Γράφει η Γεωργία Κωστοπούλου

 

Η Ιζαμπέλ Αλιέντε είναι μια συγγραφέας που ξέρει να αγγίζει τις καρδιές μας. Κάθε φορά που πιάνω στα χέρια μου βιβλίο της, ξέρω ότι με περιμένει ένα ταξίδι γεμάτο πάθος, ιστορία και χαρακτήρες που θα μείνουν μαζί μου για πολύ καιρό. Έτσι ακριβώς ένιωσα και με το νέο της μυθιστόρημα, «Το όνομά μου είναι Εμίλια ντελ Βάγιε».

Από τις πρώτες κιόλας σελίδες ένιωσα ότι η Εμίλια είναι μια γυναίκα που δεν μπορείς να την αγνοήσεις. Μια ηρωίδα που γεννήθηκε μέσα σε μυστικά, αλλά δεν άφησε ποτέ τις σκιές να την καθορίσουν. Αντίθετα, βρήκε τον τρόπο να φτιάξει το δικό της μονοπάτι, να διεκδικήσει τη φωνή της σε μια κοινωνία που δεν την ήθελε να μιλάει. Και το έκανε με πείσμα, πάθος και πίστη στον εαυτό της.

Αυτό που με συγκίνησε ιδιαίτερα είναι το πώς η Αλιέντε δίνει στην Εμίλια την πένα ως όπλο. Η ηρωίδα δεν γράφει για να γεμίσει σελίδες, γράφει για να ακουστεί. Να πει αλήθειες που πονάνε, να φέρει στο φως όσα κάποιοι θέλουν να μείνουν θαμμένα. Μέσα από τη δημοσιογραφία, μέσα από τις λέξεις της, γίνεται κομμάτι της ιστορίας, μάρτυρας και αγωνίστρια ταυτόχρονα. Και εκεί, στις πολεμικές αναταραχές και στον εμφύλιο της Χιλής, νιώθεις πραγματικά τη δύναμη που έχουν οι λέξεις όταν δεν φοβούνται.

Η Αλιέντε για άλλη μια φορά μας χαρίζει μια αφήγηση γεμάτη συναίσθημα και εικόνες. Ο τρόπος που περιγράφει το Σαν Φρανσίσκο του 19ου αιώνα ή τη Χιλή σε περίοδο εμφυλίου είναι τόσο ζωντανός που νομίζεις πως βρίσκεσαι εκεί, ακούς τις φωνές, μυρίζεις τη σκόνη, νιώθεις την ένταση. Όμως, πέρα από την ιστορία, αυτό που με συγκινεί πάντα στα βιβλία της είναι η ανθρωπιά που βάζει σε κάθε χαρακτήρα. Η Εμίλια δεν είναι απλώς μια ηρωίδα. Είναι μια γυναίκα με πάθη, αδυναμίες, φόβους και όνειρα. Και γι’ αυτό γίνεται τόσο αληθινή.

Το βιβλίο αυτό με έκανε να σταματήσω αρκετές φορές την ανάγνωση για να πάρω μια ανάσα. Γιατί με συγκίνησε, με έκανε να θαυμάσω τη δύναμη μιας γυναίκας που πάλεψε ενάντια σε όλα, και με ταξίδεψε σε μια εποχή που μπορεί να μοιάζει μακρινή, αλλά οι αγώνες της θυμίζουν τόσο πολύ το σήμερα. Είναι ένα βιβλίο που μιλά για την ταυτότητα, για το θάρρος να ακολουθήσεις την αλήθεια σου, αλλά και για τη σημασία του να βρίσκεις τη φωνή σου, ακόμα κι όταν ο κόσμος σε θέλει να σωπάσεις.

«Το όνομά μου είναι Εμίλια ντελ Βάγιε» είναι από εκείνα τα μυθιστορήματα που σε κρατούν κοντά τους για πολύ καιρό μετά το τέλος. Η Αλιέντε μάς χαρίζει μια ηρωίδα που θα θυμόμαστε, μια γυναίκα που έζησε με πάθος και γράφτηκε στις καρδιές μας όπως και στις σελίδες της ιστορίας.

Κλείνοντας το βιβλίο, ένιωσα ότι η Εμίλια δεν ήταν απλώς μια φανταστική ηρωίδα· ήταν μια φωνή που μίλησε και για μένα, για όλες τις φορές που χρειάστηκε να υπερασπιστώ την αλήθεια μου. Είναι από αυτά τα αναγνώσματα που θα πρότεινα σε κάθε αναγνώστη που αγαπά τις δυνατές γυναικείες φιγούρες, τα ιστορικά ταξίδια και τη λογοτεχνία που ξέρει να συγκινεί χωρίς να γίνεται μελό.

 

Εκδόσεις Ψυχογιός

 

Λίγα λόγια για τη συγγραφέα

Η ΙΖΑΜΠΕΛ ΑΛΙΕΝΤΕ γεννήθηκε το 1942 στο Περού και μεγάλωσε στη Χιλή. Είναι ανιψιά του Σαλβαδόρ Αλιέντε, Προέδρου της Χιλής την περίοδο 1970-1973. Τα βιβλία της έχουν μεταφραστεί σε 42 γλώσσες και έχουν πουλήσει πάνω από 74 εκατομμύρια αντίτυπα παγκοσμίως. Μέσα από αυτά έχει στόχο να ψυχαγωγεί αλλά και να επιμορφώνει τους αναγνώστες της, συνδέοντας τις ιστορίες της με σημαντικά ιστορικά γεγονότα. Εκτός από το συγγραφικό της έργο, ασχολείται ενεργά με την προάσπιση των ανθρώπινων δικαιωμάτων. Μετά τον θάνατο της κόρης της το 1992, ίδρυσε στη μνήμη της ένα ίδρυμα αφιερωμένο στην προστασία και χειραφέτηση των γυναικών και των παιδιών σε όλο τον κόσμο. Από το 1987 ζει στην Καλιφόρνια, αλλά, όπως δηλώνει, βρίσκεται πάντα με το ένα πόδι στην Καλιφόρνια και με το άλλο στη Χιλή. Το 2014 ο Πρόεδρος των ΗΠΑ Μπαράκ Ομπάμα την τίμησε με το Προεδρικό Μετάλλιο της Ελευθερίας, τη σημαντικότερη διάκριση που απονέμεται σε πολίτη, ενώ το 2018 τιμήθηκε με το Μετάλλιο της Διακεκριμένης Συνεισφοράς στα Αμερικανικά Γράμματα από το Εθνικό Ίδρυμα Βιβλίου των ΗΠΑ.