ικανότητές της, που ξεδιπλώνονται σιγά σιγά, εξηγούνται με τα λίγα αυτά στοιχεία. Το δίκιο ή άδικο που έχει είναι ένας ακόμη προβληματισμός για τον αναγνώστη. Οι σκέψεις περιπλέκονται γύρω από το κατά πόσο έχει δίκιο η κοπέλα και κάνει τις σωστές κινήσεις και κατά πόσο θα έπρεπε να αφήσει την αστυνομία να κάνει τη δουλειά της.
Με τα υπέροχα αυτά στοιχεία, αλλά και με κάποια ακόμα, ο συγγραφέας Γρηγόρης Αζαριάδης συνθέτει ένα συναρπαστικό αστυνομικό μυθιστόρημα που δεν θα θέλετε να αφήσετε από τα χέρια σας! Διαβάστε το και δεν θα χάσετε!
Εκδόσεις Μεταίχμιο / Public / Ianos
Λίγα λόγια για το συγγραφέα
Ο Γρηγόρης Αζαριάδης γεννήθηκε το 1951 στην Αθήνα. Έχει έναv γιο και μια κόρη. Είναι μέλος της ΕΛΣΑΛ (Ελληνικής Λέσχης Συγγραφέων Αστυνομικής Λογοτεχνίας). Έχει εκδώσει τρία ακόμα αστυνομικά μυθιστορήματα τα οποία κυκλοφορούν από τις εκδόσεις Γαβριηλίδης (Το μοτίβο του δολοφόνου, 2015, Παλιοί λογαριασμοί, 2012, και Η τελευταία παράσταση της Μαρίνας Φιλίππου, 2013).
