Γράφει η Γεωργία Κωστοπούλου

 

Δεν είναι το πρώτο μυθιστόρημα γραμμένο από τέσσερις  συγγραφείς που διαβάζω, πάνε όμως χρόνια από τότε που γράφτηκε το προηγούμενο που είχα διαβάσει. Το συγκεκριμένο εγχείρημα είναι αρκετά δύσκολο και εμπεριέχει μεγάλο ρίσκο, καθώς πρόκειται για μυθιστόρημα που πρέπει να έχει συγκεκριμένη δομή και συνέχεια. Δεν είναι μια συλλογή διηγημάτων που έχουν όλα το ίδιο θέμα ή το ίδιο μοτίβο. Για το λόγο αυτό θα πρέπει να δώσω τα συγχαρητήριά μου στους συγγραφείς που συνεργάστηκαν για να βγει ένα τόσο ωραίο αποτέλεσμα. Η ιστορία του έχει ως εξής:

Η Αθήνα προετοιμάζεται για τα Χριστούγεννα, μια γιορτή που σε πολλούς προκαλεί μελαγχολία, σε άλλους όμως χαρά και ευδαιμονία. Τη γιορτινή ατμόσφαιρα της πόλης έρχεται να ταράξει μια σειρά εγκλημάτων που δεν έχει προηγούμενο. Φαίνεται πως κάποιος πολύ άρρωστος δολοφόνος έχει αφεθεί ελεύθερος στην πόλη και θερίζει ζωές ως άλλος δρεπανοφόρος.

Η Αστυνόμος Αΐντα Μητροπούλου με τη βοήθεια του Υπαστυνόμου Δώρη Μανουστάκου και της ομάδας τους στη Γενική Αστυνομική Διεύθυνση Αττικής, έχει αναλάβει το δύσκολο έργο της διαλεύκανσης του μυστηρίου. Ποιος είναι ο ψυχάκιας που κυκλοφορεί και τι σκοπούς έχει; Στο έργο τους θα αναμειχθεί και θα βοηθήσει ο δημοσιογράφος Παύλος Βαφειάδης, ένας άνθρωπος που λειτουργεί πολλές φορές με αθέμιτα μέσα αλλά πάντα από την ασφάλεια του σπιτιού του. Κανένας δεν περίμενε να συμβεί κάτι τέτοιο…

Η «Αποκάλυψη» δεν είναι ένα καθαρά αστυνομικό μυθιστόρημα. Έχει πολλά από τα στοιχεία που το συνιστούν, όπως την Αστυνόμο Μητροπούλου, τον Υπαστυνόμο Μανουστάκο και την ομάδα τους, την έρευνα που γίνεται και που ακολουθεί κάθε έγκλημα που ανακαλύπτει η αστυνομία και όλα τα συναφή. Έχει όμως και πολλά σημεία που το κάνουν πολύ πιο δυνατό, πολύ πιο σκοτεινό και που το σπρώχνουν αρκετά στην κατηγορία του τρόμου. Ας είμαστε όμως ξεκάθαροι. Δεν είναι όλο το βιβλίο έτσι, μόνο τα κομμάτια που ανήκουν στο δολοφόνο είναι τόσο φρικαλέα και τρομακτικά που φέρνουν στο νου εικόνες για γερά στομάχια.

Το βιβλίο έχει δομηθεί με συγκεκριμένο τρόπο που τελικά φαίνεται να του ταιριάζει πολύ και συμβάλει στην επιτυχία του τελικού αποτελέσματος. Κάθε συγγραφέας έχει αναλάβει να γράψει και έναν χαρακτήρα στο βιβλίο. Τέσσερις βασικοί χαρακτήρες, τέσσερις συγγραφείς. Εξαιρετική ιδέα, αν σκεφτεί κανείς πως κάθε χαρακτήρας έχει τη δική του προσωπικότητα και με αυτόν τον τρόπο αποδίδεται πολύ καλύτερα από κάθε άλλη προσέγγιση. Ο διαφορετικός τρόπος γραφής του καθενός δεν είναι τόσο ορατός, καθώς αποδίδεται περισσότερο στην προσωπικότητα του χαρακτήρα. Σε κάθε κεφάλαιο υπάρχει η πρωτοπρόσωπη αφήγηση του κάθε χαρακτήρα και ο αναγνώστης δεν θα αναγνώριζε ε ποιον συγγραφέα ανήκει η φωνή, αν στην κορυφή της σελίδας δεν έβλεπε το όνομά του/της.

