Γράφει η Γεωργία Κωστοπούλου
Είχα πολύ καιρό να διαβάσω ένα βιβλίο γεμάτο από τόσα συναισθήματα. Ευχαριστώ πολύ τη συγγραφέα Γεωργία Κακαλοπούλου και τις Εκδόσεις Λιβάνη για αυτό το υπέροχο ταξίδι. Ελάτε μαζί μου να ταξιδέψουμε για λίγο στα βάθη της Άπω Ανατολής.
Η Κάτια είναι μια νεαρή σεφ η οποία έχει όνειρα όπως όλοι οι νέοι άνθρωποι. Εμπιστεύτηκε ένα παιδικό της φίλο και ταξίδεψε μαζί του μέχρι τη Νότια Κορέα για να ανακαλύψει ότι έκανε τόσο δρόμο άδικα. Η Κάτια τον εμπιστεύτηκε κι εκείνος την πρόδωσε, την ξεγέλασε, αφήνοντάς τη μόνη σε μια χώρα που δε μίλαγε τη γλώσσα και που δεν μιλούν όλοι Αγγλικά για να μπορεί να συνεννοηθεί, αλλά και χωρίς χρήματα, αφού της πήρε όλες τις οικονομίες της.
Παρόλα αυτά η Κάτια δεν θα χάσει την εμπιστοσύνη της στους ανθρώπους. όσο καιρό είναι στη Νότια Κορέα, γνώρισε μια νέα γυναίκα που είχε ανάγκη τη βοήθειά της. Η Κάτια φυσικά ανταποκρίθηκε αμέσως, σαν καλή και ευγενική ψυχή που είναι και από τότε οι δύο γυναίκες έγιναν φίλες. Τώρα λοιπόν που η Κάτια βρίσκεται σε μια δύσκολη φάση της ζωής της, χωρίς χρήματα για να γυρίσει πίσω στην πατρίδα της και απειλούμενη με έξωση από το σπιτονοικοκύρη, θα προσπαθήσει να τη βοηθήσει, όχι όμως με την ίδια ανιδιοτέλεια που επέδειξε η Κάτια. Άλλωστε η Ελληνίδα είναι σπάνιος άνθρωπος. Οι περισσότεροι δεν είμαστε έτσι. Θα της βρει μια δουλειά, μέσα από την οποία θα γνωρίσει μια οικογένεια, κάτι που έχασε πολύ νωρίς, αλλά και δυο δυναμικά ξαδέρφια που ανταγωνίζονται απίστευτα ο ένας τον άλλο.
Υπάρχουν αλήθεια τόσο καλοί, τόσο αθώοι, τόσο ανιδιοτελείς άνθρωποι στις μέρες μας; Δεν το γνωρίζω και τείνω να μην το πιστέψω. Ο κόσμος μας είναι τόσο σκληρός και άδικος, που από μικρή ηλικία ακόμα μαθαίνουμε, με τον όμορφο ή τον άσχημο τρόπο, να μην εμπιστευόμαστε τυφλά τους ανθρώπους, να μην τα δίνουμε όλα και να είμαστε λίγο πιο προσγειωμένοι. Τώρα που το ξανασκέφτομαι βέβαια, τολμώ να πω πως πολλοί από εμάς έχουμε καλή θέληση, πιστεύουμε πως υπάρχουν καλοί άνθρωποι εκεί έξω και δεν θέλουν όλοι το κακό μας. Αυτός είναι νομίζω και ο μοχλός που γυρίζει ακόμα τον κόσμο και δεν τον έχει αφήσει σταθερό σε ένα σημείο και γι’ αυτό δεν έχουμε ακόμα γκρεμιστεί στο άπειρο. Η καλοσύνη που ακόμα υπάρχει, η ελπίδα και η πίστη πως έχουμε καλούς ανθρώπους στη ζωή μας και πως μπορούμε κι εμείς να είμαστε καλοί και να πιστεύουμε στους ανθρώπους. Ακριβώς όπως η ηρωίδα.
Δύο τόσο διαφορετικοί πολιτισμοί έρχονται κοντά μέσα από το βιβλίο της κυρίας Κακαλοπούλου. Ένας μεσογειακός λαός, όπως είναι οι Έλληνες. συνήθως δυσκολεύεται να προσαρμοστεί σε μια πραγματικότητα όπως αυτή της Άπω Ανατολής. Εκεί οι άνθρωποι έχουν τα δικά τους ήγθη και έθιμα, τα δικά τους πιστεύω και τον δικό τους τρόπο σκέψης. Κάτι που για ένα Έλληνα μπορεί να φαίνεται απλό ή αστείο, μπορεί να προσβάλει έναν Κορεάτη. Η συγγραφέας το χειρίστηκε αρκετά λεπτά σαν θέμα και πρόσεξε να μη δώσει στοιχεία τέτοια στην ηρωίδα της που θα μπορούσαν να τη φέρουν σε δύσκολη θέση σε μια αντίστοιχη περίπτωση. Φαίνεται πως έχει μελετήσει την κουλτούρα της Νότιας Κορέας και΄όσα έμαθε τα συμπεριέλαβε στο βιβλίο στην κατάλληλη θέση και με τρόπο τέτοιο ώστε να συμβάλουν στη ροή της ιστορίας χωρίς να κουράζουν ή να ξενίζουν. Η εποχή της άνθισης των κερασιών είναι από τις πιο όμορφες και ρομαντικές στιγμές τόσο στην Ιαπωνία όσο και στη Νότια Κορέα και η συγγραφέας φρόντισε να την κάνει κομμάτι της ιστορίας της, συνθέτοντας ένα μαγευτικό σκηνικό και μια δυνατή στιγμή του βιβλίου.
