Γράφει η Γεωργία Κωστοπούλου

 

Τι κάνεις όταν ένα βιβλίο χτυπάει πολλές ευαίσθητες χορδές από τις πρώτες κιόλας σελίδες; Όταν ταυτίζεσαι με τόσα πολλά από όσα διαβάζεις και κανένα από αυτά δεν είναι κάτι θετικό; Αν είσαι κορίτσι, τότε μάλλον έχεις μάθει να «ατσαλώνεσαι» και να συνεχίζεις, να το προσπερνάς. Αυτό κάνεις άλλωστε μια ζωή. Αυτό έχεις μάθει. Είναι καλό αυτό για σένα; Όχι απαραίτητα. Κατά πάσα πιθανότητα όχι. Όμως δεν είναι τόσο εύκολο να αλλάξει κανείς, ειδικά μετά από κάποια ηλικία. Ή αυτή ακριβώς είναι και η δικαιολογία στην ερώτηση γιατί δεν αλλάζει η κοινωνία μας. Είναι μέρος της πιο διευρυμένης, ας πούμε, διαφωνίας.

«Έχετε παιδιά; Ρωτάει ο κύριος.

– Όχι απαντάει ο πατέρας μου. Έχω δύο κορίτσια».

Η Λωράνς Μπαρρακέ γεννήθηκε το 1959 σε μια μεσοαστική οικογένεια στη Ρουέν της Νορμανδίας. Ο πατέρας της γιατρός, η μητέρα της νοικοκυρά. Συνηθιζόταν εκείνη την εποχή, θα πει κανείς, να μένει η γυναίκα στο σπίτι να μεγαλώσει τα παιδιά, να φροντίσει τον άντρα της και το σπίτι της. Κι αν έκανε μόνο κορίτσια, τότε το λάθος ήταν δικό της. Άλλωστε δεν ήταν λίγες οι φορές που άκουγες κάποιον να λέει πως έχει «ένα παιδί κι ένα κορίτσι» για παράδειγμα ή κάτι παρόμοιο, λες και το κορίτσι δεν ήταν παιδί.

Μέσα από τα μάτια της Λωράνς βλέπουμε την εξέλιξη της Γαλλικής κοινωνίας τα τελευταία σαράντα χρόνια. Είναι μια πορεία μέσα στο χρόνο, η πορεία της γυναίκας στην ουσία και των δικαιωμάτων της. Και μπορεί τα δικαιώματα να έχουν πλέον κατακτηθεί, στην πράξη όμως οι καταστάσεις που μπορεί να ζήσει μια γυναίκα δεν είναι ούτε ξεκάθαρες, ούτε πολλές φορές πολύ διαφορετικές από αυτές που διαβάζουμε ακόμα και στις πρώτες σελίδες του βιβλίου, που αναφέρονται στα πρώτα χρόνια της ζωής της Λωράνς.

Στην Ελλάδα του σήμερα, θα θέλαμε να μπορούμε να πούμε ότι βρισκόμαστε στο ίδιο επίπεδο με τη Γαλλία ή την Ευρώπη του σήμερα. Δυστυχώς αυτό δεν ισχύει. Μη γελιέστε, δεν είμαστε ούτε καν κοντά. Μπορεί οι νέοι πατεράδες να αναγνωρίζουν ότι τόσο το αγόρι όσο και το κορίτσι είναι παιδί, όμως δεν είναι λίγοι αυτοί που θα ήθελαν ένα γιο αντί για μία κόρη. Άλλωστε οι κόρες είναι αυτές που κινδυνεύουν περισσότερο.

Οι κόρες είναι αυτές που έχουν περισσότερες πιθανότητες να δεχτούν επίθεση από τον σύντροφό τους, κάποιον γνωστό ή συγγενή ή κάποιον ξένο, στο ίδιο τους το σπίτι, στο δρόμο ή στα μέσα μαζικής μεταφοράς. Που μπορεί να βρεθούν μόνες με μια ανεπιθύμητη εγκυμοσύνη, λες και ήταν μόνο δικό τους το λάθος. Που μπορεί να κατηγορηθούν γιατί έπεσαν θύματα των ορέξεων κάποιου.

Με λίγα λόγια, τα κορίτσια είναι μπελάς. Καλύτερα λοιπόν ένα αγόρι, που θα συνεχίσει και το οικογενειακό όνομα. Αλλά αν δεν έρθει, καλό είναι και το κορίτσι.

«Κορίτσια, ξέρετε γιατί ο Θεός δημιούργησε τον Αδάμ πριν από την Εύα; Επειδή πριν δημιουργήσεις ένα αριστούργημα, πρέπει οπωσδήποτε να κάνεις ένα προσχέδιο».

 

Εκδόσεις Μεταίχμιο

 

Λίγα λόγια για τη συγγραφέα

Η Camille Laurens (Καμίγ Λοράνς, λογοτεχνικό ψευδώνυμο της Laurence Ruel) γεννήθηκε το 1957 στη Ντιζόν. Σπούδασε σύγχρονη λογοτεχνία και δίδαξε στη Ρουέν της Νορμανδίας και στη συνέχεια στο Μαρόκο, όπου έζησε δώδεκα χρόνια. Από το 2011 διδάσκει στο Institut d’etudes politiques στο Παρίσι, όπου και ζει.

Τα άλλα της μυθιστορήματα: Index (1991), Romance (1992), Les Travaux d’Hercule (1994), L’Avenir (1998), Dans ces bras-la (2000), Ni toi ni moi (2006), Romance nerveuse (2010), Celle que vous croyez (2016).

Έχει επίσης γράψει διηγήματα, δοκίμια και θεατρικά.

Το 2000 κέρδισε τα βραβεία Femina και Renaudot des lyceens για το μυθιστόρημα Dans ces bras-la (Mέσα στην αγκαλιά του, Ψυχογιός 2002). Το βιβλίο ήταν επίσης υποψήφιο για το βραβείο Goncourt. Για το ίδιο βραβείο ήταν υποψήφια και το 2006 με το Ni toi ni moi. Κέρδισε το Prix du Roman-News 2016 με το Celle que vous croyez.

Το Κορίτσι ήταν το καλύτερο βιβλίο του 2020 σύμφωνα με το λογοτεχνικό περιοδικό Lire, ενώ ήταν υποψήφιο για το βραβείο Landerneau des lecteurs και για το Domitys 2021.