Ο κύριος Αθανασιάδης, του οποίου τη γραφή δεν γνώριζα για να πω την αλήθεια, έχει αναλάβει να γράψει το χαρακτήρα του δολοφόνου. Οι πρώτες σελίδες του βιβλίου που κάνει μια δυνατή αρχή, στην περίπτωσή μας με το δολοφόνο, όπως κάθε αστυνομικό που σέβεται τον εαυτό του, εισάγει τον αναγνώστη σε ένα αρρωστημένο περιβάλλον και τον κάνει να αναρωτηθεί αν θέλει να συνεχίσει παρακάτω. Η αμφιβολία αυτή δεν κρατάει πολύ, μιας και το κείμενο είναι τέτοιο που απορροφά όλη την προσοχή του αναγνώστη και τον τραβάει όλο και πιο βαθιά. Ο ίδιος ο χαρακτήρας του κυρίου Αθανασιάδη είναι μια αποκάλυψη, ειδικά για όσους δεν έχουν ξαναδιαβάσει κάτι δικό του.

Η Αστυνόμος Μητροπούλου είναι η χαρακτήρας που βάζει στο χαρτί η κυρία Παπαδημητρίου. Είναι μια γυναίκα μοναχική, που κρατάει στα χέρια της εξουσία και διώχνει τους ανθρώπους, θα έλεγε κανείς. Ο χαρακτήρας της είναι αρκετά ευέξαπτος, έχει όμως τους λόγους της που συμπεριφέρεται έτσι και δεν είναι μόνο και μόνο επειδή κατέχει μια τόσο σημαντική θέση σε ένα επάγγελμα κατεξοχήν αντρικό. Το παρελθόν της έχει την ικανότητα να την τραβήξει στα σκοτεινά νερά του, αν του το επιτρέψει. Γι΄αυτό έχει κόψει και όλες τις κακές συνήθειες στις οποίες είχε εθιστεί, όπως το ποτό και το τσιγάρο.

Ο Υπαστυνόμος Δώρης Μανουστάκος είναι παιδί χωρισμένων γονιών με μητέρα στρατιωτικό. Το οποίο φυσικά σημαίνει τουρ ανά την Ελλάδα κάθε που ερχόταν νέα μετάθεση και μηδενικό αντρικό πρότυπο. Δεν τα κατάφερε και άσχημα όμως και από λογιστής που ξεκίνησε να γίνει, μπήκε τελικά στο σώμα και κυνηγάει εγκληματίες αντί για φορολογούμενους. Νέος σε ηλικία, όπως και ο Δημήτρης Σίμος που του δίνει πνοή, έχει τις απόψεις του, τα όνειρά του και πιστεύει, όπως και κάθε νέος, πως μπορεί να πετύχει ότι προσπαθήσει. Μακάρι να τα καταφέρει…

Ο πιο αμφιλεγόμενος χαρακτήρας από την αρχή του βιβλίου είναι ο δημοσιογράφος Βαφειάδης. Το όνομα παραπέμπει σε κάποιον άλλο ομότεχνό του και νομίζω ότι αυτό επιζητούσε ο Βαγγέλης Γιαννίσης με την επιλογή του συγκεκριμένου ονόματος. Το υποσυνείδητο του αναγνώστη να συμβάλει στην εικόνα που έχει για το συγκεκριμένο χαρακτήρα. Ο συγγραφέας έβαλε κάποια από τα στοιχεία της προσωπικής του γραφής, η οποία ομολογουμένως εξελίσσεται ταχύτατα, στο τραπέζι και δημιούργησε ένα χαρακτήρα σκοτεινό και βρώμικο αλλά και καθαρό ταυτόχρονα σε σημείο που ο αναγνώστης να μην μπορεί να αποφασίσει αν τελικά τον συμπαθεί ή όχι.

