Γράφει η Γεωργία Κωστοπούλου

 

Όταν το ντεμπούτο μιας συγγραφέα είναι όπως αυτό, τότε πραγματικά δεν ξέρω τι μπορώ να περιμένω στη συνέχεια! Σίγουρα θα περιμένω πολλά! Η συγγραφέας συνδυάζει το ιστορικό μυθιστόρημα με το μαγικό ρεαλισμό και τις δυναμικές γυναίκες, και δημιουργεί μια ιστορίας που κρατάει για πέντε αιώνες, μπορεί και παραπάνω.

Η Άλθα, αυτή που υπήρξε πριν από όλες, κατηγορείται για μαγεία το 17^ο αιώνα. Οι κατηγορίες είναι αβάσιμες, μιας και ουσιαστικά δεν υπάρχουν στοιχεία. Ένας κτηνοτρόφος πέθανε, όμως μπορεί να φταίει η Άλθα; Μήπως κατηγορείται γιατί αγαπάει τη φύση; Ή γιατί δεν κατάφερε να θεραπεύσει κάποιους συγχωριανούς της;

Το 2019 η Κέιτ παίρνει τη μεγάλη απόφαση να δραπετεύσει από μια κακοποιητική σχέση. ΘΑ αφήσει πίσω της το Λονδίνο και θα βρει καταφύγιο σε ένα σπιτάκι που της έχει κληροδοτήσει μια θεία της. Τη θεία δεν τη θυμάται και πολύ, όμως το σπίτι της είναι καταφύγιο για την Κέιτ. Εκεί είναι που θα μάθει περισσότερα για το παρελθόν της οικογένειάς της και θα καταφέρει επιτέλους να διώξει τις ενοχές που την πνίγουν από όταν ήταν παιδί.

Πίσω στο 1942, κι ενώ ο Δεύτερος Παγκόσμιος Πόλεμος ταλανίζει τον κόσμο, η Βάιολετ ζει απομονωμένη στην οικογενειακή έπαυλη. Δεν της επιτρέπεται να επισκέπτεται το χωριό, ούτε καν να βγαίνει από τα όρια της ιδιοκτησίας. Ο μικρότερος αδερφός της σπουδάζει, ενώ η ίδια περνάει το χρόνο της προσπαθώντας να μάθει περισσότερα για τη νεκρή μητέρα της και να δείχνει φυσιολογική.

Δεν είναι απλά άλλο ένα βιβλίο που μιλάει για τη θέση της γυναίκας και το πως την έβλεπε και την αντιμετώπιζε πάντα η κοινωνία. Είναι ένα βιβλίο που μιλάει για πολλά περισσότερα. Αν μια γυναίκα γνώριζε τη φύση και τις ιδιότητες των φυτών και μπορούσε να τις χρησιμοποιήσει για να απαλύνει τον πόνο, να μειώσει τον πυρετό ή για οποιαδήποτε άλλη χρήση, τότε κάποιοι μπορεί να την αντιμετώπιζαν σαν θεραπεύτρια και κάποιοι άλλοι σαν μάγισσα. Κι από αυτούς ακόμα που θα ανήκαν στην πρώτη κατηγορία, μπορεί κάποιοι να άλλαζαν γνώμη, αν ο άνθρωπός τους δεν κατάφερνε να γιατρευτεί.

Η γυναίκα ήταν πάντα ο «εύκολος στόχος», το «εύκολο θύμα» ειδικά σε παλιότερες εποχές που ακόμα διεκδικούσε την ύπαρξή της. Όχι ότι τώρα είναι καλύτερα τα πράγματα. Η συγγραφέας μας δίνει μια ηρωίδα το 1942 και μια άλλη το 2019. Μπορεί να φαίνεται ότι απέχουν πάρα πολλά χρόνια μεταξύ τους, όμως υποτίθεται ότι δεν υπήρχαν κατηγορίες για μαγεία τον εικοστό αιώνα. Και τότε όπως και τώρα, μπορεί μια γυναίκα να κατηγορηθεί ως πνευματικά ασταθής, αν όχι χειρότερα και βλέπουμε ότι αυτό έγινε με τη μητέρα της Βάιολετ. Ενώ η ίδια η Βάιολετ στιγματίστηκε για κάτι που της επιβλήθηκε, μια συμπεριφορά που, δυστυχώς, μπορεί να είναι ακόμα και σήμερα επίκαιρη.

Πόνεσα τις γυναίκες Γουέιγορντ για όσα έχουν περάσει. Γιατί ξέρω πως δεν είναι οι μόνες. Πολλές γυναίκες ανά τα χρόνια έχουν κατηγορηθεί για χίλια δυο πράγματα, γιατί δεν χωρούσαν στα στεγανά που κάποιοι άντρες αποφάσιζαν για εκείνες. Πολλές γυναίκες έχουν υποστεί κακοποιητικές συμπεριφορές από τους συντρόφους τους και δυστυχώς είναι λίγες εκείνες που κατάφεραν να ξεφύγουν. Όμως αυτές οι γυναίκες, οι τρεις γυναίκες της ιστορίας μας που τις ενώνει μια κλωστή μέσα στο χρόνο, επέζησαν παρά τα όσα ή ίσως και εξαιτίας των όσων έζησαν. Πίστεψαν στον εαυτό τους και στη δύναμή τους!

Εύχομαι σε καμία γυναίκα να μη συμβεί κάτι από όσα διάβασα σε αυτό το βιβλίο. Αν όμως συμβεί, τότε εύχομαι να καταφέρουν να βγουν από το Γολγοθά και να βρουν τον εαυτό τους.

 

Εκδόσεις Κλειδάριθμος

 

Λίγα λόγια για τη συγγραφέα:

Η Εμίλια Χαρτ είναι Αγγλοαυστραλή συγγραφέας. Γεννήθηκε στο Σίδνεϋ και σπούδασε Αγγλική Λογοτεχνία και Νομική στο Πανεπιστήμιο της Νέας Νότιας Ουαλίας, πριν εργαστεί ως δικηγόρος στο Σίδνεϋ και το Λονδίνο. Το Weyward είναι το πρώτο της μυθιστόρημα. Ζει στο Λονδίνο, Αγγλία.