Γράφει η Γεωργία Κωστοπούλου

 

Είχα διαβάσει «Το χαμένο εισιτήριο» και μου άρεσε πολύ οπότε όταν είδα ότι κυκλοφορεί κι άλλο βιβλίο από τη συγγραφέα στα ελληνικά, έσπευσα να το διαβάσω κι αυτό! Ήμουν σίγουρη ότι και πάλι θα μου προκαλούσε πολλά συναισθήματα και φυσικά δεν έπεσα έξω!

Η Κατ Μπένετ είναι πλέον εικοσιπέντε χρονών και επιστρέφει στο Τσάλκοτ μετά από πολλά χρόνια. Την τελευταία φορά που είχε βρεθεί εκεί ήταν μόλις δέκα χρονών όμως κατάφερε να δημιουργήσει εχθρούς και να κάνει κάτι τόσο κακό, που έπρεπε να φύγει μακριά για να αποφύγει τη σύλληψη. Τώρα, επιστρέφει για να μείνει σε ένα σπίτι που της έκανε πάντα εντύπωση. Δεν θέλει να έχει και πολλά με τους γείτονές της, αλλά κι εκείνοι δε φαίνεται να τη συμπαθούν, ειδικά κ κυρία Ντάρλινγκ που μένει απέναντι και παρά λίγο να τη διώξει όταν πρωτοέφτασε στο Σέλεϊ Χάους.

Η Ντόροθι Ντάρλινγκ μένει στο Σέλεϊ Χάους για πάνω από τριάντα χρόνια. Αυτή και ο γείτονάς της είναι οι παλαιότεροι ένοικοι του κτηρίου. Εκείνον μπορεί να τον συμπαθούν όλοι, όμως ξέρει το γνώμη έχουν οι γείτονές της για την ίδια. Είναι μια στριφνή γριά που κατασκοπεύει τους γείτονές της και τους ενοχλεί με τις παρατηρήσεις της. Δεν την ενοχλεί όμως, γιατί ούτε εκείνη τους συμπαθεί ιδιαίτερα.

Όταν όμως το Σέλεϊ Χάους, που είναι ένα κομμάτι της ιστορίας του τόπου, απειλείται με κατεδάφιση και οι ένοικοί του με έξωση, οι δύο αυτές τόσο διαφορετικές γυναίκες θα ενώσουν τις δυνάμεις τους για να σώσουν το κτήριο και να βρουν ποιος κρύβεται πίσω από την επίθεση που δέχτηκε ένας από τους ενοίκους. Και η δύο πιστεύουν πως υπάρχει δόλος πίσω από την επίθεση, όμως η Ντόροθι είναι πεπεισμένη ότι ευθύνεται κάποιος από τους ίδιους τους ενοίκους του κτηρίου.

Δεν πιστεύω να νομίζετε ότι πρόκειται για κάποιο μεγάλο μυστήριο ή θρίλερ. Όπως και τα προηγούμενα βιβλία της συγγραφέως, έτσι κι αυτό είναι ένα feelgood βιβλίο. Ναι, υπάρχει ένα κάποιο μυστήριο στην όλη υπόθεση, κάποια μυστικά που δεν αποκαλύπτονται παρά μετά τα μέσα του βιβλίου, όμως τα συναισθήματα τα οποία θα τροφοδοτήσει αυτό το βιβλίο είναι πολλά και τέτοια που στο τέλος θα αφήσουν στον αναγνώστη ένα θετικό συναίσθημα και μια ελπίδα. Γιατί εγώ την περίμενα την Ντόροθι και το μεγάλο της σχέδιο. Μπορεί να μην ήταν ακριβώς όπως το είχα στο μυαλό μου, όμως ήμουν κοντά.

Όταν έμαθα το μυστικό της, που ούτε ο Τζόζεφ δεν το γνώριζε, άρχισα να την καταλαβαίνω. Όπως και όταν έμαθα το μυστικό της Κατ, μπόρεσα να κάνω τη σύνδεση και να αντιληφθώ πως είχε χτιστεί ο χαρακτήρας της. Χαίρομαι που αυτές οι δύο γυναίκες που απέχουν τόσο πολύ ήρθαν τόσο κοντά και εμπιστεύτηκαν η μία την άλλη.

Η συγγραφέας μιλάει σε αυτό της το βιβλίο και θέματα όπως η οικογένεια, η φιλία, οι κοινότητες που δημιουργούνται ακόμα και χωρίς να το καταλαβαίνουμε, στον ίδιο δρόμο ή στο ίδιο κτήριο. Μιλάει για τις ενοχές που μπορεί να νιώθουμε κατηγορώντας άδικα πολλές φορές τον εαυτό μας για κάτι που δεν έφταιξε. Κάτι που θα μπορούσε να είχε αποφευχθεί με λίγη επικοινωνία και συζήτηση. Μιλάει για τη θλίψη και το πένθος και το πόσο διαφορετικά αντιμετωπίζει ο καθένας μας την οποιαδήποτε κατάσταση. Και κάπου μέσα σε όλα αυτά, μας θυμίζει πως τα λόγια που λέμε όταν είμαστε πληγωμένοι, είναι συνήθως λόγια που θα πληγώσουν κι όλους τους άλλους γύρω μας, γιατί αυτό είναι που θέλουμε εκείνη τη στιγμή, να μην είμαστε οι μόνοι που πονάμε. Ακόμα κι αυτό όμως μπορούμε να το διορθώσουμε αν το θέλουμε πραγματικά.

 

Εκδόσεις Μίνωας

 

Λίγα λόγια για τη συγγραφέα

Η Φρέγια Σάμπσον εργάζεται ως παραγωγός στην τηλεόραση. Στα διαπιστευτήριά της περιλαμβάνονται δύο σειρές ντοκιμαντέρ για τη βρετανική βασιλική οικογένεια στο BBC και αρκετές ψυχαγωγικές σειρές. Σπούδασε Ιστορία στο Πανεπιστήμιο του Κέμπριτζ και το 2018 συμπεριλήφθηκε στη βραχεία λίστα για το Βραβείο Exeter Novel. Ζει στο Λονδίνο με τον σύζυγό της και τα δύο παιδιά τους. Η γυναίκα της βιβλιοθήκης είναι το πρώτο της μυθιστόρημα, το οποίο μέχρι στιγμής έχει μεταφραστεί σε 12 γλώσσες.