Γράφει η Γεωργία Κωστοπούλου

 

Μια ματιά στο Παρίσι του 1720 αλλά και στη Γαλλική Λουϊζιάνα επιχειρεί να μας δώσει η Julia Malye με το βιβλίο της «Τα κορίτσια του Λα Μπαλέν». Σε μια εποχή που η αποικιοκρατία ήταν στα φόρτε της, ερχόμαστε να δούμε μια άλλη πλευρά της, αυτή των γυναικών που αναγκάζονταν να γίνουν μέρος αυτής της αποικίας, μόνο και μόνο για να «ευχαριστήσουν» τους άντρες που βρίσκονταν ήδη εκεί, για να τους δώσουν την οικογένεια που τους λείπει, για να αυξηθούν και να πληθύνουν και να κατακυριεύσουν τη νέα γη. Αυτός δεν ήταν άλλωστε και ο μοναδικός λόγος ύπαρξης της γυναίκας εκείνη την εποχή; Να ευχαριστεί το σύζυγό της, να του κάνει παιδιά, να φροντίζει την οικογένειά τους και το σπίτι τους και να παραμένει κεκλισμένων των θυρών, σαν καλή Χριστιανή. Δε νομίζω ότι ξεχνάω κάτι, αλλά αν το κάνω, μπορείτε να μου το επισημάνετε.

Στο Σαρπερτιέρ, ένα χώρο που είναι ανάμεσα σε νοσοκομείο, ορφανοτροφείο, άσυλο και φυλακή, θα βρει κανείς γυναίκες πολλών ηλικιών. Από μωρά μέχρι ενήλικες. Η Μαργκερίτ διευθύνει αυτή την μικρή πόλη και φροντίζει όλα να είναι στην εντέλεια και όλοι να είναι ευχαριστημένοι. Είναι η δεύτερη φορά που της ζητούν να φτιάξει μια λίστα με γυναίκες που θα σταλούν στη Γαλλική Λουιζιάνα. Την πρώτη φορά ήταν εύκολη η επιλογή, καθώς έστειλε γυναίκες με άσχημη διαγωγή, που μπορεί και να είχαν εγκληματήσει. Όμως τώρα το έργο της είναι πιο δύσκολο. Όσο διαρκεί η διαδικασία της σύνταξης της λίστας γνωρίζουμε κάποιες από τις γυναίκες και τις ιδιαιτερότητές τους, τους λόγους που η Μαργκερίτ θέλει να προσθέσει τα ονόματά τους στη λίστα ή που θέλει το ακριβώς αντίθετο. Όταν τελικά η λίστα ολοκληρώνεται, ακολουθούμε την πορεία αυτών των γυναικών, στο δρόμο για το λιμάνι, αλλά και καθ’ όλη τη διάρκεια του ταξιδιού και την εγκατάστασή τους στον προορισμό τους.

Ισχυροί δεσμοί δημιουργούνται ανάμεσα σε κάποιες από αυτές τις γυναίκες, που μπορεί να είναι και μικρά κορίτσια ακόμα. Μην ξεχνάτε ότι εκείνα τα χρόνια μια κοπέλα θεωρούνταν σε ηλικία γάμου από τη στιγμή που «γινόταν γυναίκα» και μετά. Βάρβαρο για τα δεδομένα μας, όχι όμως και για εκείνη την εποχή. Ένας βασικός λόγος που δεν πρέπει να επιστρέψουμε στο παρελθόν, αλλά να προσπαθήσουμε για ένα καλύτερο μέλλον, όπως κάνουμε τόσα και τόσα χρόνια.

Λα Μπαλέν ήταν το όνομα που πλοίου που μετέφερε τις νεαρές νύφες στην άλλη άκρη του Ατλαντικού. Ένα ταξίδι δύσκολο, με πολλούς κινδύνους. Κάποιους τους απέφυγαν, άλλους όχι. Όμως δεν τους περίμεναν και λίγα όταν έφτασαν εκεί. Μια αποικία δεν είναι ποτέ ότι υπόσχονται όσοι βρίσκονται στην πατρίδα. Πάντα υπάρχουν οι αυτόχθονες και οι κίνδυνοι που κανείς δεν περιμένει. Και μπορείς είτε να τους κάνεις φίλους σου, είτε εχθρούς σου. Αν και, όταν μιλάμε για αποίκους, η φιλίες δύσκολα δημιουργούνται.

Μέσα από την ιστορία τεσσάρων κοριτσιών του Λα Μπαλέν, γνωρίζουμε και την ιστορία της Γαλλικής Λουιζιάνας, της Νέας Ορλεάνης και λίγο και του Καναδά. Αν σας ενδιαφέρει εκείνη η εποχή, η αποικιοκρατία ή και η θέση της γυναίκας στα 1700, τότε αυτό το βιβλίο θα σας δώσει αρκετό υλικό και τροφή για σκέψη.

 

Εκδόσεις Μεταίχμιο

 

Λίγα λόγια για τη συγγραφέα

Η Γαλλίδα Julia Malye (Ζουλιά Μαλίε, γεν. 1994) δημοσίευσε το πρώτο της μυθιστόρημα, La fiancée de Tocqueville σε ηλικία δεκαέξι ετών. Το 2010 κέρδισε το Prix des Lycéens του Salon du Livre du Touquet. Ακολούθησαν δύο ακόμα βιβλία, το Themoé (Balland, 2013), υποψήφιο για το Prix du Jury του Salon du Livre du Touquet, και το Les fantômes de Christopher D. (Fayard, 2016). Αφού σπούδασε κοινωνικές επιστήμες και σύγχρονη λογοτεχνία (Sciences Po Paris και Sorbonne) άρχισε να γράφει στα αγγλικά (Claremont Colleges, California και στη συνέχεια στο Oregon State University, όπου έκανε το MFA της). Ζει στο Παρίσι και διδάσκει δημιουργική γραφή, ενώ μεταφράζει για τον εκδοτικό οίκο Les Belles Lettres (έχει μεταφράσει μεταξύ άλλων John Steinbeck και Evelyn Waugh).