Πέρα όμως από τα όμορφα και θετικά μηνύματα που περνάει αυτό το βιβλίο, αγγίζει και κάποια θέματα που πονάνε. Ένα τέτοιο θέμα είναι ο ρατσισμός. Είναι γενικά γνωστό πως κουλτούρες όπως αυτές της Άπω Ανατολής δεν συμπαθούν τους δυτικούς. Στην ιστορία μας η βασική ηρωίδα γίνεται δέκτης ρατσιστικής συμπεριφοράς, καθώς θα παρουσιαστεί στην οικογένεια ενός γνωστού ηθοποιού της Νότιας Κορέας ως η νέα του σύζυγος. Η μητέρα του θα εναντιωθεί αμέσως σε αυτή τη σχέση, απλά και μόνο επειδή η Κάτια είναι ξένη. Δεν έχει σημασία αν είναι καλός άνθρωπος, αν αγαπάει το γιο της, αν κάνει χαρούμενο τον ετοιμοθάνατο σύζυγό της. Φτάνει που είναι ξένη για να μην τη θέλει στην οικογένειά της και στο σπίτι της. Αυτή η προκατάληψη που έχει για τους ξένους δεν την αφήνει να δει την ίδια την κοπέλα και τον υπέροχο χαρακτήρα της. Ένα απτό, αντιπροσωπευτικό παράδειγμα ρατσισμού.
Από την άλλη βλέπουμε μια κατάσταση ζήλιας, ερωτικής ζήλιας, η οποία όπως γίνεται σε τέτοιες περιπτώσεις φτάνει σε ακραία μέτρα. Η συγγραφέας εδώ δίνει μια τέτοια ακραία μορφή, όπου το άτομο που βιώνει το αίσθημα της ζήλιας, το κάνει με ελλειπή στοιχεία, καθώς είναι τυφλωμένο και δεν πρόκειται να δει ποτέ τι πραγματικά συμβαίνει. Την ίδια στιγμή, πρόκειται για ένα έρωτα μονόπλευρο, που κάνει τα πράγματα ακόμα χειρότερα. Πολλές φορές, όταν κάποιος είναι ερωτευμένος, πιστεύει πως το συναίσθημα βρίσκει ανταπόκριση. Είναι αυτό που θέλει να δει, αυτό που θέλει να πιστεύει, γιατί πως γίνεται ο έρωτάς του να είναι μονόπλευρος; Οπότε περνάει σε μια φάση που δεν συνειδητοποιεί ότι η άλλη πλευρά έχει και άλλη οπτική. Θεωρεί λοιπόν ότι οι πράξεις του γίνονται με γνώμονα τον έρωτα αλλά και πως έχει το δίκιο με το μέρος του. Τότε η κατάσταση μπορεί να ξεφύγει από τα όρια της λογικής, της ηθικής και κάθε νόμου και κανόνα, χωρίς όμως πολλές φορές το εν λόγω άτομο να αντιλαμβάνεται ότι έχει ξεπεράσει κάποια όρια. Πιστεύει πως όλες οι πράξεις του είναι νόμιμες και σωστές. Δυστυχώς, μια τέτοια κατάσταση παρουσιάζεται και στην ιστορία μας όπου τα βλέπουμε όλα αυτά να γίνονται στην πράξη.
Αγάπησα την ηρωίδα και την ευχαριστώ πολύ για τα υπέροχα συναισθήματα που μου χάρισε στο ταξίδι αυτό στη μακρινή Νότια Κορέα. Αν θέλετε ένα βιβλίο γεμάτο συναίσθημα και ρομαντισμό, διαβάστε το «Όσα αγαπήσεις θα ‘ναι ξένα» της Γεωργία Κακαλοπούλου!
Λίγα λόγια για τη συγγραφέα
Η Γεωργία Κακαλοπούλου γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη, αλλά ζει στον Δήμο Δίου Ολύμπου Πιερίας, απ’ όπου και κατάγεται. Οι πρόγονοί της έχουν ρίζες στην Κρήτη και στη Μικρά Ασία. Φοίτησε στα ΤΕΙ Επισκεπτριών Υγείας, ενώ παράλληλα έκανε σπουδές κλασικής κιθάρας και αρμονίας. Παρακολούθησε μαθήματα ζωγραφικής και σχεδίου, καθώς και μαθήματα υποκριτικής σε ερασιτεχνικό θέατρο της Κατερίνης, συμμετέχοντας σε πολλές παραστάσεις. Η μεγάλη της αγάπη είναι η συγγραφή μυθιστορημάτων. Από τις Εκδόσεις Λιβάνη κυκλοφορούν τα μυθιστορήματά της Μελωδία στη Θύελλα και Η Υπόσχεση. Γράφει, επίσης, ποιήματα και άρθρα στο blog της georgiakakalopoulou.blogspot.com. Άρθρα και ποιήματά της έχουν δημοσιευτεί και στη διαδικτυακή εφημερίδα Mag Newspaper. Είναι μέλος της Πανελλήνιας Ένωσης Λογοτεχνών, του Κέντρου Γραμμάτων και Τεχνών Δίου και της Ένωσης Συγγραφέων Πιερίας. Εργάζεται ως ιδιωτική υπάλληλος σε τεχνικό γραφείο. Είναι παντρεμένη και μητέρα δύο παιδιών.
