Γράφει η Γεωργία Κωστοπούλου

 

Την άνοιξη διάβασα το βιβλίο «Αντίπαλο δέος» και μου άρεσε πολύ! Ανυπομονούσα να πιάσω στα χέρια μου το δεύτερο μέρος και να δω πως ολοκληρώνεται η ιστορία! Το τέλος του πρώτου βιβλίου μας αφήνει σε ένα σημείο αρκετά δύσκολο και αυτό το δεύτερο βιβλίο συνεχίζει κάπου δυο τρεις εβδομάδες αργότερα.

Ο πόλεμος συνεχίζεται και η Άιρις θα πρέπει να συμβιβαστεί με όσα άφησε πίσω στο μέτωπο, τώρα που έχει επιστρέψει πλέον στη βάση της, στο Όουθ. Ευτυχώς έχει ακόμα τη δουλειά της στην εφημερίδα και έχει μαζί της τη φίλη της, όμως δεν είναι το ίδιο. Τα όσα βίωσε στο μέτωπο του πολέμου την έχουν κάνει έναν διαφορετικό άνθρωπο. Και ο τρόπος που αναγκάστηκε να φύγει από εκεί και να αφήσει τόσα πολλά πίσω της, ακόμα την πονάει. Δεν ξέρει τι έχουν απογίνει οι άνθρωποι που γνώρισε, αλλά ούτε και ο Ρόμαν.

Ο Ρόμαν από την άλλη περνάει πολύ δύσκολα, αλλά για άλλο λόγο. Έχει χάσει πολλά, πάρα πολλά. Τους ανθρώπους του, τις αναμνήσεις του, τη ζωή του ολόκληρη. Όμως βρήκε αποδοχή και δεκτικότητα και μια θέση κάπου. Καθώς όμως οι μέρες προχωράνε, έρχονται σιγά σιγά κομμάτια από τη ζωή του πίσω στο νου του, αρχίζει να θυμάται, χωρίς όμως να έχουν συνοχή οι αναμνήσεις αυτές κι έτσι είναι δύσκολο να θυμηθεί περισσότερα. Αυτό που καταλαβαίνει όμως είναι ότι δεν πρέπει κανείς να μάθει ότι επανέρχεται η μνήμη του.

Σε αυτό το δεύτερο βιβλίο το κυρίαρχο στοιχείο έχει η φαντασία και η περιπέτεια. Αφενός, έχουμε πολύ περισσότερα στοιχεία για τη μαγεία, τους θεούς και πως λειτουργεί ο φανταστικός αυτός κόσμος. Από τις μαγικές γραφομηχανές που συνεχίζουν κι εδώ να παίζουν το ρόλο τους, μέχρι τη μαγεία που υπάρχει σε καθετί! Από τη δύναμη και την ισχύ του θεού του κάτω κόσμου, μέχρι τις δυνάμεις αρκετών άλλων θεών που συναντάμε, αλλά και τις δυναμικές μεταξύ των δυνάμεων αλλά και μεταξύ των θεών. Η μουσική έχει την τιμητική της, όμως βλέπουμε ότι τελικά παίζουν ρόλο κι άλλα μαγικά αντικείμενα.

Στους «Αμείλικτους όρκους» είναι σαν να δυναμώνει μια αγάπη από την αρχή, αν και αυτή η αγάπη δεν είναι το επίκεντρο όλων. Όμως εδώ τουλάχιστον, έχουμε κι άλλες αγάπες, κι άλλους έρωτες που είτε γεννιούνται και σβήνουν μέσα στις σελίδες του βιβλίου, είτε παραμένουν αναλλοίωτες στο χρόνο.

Όπως καταλαβαίνετε, ακολούθησα και σε αυτό το κείμενο την τακτική μου να μην αποκαλύψω πολλά πράγματα για την υπόθεση και την εξέλιξη της ιστορίας, ώστε να μην χαλάσω την εμπειρία της ανάγνωσης για κανέναν, ούτε για αυτούς που δεν έχουν διαβάσει ακόμα αυτό το δεύτερο βιβλίο, αλλά ούτε και για εκείνους που θα ήθελαν να διαβάσουν το πρώτο!

Οι «Αμείλικτοι όρκοι» είναι ένα βιβλίο που κλείνει πολύ όμορφα τη διλογία!

 

Εκδόσεις Ψυχογιός

 

Λίγα λόγια για τη συγγραφέα

Η ΡΕΜΠΕΚΑ ΡΟΣ γράφει μυθιστορήματα του φανταστικού για εφήβους και ενήλικους. Ζει στη Νοτιοανατολική Τζόρτζια, στους πρόποδες των Απαλαχίων, με τον άντρα της, έναν ζωηρό Αυστραλιανό Ποιμενικό και μια τεράστια στοίβα βιβλία. Όταν δε γράφει, διαβάζει στον κήπο της, όπου καλλιεργεί αγριολούλουδα και ιδέες για βιβλία.