Περίμενα να διαβάσω αυτό το βιβλίο από τη στιγμή που έμαθα πως θα κυκλοφορήσει. Έκανα λίγη υπομονή και τελικά έφτασε στα χέρια μου. Το αποτέλεσμα με δικαίωσε. Αυτό που δεν είναι ξεκάθαρο μέσα μου, είναι αν θέλω να έχει συνέχεια ή όχι. Το τέλος του παραμένει ανοιχτό και αξεδιάλυτο αφήνοντας με να φανταστώ την τελική απόφαση. Αυτός είναι και ο λόγος που δεν είμαι σίγουρη αν θέλω να διαβάσω κάποια συνέχειά του ή όχι, γιατί δεν ξέρω αν θα είναι όπως το φαντάζομαι ή όπως θα ήθελα να συνεχίσει.

 

Εκδόσεις Παπαδόπουλος / Public / Ianos

 

Λίγα λόγια για τους  συγγραφείς

 

Κυριάκος Αθανασιάδης

Ο Κυριάκος Αθανασιάδης γεννήθηκε το 1963 στη Θεσσαλονίκη. Εργάστηκε για τρεις δεκαετίες στον χώρο του βιβλίου, στην Αθήνα, ως επιμελητής εκδόσεων, αναγνώστης χειρόγραφων πεζογραφίας και στέλεχος εκδοτικού οίκου. Εξέδωσε περί τα 30 βιβλία, κάποια από αυτά με διάφορα ψευδώνυμα. Από το καλοκαίρι του 2017 ζει στην Πράγα.

 

Βαγγέλης Γιαννίσης

Ο Βαγγέλης Γιαννίσης γεννήθηκε το 1988 στην Ελευσίνα, όπου και μεγάλωσε. Το 2014 εξέδωσε το πρώτο του μυθιστόρημα αστυνομικής λογοτεχνίας και από τότε προστέθηκαν στο βιογραφικό του άλλα τρία βιβλία με πρωταγωνιστή τον Ελληνοσουηδό επιθεωρητή Αντερς Οικονομίδη. Παράλληλα με τη συγγραφή ασχολείται με μεταφράσεις, αρθρογραφεί σχετικά με το true crime και παρουσιάζει εβδομαδιαία ραδιοφωνική εκπομπή στον amagi.gr.

 

Χίλντα Παπαδημητρίου

Η Χίλντα Παπαδημητρίου σπούδασε Νομικά. Ασχολείται με τη μετάφραση, με τη συγγραφή αστυνομικών μυθιστορημάτων (Για μια Χούφτα Βινύλια, Έχουνε Όλοι Κακούς Σκοπούς, η Συχνότητα του Θανάτου), και με μουσικές μονογραφίες (Beatles, Clash, Bob Marley). Έχει διδάξει μετάφραση της αστυνομικής λογοτεχνίας στο ΕΚΕΒΙ και είναι τακτική συνεργάτης του διαδικτυακού περιοδικού για το βιβλίο Book Press και της διαδικτυακής μουσικής πύλης http://www.mic.gr.

 

Δημήτρης Σίμος

Ο Δημήτρης Σίμος γεννήθηκε το Δεκέμβριο του 1987. Το πρώτο του βιβλίο κατέκτησε την πρώτη θέση στον πανελλήνιο διαγωνισμό μυθιστορήματος «Ασημένια Σελίδα». Δραστηριοποιείται παράλληλα ως σεναριογράφος. Τον Ιανουάριο του 2016 έγινε δεκτός στην Ελληνική Λέσχη Συγγραφέων Αστυνομικής Λογοτεχνίας, ως ένα από τα νεαρότερα μέλη της. Έχει στο ενεργητικό του δύο μυθιστορήματα αστυνομικής λογοτεχνίας και είναι ο δημιουργός της αστυνομικής σειράς βιβλίων Σκοτεινά Νερά.