Γράφει η Γεωργία Κωστοπούλου

 

«Babel» λοιπόν και R.F. Kuang. Μια συγγραφέας που ακόμα δεν έχουμε γνωρίσει στην Ελλάδα, αλλά που ελπίζουμε να γνωρίσουμε. Ένα από τα βιβλία που μιλάνε για τη σημασία της γλώσσας, της κάθε γλώσσας, που υπάρχει σε αυτόν τον κόσμο, αλλά και για πολλά άλλα εκτός από αυτή. Η γλώσσα είναι ένα μόνο από τα χαρακτηριστικά του κάθε λαού που τον διαχωρίζει από τους υπόλοιπους. Άλλα τέτοια χαρακτηριστικά είναι το χρώμα του δέρματος, ο τρόπος σκέψης, τα ήθη και τα έθιμα, οι παραδόσεις, η ιστορία. Εδώ λοιπόν, στον φανταστικό πύργο της Βαβέλ που εμπνεύστηκε η συγγραφέας, βλέπουμε πολλούς ανθρώπους διαφορετικών εθνικοτήτων, αλλά βλέπουμε και πολλούς δυτικούς. Λογικό, αν σκεφτεί κανείς πως ο συγκεκριμένος πύργος τοποθετείται στην Οξφόρδη, το κατεξοχήν ακαδημαϊκό κέντρο του δυτικού κόσμου εκείνη την εποχή. Σκεφτείτε ότι βρισκόμαστε στην εποχή της αποικιοκρατίας και των πολέμων του οπίου, στα 1828 κι έπειτα.

Σε αυτή λοιπόν την εποχή είναι που γνωρίζουμε ένα νεαρό αγόρι, που κινδυνεύει να χάσει τη ζωή του, όπως ακριβώς και η μητέρα του, από τη χολέρα. Λίγο πριν συμβεί αυτό, ένας άντρας που το αγόρι δεν γνωρίζει, έρχεται στο σπίτι του στην Canton της Κίνας και τον σώζει από του χάρου τα δόντια. Τον παίρνει μαζί του στην Αγγλία. Ο καθηγητής Lovell είναι ένας πολύ σημαντικός άνθρωπος που πιστεύει ότι και ο Robin Swift, το όνομα που επέλεξε το αγόρι για τον εαυτό του, αρκετά εύκολο ώστε να μπορούν να το αρθρώνουν οι δυτικοί, μπορεί να γίνει σημαντικός. Βλέπετε, ο καθηγητής αυτός εργαζόταν στο Βασιλικό Ινστιτούτο Μετάφρασης όπου άνθρωποι που γνώριζαν καλά μια γλώσσα, μπορούσαν να χρησιμοποιήσουν τη γλώσσα, ασήμι και μαγεία ώστε να δημιουργήσουν κατασκευάσματα που θα διευκόλυναν τη ζωή των ανθρώπων. Πολλές φορές, οι εφευρέσεις τους αυτές είχαν εφαρμογή στο στρατό, αλλά χρησιμοποιούνταν και ευρέως από καθημερινούς ανθρώπους. Για παράδειγμα, ήταν η κινητήρια δύναμη των αμαξών, ώστε να κινούνται πιο γρήγορα και να μπορούν να μεταφέρουν περισσότερο βάρος από ότι θα άντεχαν στην πραγματικότητα τα άλογα που τις έσερναν. Ή θα μπορούσαν να χρησιμοποιηθούν για να διακοσμούν όμορφα τα σπίτια των πλουσίων. Θα μπορούσαν να διατηρούν κτήρια φτιαγμένα πριν αιώνες, ή να σκοτώνουν ανθρώπους. Όπως κάθε δύναμη, έτσι κι αυτή, παίζει ρόλο πως θα τη χρησιμοποιήσει κάποιος.

Η συγγραφέας σε αυτό της το βιβλίο, τα προηγούμενα δεν τα έχω διαβάσει ακόμα αλλά ελπίζω να το κάνω σύντομα, μιλάει για την Αποικιοκρατία. Έχοντας ζήσει για κάποιο διάστημα στην Οξφόρδη και η ίδια, έχει γνωρίσει πολύ καλά τη Βρετανική κουλτούρα. Άλλωστε, ζώντας και σπουδάζοντας στη Βρετανία και στην Αμερική, έχει γνωρίσει πολύ καλά τους δυτικούς, τον τρόπο που σκέφτονται αλλά και τον τρόπο που λειτουργούν. Την ανωτερότητα που πολλοί από αυτούς πιστεύουν ότι έχουν σε σχέση με άλλους λαούς, ειδικότερα της Ανατολής. Όλο αυτό τον ρατσισμό, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο καταφέρνει να τον απαθανατίσει στις σελίδες της «Βαβέλ» μέσα από τα μάτια, τα λόγια και τις πράξεις ανθρώπων όπως ο Robin, ο Ramy, η Victoire ή ο Griffin. Στο παιχνίδι μπαίνει και η θέση της γυναίκας και η διαφορά του να είσαι μια λευκή γυναίκα από προνομιούχα τάξη, όπως η Letty, σε αντίθεση με τη Victoire που είναι μια μαύρη γυναίκα.

Η συγγραφέας μιλάει για το προνόμιο των λευκών, που τους είναι όλα πιο εύκολα μιας και ζούμε σε ένα κόσμο λευκών, καθώς και για αυτό των αντρών, μιας και ζούμε σε ένα πατριαρχικό κόσμο. Μας θυμίζει επίσης, με τον δύσκολο τρόπο, πως πρέπει να βλέπουμε το χρώμα γύρω μας, όχι για να το θεωρούμε διαφορετικό από εμάς, αλλά για να καταλαβαίνουμε πόσο διαφορετικές εμπειρίες μπορεί να έχουν αυτοί οι άνθρωποι, σε σχέση με μια πιο εύκολη ζωή που πιθανόν να έχουμε εμείς.

Η Kuang σε αυτό το βιβλίο «διδάσκει» τον τρόπο με τον οποίο λειτουργεί ο κόσμος. Το κακό που κάνουμε ο ένας στον άλλο και οι πιο ισχυροί στους πιο αδύναμους. Θα μου πείτε, όλα αυτά είναι αυτονόητα για κάθε νοήμον ον. Ε, λοιπόν, δεν είναι για όλους. Δυστυχώς δεν έχουμε όλοι τις ίδιες ιδές ούτε τις ίδιες αντιλήψεις γύρω από τον κόσμο και πως αυτός λειτουργεί.

Αν είναι να διαβάσετε ένα βιβλίο φέτος, διαβάστε αυτό!