Γράφει η Γεωργία Κωστοπούλου

 

Αν έχεις διαβάσει κάποιο από τα βιβλία της Clare Pooley τότε μπορείς να καταλάβεις γιατί περιμένω πώς και τι κάθε φορά το νέο της βιβλίο. Είναι το είδος των βιβλίων που σε κάνουν να νιώθεις συγκίνηση εκεί που δεν το περιμένεις, αλλά και από αυτά που σε αφήνουν με μια αίσθηση ολοκλήρωσης. Πρώτα διάβασα «Το πράσινο σημειωματάριο» που κατάφερε να μιλήσει μέσα μου, μιας και μου έδειξε έναν κόσμο που ήδη γνωρίζω, όμως με έκανε να θέλω να κοιτάξω λιγάκι καλύτερα. Έπειτα ακολούθησε το «Οι επιβάτες της αποβάθρας 5» και μου άφησε κι αυτό μια γλυκιά αίσθηση. Δεν ξέρω αν παίζει ρόλο που γνώρισα τη συγγραφέα και μίλησα μαζί της όταν κυκλοφόρησαν «Οι επιβάτες της αποβάθρας 5» όμως είναι μια συγγραφέας που πλέον αγαπώ να διαβάζω! Μέσα στον Δεκέμβρη τη συνάντησα και πάλι και όπως εγώ χάρηκα που την ξαναείδα, έτσι κι εκείνη! «Μπορεί να μη θυμάμαι ονόματα», μου είπε, «όμως πρόσωπα θυμάμαι και χαίρομαι πολύ που σε ξαναβλέπω!». Ήταν ο ίδιος άνθρωπος που είχα γνωρίσει την πρώτη φορά. Πρόσχαρος, φιλικός και ευχάριστος. Μιλήσαμε για το νέο της βιβλίο, με τη βοήθεια της μεταφράστριάς της Βούλας Αυγουστίνου, ώστε να μη χαθεί κάτι στη μετάφραση!

Διαβάζοντας το «Πώς να μεγαλώσετε χωρίς αξιοπρέπεια» είδα ότι η συγγραφέας μένει πιστή στο είδος της. Έχουμε και πάλι μια παρέα εντελώς αταίριαστων, θα έλεγε κανείς, ανθρώπων. Μια κοινωνική λέσχη ηλικιωμένων ενώνει τις δυνάμεις της με ένα παιδικό σταθμό ώστε να καταφέρουν να σώσουν το Κοινοτικό Κέντρο όπου συστεγάζονται από την κατεδάφιση. Τη λέσχη διευθύνει η Λίντια, μια γυναίκα στα πενήντα της χρόνια που τώρα που οι κόρες της έχουν φύγει για το πανεπιστήμιο έχει μείνει σε ένα άδειο σπίτι και μέσα από αυτή τη δουλειά προσδοκά να γίνει και πάλι χρήσιμη. Που να φανταζόταν όμως ότι οι ηλικιωμένοι της θα ήταν πιο άτακτοι κι από έφηβους!

Από τη μια έχουμε την Ντάφνι, μια γυναίκα που έχει συνηθίσει στη μοναξιά της και που αποφασίζει να κοινωνικοποιηθεί, όμως δυσκολεύεται αφού δεν συμπαθεί και πολύ τους ανθρώπους. Από την άλλη είναι ο Αρτ, ένας αποτυχημένος ηθοποιός που δεν βρίσκει πλέον ρόλους και ο παιδικός του φίλος ο Γουίλιαμ που έχει μια ευτυχισμένη οικογένεια. Μαζί τους είναι η Ρούμπι, η οποία όλο και κάτι πλέκει όλη την ώρα και η Άννα που κάποτε οδηγούσε φορτηγό αλλά τώρα έχει θέματα κινητικότητας. Το πως αυτή η ετερόκλητη ομάδα ανθρώπων θα καταφέρει να ενωθεί σαν πραγματική ομάδα και να παλέψει για κάτι που επηρεάζει τόσους ανθρώπους, δε θα σας το μαρτυρήσω ώστε να έχετε τη χαρά να το ανακαλύψετε διαβάζοντας!

Μέσα από αυτό το βιβλίο η συγγραφέας μας μιλάει για θέματα που αφορούν τον μέσο άνθρωπο και πάλι. Αυτή τη φορά επικεντρώνεται σε δύο ηλικίες. Αυτή της γυναίκας που είναι εκεί γύρω στα πενήντα, πενήντα και κάτι, που έχει αφιερώσει τη ζωή της στην οικογένειά της και που ξαφνικά βρίσκει τον εαυτό της μόνο σε ένα άδειο σπίτι. Αυτό το «σύνδρομο της άδειας φωλιάς» επηρεάζει πολλές γυναίκες που βρίσκονται σε παρόμοια θέση, που έχουν βάλει την οικογένειά τους πάνω από όλα, που ίσως έχουν αφήσει τον εαυτό τους στο περιθώριο για να φροντίσουν όλους και όλα τα άλλα και που ξαφνικά βρίσκονται με πολύ χρόνο και έναν σύντροφο που μπορεί και να μην είναι και τόσο υποστηρικτικός.

Η άλλη ηλικία είναι αυτή των ανθρώπων που αποτελούν τα μέλη της λέσχης, οι άνω των εβδομήντα. Άνθρωποι που μένουν στο περιθώριο πολλές φορές, που περνούν απαρατήρητοι σχεδόν αφού κανείς δεν τους δίνει σημασία. Είναι οι άνθρωποι για τους οποίους υπάρχουν πολλά στερεότυπα, όπως το ότι δεν μπορούν όχι απλά να διαχειριστούν αλλά ούτε και να καταλάβουν την τεχνολογία, άνθρωποι εύπιστοι που θα γίνουν εύκολα θύματα απάτης, άνθρωποι που δεν είναι ικανοί να τολμήσουν να κάνουν το οτιδήποτε ασυνήθιστο, ή έξω από τους κανόνες.

Σε όλα αυτά, η συγγραφέας μας δίνει τη δική της εκδοχή και μας ζητάει, για άλλη μια φορά, να μη βγάζουμε αυθαίρετα συμπεράσματα. Δε θα σας πω τι συνέβη ή αν έσωσαν το Κοινοτικό Κέντρο! Θα σας πω μόνο ότι απόλαυσα και αυτό το βιβλίο και ανυπομονώ για το επόμενο!

 

Εκδόσεις Μεταίχμιο

 

Η Clare Pooley (Κλερ Πούλι) αποφοίτησε από το University of Cambridge κι έπειτα δούλεψε είκοσι χρόνια στον χώρο της διαφήμισης, την οποία εγκατέλειψε και αφοσιώθηκε στη συγγραφή. Έχει γράψει δύο βιβλία, το μπεστ σέλερ των New York Times Το πράσινο σημειωματάριο (Μεταίχμιο, 2021), που έχει μεταφραστεί σε 32 γλώσσες, και το μπεστ σέλερ Οι επιβάτες της αποβάθρας 5 (Μεταίχμιο, 2022). Ζει στο Φούλαμ του Λονδίνου με τον σύζυγό της, τα τρία τους παιδιά και τα δυο τους σκυλιά. To Πώς να μεγαλώσετε χωρίς αξιοπρέπεια είναι το τρίτο της μυθιστόρημα.

Για να μάθετε περισσότερα: clarepooley.com