Γράφει η Γεωργία Κωστοπούλου

 

Όταν η μεταφράστρια του βιβλίου, Κρυστάλλη Γλυνιαδάκη, μας μίλησε νωρίς ένα βραδάκι για το βιβλίο αυτό, αρκετά πριν κυκλοφορήσει, είπα μέσα μου, «αυτό το βιβλίο έχει πολλά να πει». Και όντως είχε πολλά να πει. Δεν ήταν μόνο το πάθος με το οποίο μίλαγε η Γλυνιαδάκη για το συγκεκριμένο βιβλίο, ήταν και όλα όσα μας μετέφερε από την ιστορία του βιβλίου και από το πως περιέγραφε τον συγγραφέα. Έχοντας πλέον διαβάσει το βιβλίο, καταλαβαίνω πως σε αρκετά σημεία πρέπει να δυσκολεύτηκε πολύ ώστε να μεταφέρει το κλίμα του βιβλίου από τα Νορβηγικά στα Ελληνικά, χωρίς να χάσει κάτι από την ιδιαιτερότητά του. Πολλή η αργκό, που θα έπρεπε να είναι σύγχρονη και να μην ακούγεται στημένη ή ξένη στα Ελληνικά. Αρκετές οι λέξει από άλλες γλώσσες που είχε το κείμενο, αγγλικά σε αρκετά σημεία, τα οποία κράτησε αυτούσια, μιας και έτσι υπήρχαν και στο αρχικό κείμενο και είχαν το λόγο τους που χρησιμοποιούνταν. Όμως οι σημειώσεις και το γλωσσάρι που συμπεριλαμβάνονται στο τέλος του βιβλίου, δεν μας αφήνουν με καμία απορία.

Γεγονότα και σκηνές που εμείς, οι ασφαλείς, απλοί, καθημερινοί άνθρωποι δε θα ζήσουμε ποτέ και που, προσωπικά, δε θα ευχόμουν σε κανέναν. Μια εποχή, μια γενιά, μια μικροκοινωνία γεμάτη βία και καταχρήσεις, χαμένα όνειρα και νέους ανθρώπους που σβήνουν και χάνονται μέρα με τη μέρα. Νέα παιδιά, που επιζητούν το γρήγορο χρήμα, την ευφορία, έστω και προσωρινά, τη δύναμη και την ισχύ που τους δίνει ένα όνομα ή ένα όπλο.

Δεκαεξάχρονα παιδιά που με τον ένα ή τον άλλο τρόπο είναι ή αισθάνονται περιθωριακοί. Ο Ίβορ, ο Μάρκο, ο Αρζάν και ο Γιούνας είναι τέσσερις φίλοι που έδεσαν σιγά σιγά, από πολύ μικροί ή λίγο μεγαλύτεροι και έγιναν κάτι παραπάνω από φίλοι. Έγιναν οικογένεια. Κάποιοι δεν έχουν οικογένεια ή είναι διαλυμένη και οι ίδιοι είναι κάπου στη μέση. Οι περισσότεροι μετανάστες, με δύσκολη ζωή τόσο στη Νορβηγία, όσο και στη χώρα από την οποία έφυγαν. Δύσκολες και περίεργες καταστάσεις που τις ζει ο καθένας μόνος του αλλά και όλοι μαζί, αφού όλοι στηρίζουν ο ένας τον άλλον. Όμως, από ένα σημείο και μετά, δυστυχώς, οι φίλοι δεν μπορούν να σώσουν κάποιον από τον ίδιο του τον εαυτό. Αν ο ίδιος δεν το πάρει απόφαση και δεν κρατήσει την απόφασή του, δεν πρόκειται να σωθεί. Και κάπως έτσι «χάνεται» το μέλλον της ανθρωπότητας.

Η φωνή του Lovrenski είναι μια φωνή που θα ακουστεί πολύ στα επόμενα χρόνια, μιας και αυτά που λέει μας αφορούν όλους. Περιγράφει τη ζωή σε μια μεγαλούπολη, στο Όσλο του σήμερα, που θα μπορούσε να είναι οποιαδήποτε πρωτεύουσα της Ευρώπης. Ο τρόπος του ιδιαίτερος, η ματιά του διεισδυτική, μιλάει μέσα από «τα πράγματα», είναι εκεί, ανάμεσα σε αυτούς που παλεύουν κάθε μέρα με τον εθισμό αλλά και με τον ίδιο τους τον εαυτό και το μόνο που τους βοηθάει να επιπλέουν στο πηχτό σκοτάδι είναι οι φίλοι, η οικογένεια που επέλεξαν.

Μικρό σε έκταση, μεγάλο σε νοήματα, το «Όταν ήμασταν μικροί» είναι ένα σύγχρονο κείμενο για μια κοινωνία που καταρρέει.

 

Εκδόσεις Μεταίχμιο

 

Λίγα λόγια για το συγγραφέα

Ο Oliver Lovrenski ( Όλιβερ Λοβρένσκι), γεννήθηκε στην Κροατία το 2003 και μεγάλωσε στη Νορβηγία όπου και ζει. Το Όταν ήμασταν μικροί είναι το πρώτο του βιβλίο. Μέσα σε έναν χρόνο από την κυκλοφορία του έχει γίνει μπεστ σέλερ στη Νορβηγία και μεταφράζεται σε 15 γλώσσες. Είναι ο νεαρότερος συγγραφέας που κερδίζει το Norwegian Booksellers’ Prize, έχει τιμηθεί με το The Oslo City Artist Prize και ήταν υποψήφιος για το Tarjei Vesaas’ Debutant Prize, το Norwegian Radio’s Literary Award και το Brage Prize (Best fiction of the year)., γεννήθηκε στην Κροατία το 2003 και ζει στη Νορβηγία. Αυτό είναι το πρώτο του βιβλίο, το οποίο έκανε μεγάλη αίσθηση στη Νορβηγία πριν καν εκδοθεί. Γνωρίζει μεγάλη επιτυχία και κατακτά το ένα βραβείο μετά το άλλο, ενώ βρίσκεται στη λίστα με τα ευπώλητα βιβλία της χρονιάς από την πρώτη εβδομάδα κυκλοφορίας του έως και σήμερα. Έχει ήδη κερδίσει το Norwegian Booksellers’ Prize, ενώ είναι υποψήφιο και για το Norwegian Radio’s Literary Award και έχει κλείσει ήδη 15 μεταφραστικές συμφωνίες.