Γράφει η Γεωργία Κωστοπούλου

 

Έχοντας διαβάσει τέσσερα βιβλία της συγγραφέως πριν από αυτό, με ποιο πρόσφατο το «Οι νεκροί ρομαντικοί» που το λάτρεψα, ήμουν σίγουρη πως θα μου άρεσε και αυτό της το βιβλίο. Και φυσικά δεν έπεσα έξω στις προβλέψεις μου, αφού, όχι απλά μου άρεσε, αλλά το λάτρεψα. Και επισήμως η Ashley Poston ανήκει στις αγαπημένες μου συγγραφείς, μια συγγραφέας που καταφέρνει να αποδώσει το μαγικό ρεαλισμό με τρόπο τέτοιο που να θες να διαβάσεις κι άλλο! Το πόσο μου αρέσει η γραφή της, δεν το φαντάζεστε!

Η Κλέμενταϊν είναι μια γυναίκα που έχασε ένα αγαπημένο της πρόσωπο και τώρα προσπαθεί να επιβιώσει μετά από αυτή την απώλεια. Έχει ήδη καταστρώσει το σχέδιό της. Θα δουλεύει σκληρά, θα βρει κάποιον να αγαπά και δε θα ξεχνά να κυνηγάει το φεγγάρι. Εντάξει, όχι κυριολεκτικά, μεταφορικά πάντα. Άλλωστε, όπως έλεγε πάντα η αγαπημένη της θεία, χρειάζεσαι τουλάχιστον ένα μεγάλο όνειρο για να πορεύεσαι. Το σχέδιο της λειτουργεί, ή τουλάχιστον ένα μέρος αυτού, αφού στον έρωτα τα έχει βρει λίγο σκούρα. Αν δεν αφήνεις κανέναν να έρθει κοντά, πως θα μπορέσεις να βρεις κάποιον;

Μέχρι που μια μέρα βρίσκει στην κουζίνα της νεκρής πια θείας της έναν άγνωστο με ευγενικά μάτια, γλυκό χαμόγελο και την προφορά του Νότου. Της είχε πει η θεία της πως το διαμέρισμά της ήταν μαγικό, όμως δεν περίμενε πως θα ζούσε ποτέ τη μαγεία του. Εκείνη την ημέρα, όταν μπήκε στο διαμέρισμα μεταφέρθηκε επτά χρόνια στο παρελθόν, τότε που ο Ίουαν είχε συμφωνήσει με τη θεία της να μείνει στο διαμέρισμα για το καλοκαίρι, όσο εκείνη θα ταξίδευε. Αυτό το υπέροχο ταξίδι στο παρελθόν, για όσο λίγο ή πολύ διήρκησε, της άφησε τη γεύση της λεμονόπιτας κι ένα νέο όνομα. Από Κλέμενταϊν έγινε Λεμονιά!

Αγάπησα την Κλέμενταϊν, την ένιωσα μέσα στη δυστυχία που της προκάλεσε ο χαμός της θείας της, ενός τόσο αγαπημένου της προσώπου. Αγάπησα ακόμα κι αυτό το μαγικό διαμέρισμα που ήξερε ακριβώς πότε να τη μεταφέρει στο παρελθόν, τη στιγμή δηλαδή που το χρειαζόταν περισσότερο, τη στιγμή που θα έβρισκε αυτό που έψαχνε στη ζωή της. Και μπορεί η ηρωίδα μας να πίστευε ότι ήξερε ακριβώς τι θέλει και ποια είναι, ήρθε αυτό το ταξίδι επτά χρόνια πίσω για να γνωρίσει τον άνθρωπο που θα της έδειχνε το δρόμο να βρει πραγματικά τον εαυτό της. Η Κλέμενταϊν δεν είναι τέλεια, όσο κι αν προσπαθεί κι αυτό δεν είναι κακό, γιατί κανείς δεν είναι τέλειος. Όλοι μας παίρνουμε κάποιες αποφάσεις, άλλες είναι σωστές άλλες λάθος, όμως ακόμα κι από τις λάθος αποφάσεις έχουμε κάτι να κερδίσουμε, κάτι να μάθουμε.

Η Κλέμενταϊν είναι καλή στη δουλειά της, θαυμάζει το αφεντικό της και προσπαθεί να της μοιάσει με όποιο τρόπο μπορεί. Είναι όμως και καλή φίλη και αγαπάει τόσο πολύ τις φίλες της που θα έκανε τα πάντα για να μην αδικηθούν, για να μη στεναχωρηθούν για να έχουν αποτέλεσμα οι κόποι τους. Ευτυχώς όμως αγαπάει και τον εαυτό της και κάποια στιγμή θα καταλάβει τι είναι αυτό που την κάνει ευτυχισμένη και θα κυνηγήσει αυτό το όνειρο!

Σ’ αυτό το βιβλίο μου άρεσε όχι μόνο η ρομαντική ιστορία ανάμεσα στην Κλέμενταϊν και τον Ίουαν, αλλά και όλα τα άλλα στοιχεία που έχει. Ο τρόπος που μιλάει για τη θλίψη και την απώλεια, τη φιλία, την αγάπη για ζωή και τα όνειρα που κάναμε και που θέλουμε να πραγματοποιήσουμε. Η ανάγνωση μου άφησε μια υπέροχη αίσθηση, ακριβώς αυτή που θυμόμουν και από τους «Νεκρούς Ρομαντικούς». Ανυπομονώ να διαβάσω κι άλλα βιβλία της και να νιώσω και πάλι αυτή τη γλύκα που μου αφήνει η λέξη «τέλος».

 

Εκδόσεις Ψυχογιός

 

Λίγα λόγια για τη συγγραφέα

Η ΑΣΛΕΪ ΠΟΣΤΟΝ γράφει βιβλία για τον έρωτα, τη φιλία και ιστορίες με ευτυχισμένο τέλος. Σπούδασε στο Πανεπιστήμιο της Νότιας Καρολίνας, από όπου και κατάγεται. Τα τελευταία δέκα χρόνια εργάζεται στον εκδοτικό χώρο, και συγκεκριμένα στον τομέα των social media και του μάρκετινγκ, ενώ πρόσφατα άρχισε να ασχολείται με τη συγγραφή. Ζει παρέα με τη γάτα της την Πάπρικα σ’ ένα σπίτι γεμάτο βιβλία. Όταν δε γράφει, της αρέσει να κάνει κατασκευές, να πηγαίνει μεγάλες βόλτες, να χαζεύει βιντεάκια με γάτες και να διαβάζει.