Γράφει η Γεωργία Κωστοπούλου

Μια κραυγή σπαρακτική είναι το νέο βιβλίο του Στέφανου Αλεξιάδη, μια κραυγή να ανοίξουμε τα μάτια μας και να δούμε τι πραγματικά συμβαίνει, όχι αυτά που θα συμπεράνουμε με μια βιαστική και προκατειλημμένη ματιά. Τα συγχαρητήριά μου στον συγγραφέα που μίλησε για τόσο σοβαρά κοινωνικά θέματα μέσα από αυτό το βιβλίο.

Η αστυνόμος Θεοδοσίου αναλαμβάνει μια νέα υπόθεση. Ένα εξάχρονο αγοράκι σκοτώνεται καθώς πέφτει από το μπαλκόνι του σπιτιού του. Για το θάνατό του κατηγορείται η αυτιστική μητέρα του παιδιού, η οποία από τι στιγμή της σύλληψής της δεν έχει προφέρει λέξη. Είναι πολύ εύκολο να την κατηγορήσουν για το θάνατο του παιδιού. Οι άνθρωποι που βρίσκονται στο φάσμα του αυτισμού, στη χώρα μας τουλάχιστον, αντιμετωπίζονται το λιγότερο σαν προβληματικοί από τον περίγυρό τους. Πολλοί τους θεωρούν τρελούς, γι’ αυτό και γρήγορα θα βγει και το συμπέρασμα για τη συγκεκριμένη μητέρα.

Όμως η Θεοδοσίου δεν βασίζεται σε βιαστικά συμπεράσματα. Θα πρέπει να κάνει την έρευνά της. Όχι μόνη της, αλλά μαζί με τον συνάδελφο που της έφεραν ως ενισχύσεις από την πρωτεύουσα. Ο υπαστυνόμος Βάιος όταν φτάνει στη Θεσσαλονίκη παίρνει το γραφείο της, για να έχει ένα χώρο να δουλέψει. Το ότι εκείνη είναι πιο ψηλά στην ιεραρχία δεν παίζει κανένα ρόλο, αν και αν ήταν αντίστροφοι οι ρόλοι, το πιο πιθανό θα ήταν ο αστυνόμος να μην εκδιωχθεί από το γραφείο του για μια υπαστυνόμο. Δίνει τόπο στην οργή και την ανδροκρατούμενη υπηρεσία και προσπαθεί να κάνει τη δουλειά της όσο καλύτερα μπορεί. Ακόμα κι αν αυτό σημαίνει ότι θα χρησιμοποιήσει ανορθόδοξες μεθόδους. Το σημαντικό είναι να δουν όλα τα στοιχεία και να λάμψει η αλήθεια.

Δε θέλω να πω περισσότερα για την πλοκή, παρ’ όλο που τα όσα αποκάλυψα ήδη είναι πολύ λίγα σε σχέση με τα όσα θίγονται στο βιβλίο. Πολλά τα κοινωνικά θέματα που αντιμετωπίζονται σε μια μόνο υπόθεση, όπως και πολλά τα συναισθήματα που προκαλούνται.

Η γραφή του Αλεξιάδη είναι σύγχρονη και προσιτή, χωρίς να ξενίζει. Γράφει σαν να μιλάει σε κάποιον φίλο του, χρησιμοποιώντας όμως όμορφα και σωστά Ελληνικά, από αυτά που χαίρεσαι να διαβάζεις σε βιβλία, χωρίς να είναι επιτηδευμένα και πομπώδη. Είναι όμως και τα θέματα που θίγει τέτοια, που του δίνουν τροφή και ψίχουλο το ψίχουλο μας εισάγει σε έναν διαφορετικό τρόπο σκέψης.

Πως βλέπουμε τους ανθρώπους που είναι διαφορετικοί από εμάς; Τι θα κάναμε αν δεχόμασταν κακοποίηση ή αν γνωρίζαμε κάποιον που κακοποιούνταν; Πως θα αντιδρούσε μια μάνα αν κινδύνευε το παιδί της; Ειδικά σε αυτό το τελευταίο ερώτημα βλέπουμε αρκετές διαφορετικές οπτικές και συμπεριφορές, κάποιες από αυτές τόσο άρρωστες που μας εξοργίζουν. Σκεφτείτε όμως και πόσο πιθανά είναι όλα αυτά τα εφιαλτικά σενάρια που δημιουργεί ο συγγραφέας.

Δεν ξέρω τι άλλο μπορώ να πω χωρίς να προδώσω την υπόθεση. Αυτό που μπορώ να πω είναι ότι διαβάζεται πολύ γρήγορα, καθώς δε θες να το αφήσεις από τα χέρια σου και κάθε φορά που ανακαλύπτεις κι ένα κρυμμένο μυστικό, είτε το προέβλεψες είτε όχι, ο τρόπος που γίνεται η αποκάλυψη σε τραβάει να πας παρακάτω. Οι ανατροπές στις τελευταίες σελίδες διαδέχονται η μία την άλλη και οδηγούν σε πόνο πολύ αλλά και στην ελπίδα για κάτι καλύτερο σε αυτόν τον κόσμο.

Εκδόσεις Μίνωας

Λίγα λόγια για το συγγραφέα

Ο Στέφανος Αλεξιάδης γεννήθηκε στις 18 Οκτωβρίου 1993 στη Θεσσαλονίκη, όπου και ζει. Σπούδασε Ελληνική Φιλολογία στο Δημοκρίτειο Πανεπιστήμιο Θράκης και ολοκλήρωσε το μεταπτυχιακό του στην Ειδική Αγωγή και στα Προβλήματα Προφορικού και Γραπτού Λόγου στο Ελληνικό Ανοιχτό Πανεπιστήμιο και το Πανεπιστήμιο Θεσσαλίας. Παράλληλα ολοκλήρωσε το τμήμα των Παιδαγωγικών στο Διεθνές Πανεπιστήμιο Ελλάδος και έχει εκπαιδευτεί στο σύστημα γραφής και ανάγνωσης τυφλών Braille.

Το 2022 υπήρξε κεντρικός ομιλητής του 9ου συνεδρίου TEDx που πραγματοποιήθηκε από το Πανεπιστήμιο Μακεδονίας. Το TEDx talk του αφορούσε την αποδοχή του διαφορετικού.

Το πρώτο του βιβλίο, Τα φτερωτά σανδάλια, κυκλοφόρησε το 2021 και έναν χρόνο μετά απέσπασε το Βραβείο Ελληνικής Εφηβικής Λογοτεχνίας 2022 από τα Public.