Γράφει η Γεωργία Κωστοπούλου

Ήρθε η ώρα να πω κι εγώ τη γνώμη μου για ένα βιβλίο που έβλεπα από καιρό τόσο από ξενόγλωσσους αναγνώστες όσο και από εγχώριους. Μου πήρε λίγο καιρό για να βάλω τις σκέψεις μου στο χαρτί, γιατί το θέμα που πραγματεύεται δεν είναι εύκολο, ειδικά για μια μητέρα όπως εγώ. Θα προσπαθήσω όμως να μεταφέρω όλα τα συναισθήματα και τις σκέψεις που μου δημιούργησε το συγκεκριμένο βιβλίο.

Η Μπλάιθ Κόνορ κατάγεται από μια οικογένεια γυναικών που τις βαραίνει μια κατάρα. Δεν μπόρεσαν ποτέ να είναι ουσιαστικές μητέρες για τα παιδιά τους, για τις κόρες τους. Η Μπλάιθ θέλει να πιστεύει πως θα σπάσει αυτή την κατάρα. Έχει δει τι μπορεί να προκαλέσει σε ένα παιδί και είναι αποφασισμένη να είμαι η ιδανική μητέρα. Θα είναι στοργική και θερμή, θα αγαπάει και θα προσέχει την κόρη της και θα είναι πολύ δεμένες οι δυο τους. Αυτό λέει στον εαυτό της και αυτό ελπίζει να καταφέρει.

Όταν λοιπόν η πολυαναμενόμενη κόρη της έρχεται στη ζωή, τίποτα δεν είναι όπως το είχε φανταστεί. Τις πρώτες μέρες ειδικά είναι πολύ κουρασμένη, όλα είναι δύσκολα, δεν κοιμάται, δεν ξεκουράζεται, όπως και οι περισσότερες νέες μητέρες δηλαδή, όμως δεν είναι απολύτως σίγουρη ότι όλα πάνε καλά. Δεν ξέρει αν φταίει η κούρασή της ή αν μόνο αυτή το βλέπει έτσι, όμως το παιδί της, η κόρη της, δε φαίνεται να είναι όπως όλα τα άλλα παιδιά. Κάτι φαίνεται να πάει στραβά μαζί της, Είναι σαν το παιδί να μη συμπαθεί την ίδια του τη μητέρα. Και όχι μόνο αυτή όπως η Μπλάιθ διαπιστώνει αργότερα. Όταν γεννηθεί ο γιος της, η διαφορά ανάμεσα στα δύο παιδιά και τη σχέση της μαζί τους φαίνεται ξεκάθαρα. Όμως, πως μπορεί μια μητέρα να πιστεύει ότι το παιδί της δεν είναι σαν όλα τα άλλα παιδιά; Πως μπορεί μια μητέρα να πιστεύει πως το ίδιο της το σπλάχνο κρύβει κάτι αρρωστημένο μέσα του, έναν εαυτό που μπορεί να διακρίνει μόνο εκείνη;

Πόσο τυφλοί μπορεί να είμαστε απέναντι στα παιδιά μας; Πόσο καλά γνωρίζει μια μάνα το παιδί της και πόσο οι γύρω της την ακούν όταν λέει κάτι που αντιβαίνει στην καλή εικόνα της οικογένειας; Μήπως τελικά πάσχει από κατάθλιψη και όσα λέει δεν έχουν βάση; Μήπως είναι κατάλοιπα του παρελθόντος και της σχέσης της με τη δική της μητέρα;

Η διήγηση είναι στην ουσία μία μακρά επιστολή της Μπλάιθ στο σύζυγό της, αφότου η οικογένειά τους έχει διαλυθεί και οι δυο τους έχουν χωρίσει. Στην επιστολή αυτή γράφει όλα όσα έχει μέσα στο μυαλό της, αυτά που δεν τόλμησε ποτέ να του πει, αλλά και αυτά που του έχει ήδη πει κι εκείνος απέρριψε ως ανοησίες. Ανάμεσα σε όλα αυτά που έχουν να κάνουν με την κοινή τους ζωή, η Μπλάιθ περιγράφει τη σχέση της με τη μητέρα της, έναν άνθρωπο ψυχρό που δεν ήθελε παιδιά, αλλά και τη σχέση της μητέρας της με τη δική της μητέρα, τη γιαγιά της Μπλάιθ. Μέσα από αυτή την αναδρομή στο παρελθόν, προσπαθεί να δώσει στον πρών σύζυγό της αλλά και στον αναγνώστη μια εικόνα για το τι μπορεί να δημιούργησε το χαρακτήρα της μητέρας της αλλά και της ίδιας. Προσπαθεί να τα βάλει όλα στο χαρτί και να εξηγήσει κάποιες δικές της συμπεριφορές αλλά ίσως ακόμα και της κόρης τους. Αλλά και γιατί αμφέβαλε πολλές φορές και η ίδια για τον εαυτό της και για όσα έβλεπε ή καταλάβαινε.

Βλέπουμε μια πλευρά της μητρότητας που δεν είναι υπέροχη και δεν περιβάλλεται από ροζ ή γαλάζια συννεφάκια. Ίσα ίσα πρόκειται για μια πολύ σκοτεινή πλευρά. Και όχι μόνο για την ίδια τη νέα μητέρα, που ξαφνικά βρέθηκε με ένα μωρό στην αγκαλιά χωρίς καλά καλά να ξέρει τι πρέπει να κάνει μαζί του, με πολύ διαφορετική καθημερινότητα από ότι είχε μέχρι εκείνη τη στιγμή. Είναι και η αντιμετώπιση που έχει από τους γύρω της. Όταν την αντιμετωπίζουν με απαξίωση, θεωρώντας ότι μεγαλοποιεί τα πάντα επειδή είναι κουρασμένη και της λείπει ύπνος. Ή ακόμα χειρότερα, όταν μπορεί να φαντάζονται ότι έχει επιλόχεια κατάθλιψη, αλλά δεν κάνουν τίποτα για να τη βοηθήσουν.

Η θέση της Μπλάιθ είναι μια θέση που δε θα ευχόμουν σε καμία μητέρα, σε κανένα γονιό. Είτε όσα η ίδια βλέπει και αντιλαμβάνεται ισχύουν, είτε είναι αποκυήματα της φαντασίας της λόγω της ψυχολογικής της κατάστασης, είναι το λιγότερο τρομακτικά.

Κλείνοντας θέλω να τονίσω πως μπορεί να μην είναι το κλασσικό ψυχολογικό θρίλερ που μπορεί να περίμενε κάποιος, είναι όμως ένα εξαιρετικό ψυχογράφημα χαρακτήρων και ένα δυναμικό πρώτο εγχείρημα για τη συγγραφέα που αξίζει να διαβαστεί!

Εκδόσεις Μεταίχμιο

Λίγα λόγια για τη συγγραφέα

Η Ashley Audrain (Άσλι Οντρέιν) γεννήθηκε στον Καναδά το 1982. Εργάστηκε επί χρόνια στις δημόσιες σχέσεις πριν πάει στον Penguin Canada ως υπεύθυνη δημοσίων σχέσεων. Aποσύρθηκε το 2015, μετά από ένα πρόβλημα υγείας του παιδιού της, για να αφοσιωθεί στην οικογένειά της. Ζει στο Τορόντο με τον σύντροφό της και τα δύο τους παιδιά.
Το ένστικτο είναι το πρώτο της μυθιστόρημα το οποίο αναμένεται να κυκλοφορήσει σε 35 χώρες, ενώ ήδη ετοιμάζει το δεύτερο βιβλίο της.