Γράφει η Γεωργία Κωστοπούλου

Ήρθε η ώρα για λίγο dark romance, από αυτά που δεν τα έχουμε συνηθίσει πολύ στην Ελλάδα. Στο εξωτερικό γνωρίζουν μεγάλη άνθιση τα τελευταία πολλά χρόνια, ας μην πω καλύτερα πόσα, ενώ τα τελευταία χρόνια πολλές Ελληνίδες αναγνώστριες τα επιλέγουν. Μέχρι τώρα η επιλογή αυτή γινόταν αποκλειστικά στα αγγλικά. Πλέον όμως το είδος έχει αρχίσει να μεταφράζεται και υπάρχει συνήθως στο οπισθόφυλλο η επισήμανση ότι είναι «Ακατάλληλο για ανηλίκους». Στο συγκεκριμένο βιβλίο, υπάρχουν και trigger warnings, τα οποία θα βρείτε παρακάτω.

Η Έρικα είναι ένα κορίτσι που μεγαλώνει με τη μητέρα της, από όταν έχασε τον πατέρα της σε ένα αυτοκινητικό δυστύχημα. Ο πατέρας της ήταν ο πιο αγαπημένος της άνθρωπος και το μόνο που της έχει απομείνει από εκείνον είναι μια ουλή που κρύβει επιμελώς και τα σπίρτα που εκείνος μάζευε από τα μέρη που επισκέπτονταν. Η μητέρα της δεν τα καταφέρνει πάντα το ίδιο καλά κι έτσι η Έρικα είναι υπό την προστασία της οικογένειας Κράιστ, ο επικεφαλής της οποίας ήταν συνεργάτης του πατέρα της και διαχειρίζεται την οικογενειακή περιουσία, μέχρι να ενηλικιωθεί η Έρικα. Το κορίτσι έχει ακόμη και δικό της δωμάτιο στο σπίτι των Κράιστ, όπου περνάει πολλές ώρες της ημέρας. Οι Κράιστ την ετοιμάζουν για νύφη του μικρότερου γιου τους, του Τρέβορ, αλλά εκείνη έλκεται περισσότερο από αλλά και φοβάται τον μεγαλύτερο γιο και μαύρο πρόβατο της οικογένειας, τον Μάικλ.

Ο Μάικλ, αρχηγός της ομάδας μπάσκετ του σχολείου αλλά και μιας τετραμελούς παρέας που είναι γνωστή στο Θάντερ Μπέι ως Τέσσερις Καβαλάρηδες. Και οι τέσσερις ήταν παίκτες στην ομάδα του σχολείου και πλέον βρίσκονται στο πανεπιστήμιο, όμως τη Νύχτα του Διαβόλου, τη βραδιά πριν το Χάλοουιν, επιστρέφουν κάθε χρόνο στο σχολείο για να εμψυχώσουν τους παίχτες και να προκαλέσουν ένα κάποιο χαμό στην μικρή πόλη. Αυτή τη χρονιά όμως ο Μάικλ δε θα καταφέρει να αποφύγει το κορίτσι που τον βασανίζει από όταν γεννήθηκε, αυτή που του αρνήθηκαν και που δείχνει να τον φοβάται.

Τρία χρόνια μετά, η Έρικα πηγαίνει στο κολέγιο στην πόλη που βρίσκεται ο Μάικλ. Βρίσκεται εκεί μόνη της και απροστάτευτη, στο ίδιο κτήριο με τον Μάικλ, έναν Μάικλ που θέλει να την κάνει να πληρώσει για όλα όσα ανάγκασε τον ίδιο και τους φίλους της να περάσουν. Μπορεί ο ίδιος να μην έχει αλλάξει τη ζωή του, οι φίλοι του όμως είχαν πάει φυλακή εξαιτίας της. Και τώρα που είναι και πάλι έξω, τώρα που είναι όλοι μαζί, σχεδιάζουν να πάρουν εκδίκηση.

Όπως λοιπόν μπορεί κανείς εύκολα να καταλάβει, δεν είναι μια γλυκιά ρομαντική ιστορία, αλλά μια πολύ πιο σκοτεινή. Τα μυστικά του παρελθόντος ανακαλύπτονται σιγά σιγά, όπως και τα κρυμμένα αισθήματα. Η ιστορία αυτή περιέχει, κίνδυνο, δύσκολες στιγμές, πολλές φορές ανόητες και επικίνδυνες αποφάσεις αλλά και πολλές ωμές ερωτικές σκηνές. Δεν είναι σαν το «Πανκ 57», αν το διαβάσατε και λέτε, «ωραία η γραφή της, ας διαβάσουμε κι ετούτο, πόσο διαφορετικό μπορεί να είναι;». Ε λοιπόν, είναι. Πολύ. Είναι dark romance, επαναλαμβάνω, αν δεν είστε έτοιμοι για κάτι τέτοιο μην το διαβάσετε. Αν το τολμήσετε, κάντε το με ανοιχτό μυαλό και να θυμάστε ότι αυτά που μας αρέσουν να διαβάζουμε δεν είναι κι αυτά που προτιμάμε στην πραγματική ζωή. Τουλάχιστον όχι πάντα!

Trigger warnings (όπως αναφέρονται στο βιβλίο): Ναρκωτικά, αλκοόλ, σεξουαλική κακοποίηση, βία.

Εκδόσεις Διόπτρα

Λίγα λόγια για τη συγγραφέα:

Γεια! Με λένε Penelope Douglas και γράφω ρομαντικά μυθιστορήματα. Μου αρέσει πολύ να σπάω τους κανόνες και επίσης μου αρέσει πολύ να βγαίνω από τη ζώνη άνεσής μου. Στην εφηβεία ήμουν ήσυχη, ντροπαλή και φοβισμένη. Ήταν αδύνατο να κάνω λάθη, γιατί ή ο κόσμος θα με μισούσε ή θα έμενα μόνη μου. Έτσι, αντί να τρέχω, περπατούσα. Αντί να σκαρφαλώνω ψηλά, κρατούσα τα πόδια μου στη γη. Κι αντί να λέω «ναι», έλεγα πάντα «όχι». Και το αποτέλεσμα ήταν να μη ζω. Τι θα έλεγαν για εμένα όταν έφευγα από τη ζωή; Θα μετάνιωνα για κάτι; Κάθε μέρα που περνούσε χωρίς να ανοίγω καινούριους δρόμους ένιωθα να πνίγομαι. Έτσι, αποφάσισα ότι θα έπαυα να είμαι αόρατη και δεν θα χαράμιζα ούτε δευτερόλεπτο. Έφυγα από το σπίτι μου, πήγα στο κολέγιο και ταξίδεψα. Έπαιρνα το τρένο από το Ατσούγκι για το Τόκιο ολομόναχη. Πηδούσα στον Καταρράκτη Χίτζι όταν οι άλλοι με πείραζαν και έλεγαν ότι ήταν αδύνατο να το κάνω. (Το έκανα δύο φορές.) Έκανα αυτά που ονειρευόμουν και ήμουν πολύ πιο ευτυχισμένη. Δεν ανησυχώ τόσο πολύ πια και δεν αφήνω τη γνώμη των άλλων να με κρατήσει πίσω. Να είσαι ο εαυτός σου και να το εν­νοείς. Ξέρεις τι σημαίνει αυτό; Να δείχνεις τη δύναμή σου και να είσαι περήφανος. Να αποδέχεσαι ποιος είσαι και θα έρθουν καλά πράγματα. Το πιο σημαντικό είναι ότι θα γνωρίσεις την ευτυχία. Με αγάπη