Γράφει η Γεωργία Κωστοπούλου
Η Μαριάννα, μια ψυχοθεραπεύτρια που δουλεύει κυρίως με ομάδες, δέχεται μια μέρα ένα τηλεφώνημα από την ανιψιά της, τη Ζόι. Η Ζόι είναι φοιτήτρια στο Κέιμπριτζ, όπου έχει βρεθεί μια κοπέλα δολοφονημένη. Η Ζόι όμως ανησυχεί πως αυτή η κοπέλα μπορεί να είναι η φίλη της η Τάρα, της οποίας δεν έχει νέα από την προηγούμενη ημέρα που πήγε και τη βρήκε αναστατωμένη και φοβούμενη για τη ζωή της. Η Μαριάννα παίρνει φυσικά το πρώτο πρωινό τρένο για να βρεθεί δίπλα στην αγαπημένη της ανιψιά, αυτή που την είχε σαν κόρη της από όταν η αδερφή της και ο γαμπρός της σκοτώθηκαν σε ένα αυτοκινητιστικό δυστύχημα. Δε θα μπορούσε να κάνει κι αλλιώς.
Φτάνοντας εκεί, μαθαίνει όσα περισσότερα μπορεί από τη Ζόι και πολύ σύντομα αποκτά εμμονή με τον Αμερικανό καθηγητή Έντουαρντ Φόσκα και την ομάδα εκλεκτών φοιτητριών του, τις Κόρες όπως τις αποκαλεί. Η Τάρα ήταν μία από αυτές και η Ζόι έχει εκμυστηρευτεί στη Μαριάννα πως η κοπέλα φοβόταν πως ο καθηγητής θα τη σκότωνε για να αποσιωπήσει τη σχέση τους. Η Μαριάννα το βάζει σκοπό να αποκαλύψει το δολοφόνο, που δεν πιστεύει πως είναι άλλος από τον καθηγητή Φόσκα. Στη θεωρία της συμβάλει και το γεγονός πως ο Φόσκα μαγεύει το κοινό του όταν κάνει παραδόσεις καθώς επίσης και πως φαίνεται πως έχει μια αδυναμία στα Ελευσίνια Μυστήρια και στην Κόρη της θεάς Δήμητρας, την Περσεφόνη και το ταξίδι της στον Άδη.
Ο Alex Michaelides έχει επιλέξει το τέλειο σκηνικό για να χτίσει ένα πολύ ενδιαφέρον και ατμοσφαιρικό μυθιστόρημα. Εντούτοις δε φαίνεται να το εκμεταλλεύεται στο έπακρο αλλά χρησιμοποιεί μόνο τα κομμάτια του που τον ενδιαφέρουν, το ποτάμι κυρίως και τη σχέση καθηγητών-φοιτητών για να πατήσει το γραπτό του. Βασιζόμενος σε αυτά τα στοιχεία και στην Ελληνική μυθολογία στήνει ένα μυστήριο που θα μπορούσε να συμβεί σε οποιοδήποτε άλλο παρόμοιο μέρος. Το Κέμπριτζ σίγουρα βοηθάει.
Χρησιμοποιώντας μικρά κεφάλαια και ένα γρήγορο ρυθμό στην αφήγηση ο συγγραφέας δε σε αφήνει να βαρεθείς ούτε και σε κουράζει καθόλου. Χρησιμοποιεί ευφυείς χαρακτήρες και στήνει τη θεωρία της ηρωίδας του με τρόπο τέτοιο που να φωτογραφίζει όχι μόνο ένα, αλλά δύο τέτοιους χαρακτήρες στο βιβλίο, μόνο που η Μαριάννα βλέπει μπροστά της μόνο τον ένα από τους δύο. Αυτόν με τον οποίο έχει εμμονή, λόγω της προβολής που κάνει πάνω του ενός δικού της προσώπου. Λόγω της δουλειάς της και της εμπειρίας της η Μαριάννα θεωρείτε αυθεντία στο να καταλαβαίνει τη συμπεριφορά, την προσωπικότητα και τα συναισθήματα του συνομιλητή της και εκεί είναι που στηρίζεται το βιβλίο στο μεγαλύτερο κομμάτι του. Εκεί και στην ψυχολογική κατάσταση της ίδιας της Μαριάννας που βλέπει συμπτώσεις παντού και προσπαθεί να τα συνδέσει όλα μεταξύ τους.
Περίμενα περισσότερα από το μυθολογικό κομμάτι, από τις ίδιες τις Κόρες και το περιβάλλον του Πανεπιστημίου του Κέμπριτζ, αλλά φαίνεται πως δεν είχε αυτό στο νου του ο συγγραφέας. Ακόμα κι έτσι όμως πρόκειται για ένα πολύ ευκολοδιάβαστο βιβλίο που μαγνητίζει τον αναγνώστη σε όσα περιμένει να αποκαλυφθούν από στιγμή σε στιγμή.
Λίγα λόγια για το συγγραφέα