Γράφει η Γεωργία Κωστοπούλου

 

Οι ιστορίες των ανθρώπων που μετανάστευσαν λόγω πολέμου είναι ιστορίες που θα έχω πάντα μέσα στην καρδιά μου και που θα συνεχίζω να διαβάζω για πολύ καιρό. Μια τέτοια ιστορία είναι και αυτή της Αν και των αδερφών της που έφυγαν από το Βιετνάμ για να γλυτώσουν από όσα είχε φέρει στη χώρα τους ο πόλεμος. Ήταν μια απόφαση που δεν πάρθηκε εύκολα.

Ο αδερφός του πατέρα της Αν, είχε ήδη κάνει το μεγάλο βήμα με την οικογένειά του και βρισκόταν στην Αμερική. Εκεί, είχαν καταφέρει να ενσωματωθούν και να αποκτήσουν σταθερή εργασία, στην οποία θα μπορούσε να δουλέψει και η δική τους οικογένεια. Όμως η οικογένεια της Αν ήταν αρκετά μεγάλη και με τον κίνδυνο που ενείχε ένα τέτοιο ταξίδι, ήταν καλύτερα γι’ αυτούς να χωριστούν. Καθώς ήταν απίστευτα δύσκολο για τους Βιετναμέζους να το «σκάσουν» από τη χώρα τους, ακόμα και μετά το τέλος του πολέμου, ήταν ταυτόχρονα και παράνομο και επικίνδυνο. Όπως δυστυχώς συνεχίζει να είναι ακόμα και σήμερα για όλους τους παράνομους μετανάστες που βρίσκονται σε παρόμοια μοίρα. Αυτός ήταν και ο λόγος που η Αν με τους δυο αδερφούς της, τον Ταν και τον Μιν, θα ξεκινούσαν πρώτοι. Η Αν, σαν μεγαλύτερη, θα είχε την ευθύνη των αγοριών στο ταξίδι και μια φωτογραφία της οικογένειας, για να νιώθουν ότι είναι ακόμα όλοι μαζί.

Το σχέδιο ήταν να συναντηθούν όλοι μαζί, όταν θα έφταναν οι γονείς τους με τα μικρότερα αδέρφια τους, στο Χονγκ Κονγκ και από εκεί, να βρουν τρόπο να ταξιδέψουν για την Αμερική, τη γη της επαγγελίας, τον προορισμό που όλοι ονειρεύονταν. Δυστυχώς όμως, οι βάρκες που μετέφεραν το δεύτερο μισό της οικογένειας δεν είχαν την ίδια τύχη κι έτσι, η Αν, βρέθηκε στα δεκάξι της να είναι υπεύθυνη κηδεμόνας των αδερφών της. Έπρεπε να δουλέψει ώστε να έχουν κάποια χρήματα και να μπορούν τουλάχιστον τα αγόρια να πάνε σχολείο και να σπουδάσουν, να μην πάει χαμένη όλη αυτή η ταλαιπωρία και ο βάρβαρος χωρισμός της οικογένειας.

Οι τρεις του καταλήγουν τελικά στη Βρετανία, σε στρατόπεδα μεταναστών, ασφυκτικά γεμάτα, όπου περιμένουν τη σειρά τους για ένα από τα σπίτια που η τότε πρωθυπουργός, Μάργκαρετ Θάτσερ, είχε υποσχεθεί τόσο στους μετανάστες, όσο και στην κοινή γνώμη.

Εξαιρετικό! Μιλάει για θέματα που δυστυχώς ακόμα μας απασχολούν σαν κοινωνία, αφού δυστυχώς οι πόλεμοι συνεχίζουν, η φτώχια μαστίζει όλο και μεγαλύτερα μέρη του πλανήτη και οι άνθρωποι εγκαταλείπουν τις πατρίδες τους με όποιον τρόπο μπορούν, ελπίζοντας για μια καλύτερη ζωή, για ένα πιο ασφαλές περιβάλλον, κάπου στην ισχυρή Δύση. Ευρώπη και Αμερική συνεχίζουν να δίνουν υποσχέσεις για το πολιτικό τους προφίλ, για να τις αναιρέσουν όταν δεν τους προσφέρουν κέρδος. Οικογένειες που ξεκληρίζονται στο δρόμο προς την ελευθερία, σε φουρτουνιασμένες θάλασσες, σε αποπνικτικά κοντέινερ και στα χέρια αδίστακτων εμπόρων ή αυστηρών αρχών.

Το βιβλίο της Cecile Pin μιλάει για όλα αυτά που θυσιάζουμε προχωρώντας στο άγνωστο με βάρκα την ελπίδα, προσπαθώντας να ζήσουμε ελεύθεροι, μόνο και μόνο για να αντιμετωπίσουμε τον ρατσισμό και την ξενοφοβία, να μας αρνηθούν τον σεβασμό και τα δικαιώματα κάθε ελεύθερου πολίτη. Μιλάει για τις αποφάσεις που παίρνουμε εν θερμώ και πως αυτές μπορούν να επηρεάσουν τη ζωή μας, αλλά και για εκείνες που πήραν άλλοι για εμάς. Ένα ανάγνωσμα 288 σελίδων, που όμως έχει να πει πολλά!

Είναι το δεύτερο βιβλίο της σειράς «Φωνές του κόσμου» που διαβάζω. Το πρώτο ήταν το «Ο συνταγματάρχης δεν κοιμάται» που είχα ακούσει και μου άρεσε πολύ. Στη σειρά αυτή, θα βρει κανείς βιβλία νέων συγγραφέων που το έργο τους έχει ήδη τραβήξει την προσοχή. Οι συγγραφείς της σειράς προέρχονται από πολλές και διαφορετικές χώρες και κουλτούρες, εκπροσωπούν διαφορετικά είδη, όμως όλοι μιλούν για τον άνθρωπο και οι φωνές τους, τόσο διαφορετικές και δυνατές, έχουν να πουν κάτι που αξίζει να ακούσουμε.

 

Εκδόσεις Διόπτρα

 

 

Λίγα λόγια για τη συγγραφέα