Γράφει η Γεωργία Κωστοπούλου

 

Ο Dazai είναι ένας συγγραφέας που δε διαβάζεται εύκολα, ειδικά από αναγνώστες που δεν έχουν επαφή με Ιάπωνες συγγραφείς. Οφείλω να ομολογήσω όμως πως αυτό το βιβλίο, δεν είναι τόσο σκοτεινό όσο το «Όχι πια άνθρωπος». Έχει κι αυτό τις δυσκολίες του, ασθένειες, απώλειες, χωρισμούς, έχει όμως και μια φωνή ελπίδας, αυτή της Καζούκο, που μέσα από όλα αυτά που περνάει η οικογένειά της, καταφέρνει να βρει τον έρωτα και την ελπίδα σε ένα καλύτερο αύριο.

Η Καζούκο λοιπόν, κατάγεται από μια αριστοκρατική οικογένεια της Ιαπωνίας. Είχε παντρευτεί και προσπαθούσε να κάνει τη δική της οικογένεια, όμως τελικά πήρε διαζύγιο και επέστρεψε στην οικογένειά της. Με τον ερχομό του πολέμου, μένουν μόνες τους με τη μητέρα της, αφού ο πατέρας της δε ζει και μιας και ο αδερφός της ο Ναότζι κλήθηκε να υπηρετήσει την πατρίδα. Ο πόλεμος θα καταστρέψει οικονομικά την Ιαπωνία και πολλές αριστοκρατικές οικογένειες θα χάσουν την αίγλη τους, μαζί με αυτούς και η οικογένεια της Καζούκο. Χωρίς αρκετά χρήματα, αναγκάζονται να πουλήσουν το σπίτι τους στο Τόκιο και να μετακομίσουν σε ένα σπίτι στο βουνό, όπου η Καζούκο προσπαθεί να καλλιεργήσει λαχανικά και η μητέρα της προσπαθεί να συνηθίσει τη νέα τους ζωή.

Το μόνο χαρούμενο νέο που έχουν πάρει τον τελευταίο καιρό, είναι ότι ο Ναότζι ζει ακόμα και σύντομα θα επιστρέψει κοντά τους. Όταν το κάνει, είναι ένας κατεστραμμένος άνθρωπος από τον πόλεμο, εθισμένος στα ναρκωτικά, που δεν αντέχει την τωρινή κατάντια της οικογένειάς του. Όμως δεν είναι μόνο αυτό το σκοτεινό σημείο της ιστορίας τους. Η μητέρα τους είναι άρρωστη και παρ’ όλο που ο ερχομός του Ναότζι της έχει δώσει χαρά, δεν καταφέρνει να τη βοηθήσει να ξεπεράσει την ασθένειά της. Όταν πια τη χάνουν κι αυτή και ο Ναότζι δε βλέπει κάποιο ουσιαστικό μέλλον για κανέναν από τους δυο τους, αυτοκτονεί.

Ο πιο δυνατός χαρακτήρας του βιβλίου φαίνεται πως είναι τελικά η Καζούκο. Η Καζούκο που έχει κι εκείνη επιστρατευτεί στον πόλεμο, είχε αναλάβει να δουλέψει όπως τόσοι άντρες και τόσες γυναίκες που δε βρέθηκαν στη γραμμή του πυρός, αλλά έπρεπε με άλλους τρόπους να βοηθήσουν όσο μπορούσαν την πατρίδα τους να μη χάσει τον πόλεμο. Έχοντας σκληραγωγηθεί εκεί με τη χειρωνακτική εργασία στην οποία δεν ήταν συνηθισμένη σαν κόρη αριστοκράτη, έχει σκληραγωγήσει και το χαρακτήρα της και προσπαθεί να τα βγάλει πέρα με κάθε δυσκολία. Ξέρει ότι, αν χρειαστεί, μπορεί να ζήσει την ίδια και τη μητέρα της κάνοντας οποιαδήποτε δουλειά, όσο βαριά κι αν είναι θα το προσπαθήσει. Μας δείχνει δηλαδή την αλλαγή του τρόπου σκέψης της, με βάση όσα έχει περάσει, που αντί να τη βάλουν κάτω και να καταφύγει κι εκείνη στο θάνατο, όπως ο αδερφός της, καταφεύγει στη ζωή και στην ελπίδα.

 

Εκδόσεις Διόπτρα

 

Λίγα λόγια για τo συγγραφέα

Ο Osamu Dazai (πραγματικό όνομα Shuji Tsushima) ήταν Ιάπωνας συγγραφέας και ένας από τους σημαντικότερους συγγραφείς μυθοπλασίας της Ιαπωνίας του 20ού αιώνα. Ορισμένα από τα πιο δημοφιλή έργα του, όπως το συγκεκριμένο και το Ningen Shikkaku (Όχι πια άνθρωπος), θεωρούνται κλασικά στην Ιαπωνία. Με σχεδόν αυτοβιογραφικό ύφος, οι ιστορίες του Dazai έχουν κεντρίσει το ενδιαφέρον πολλών αναγνωστών. Τα βιβλία του ασχολούνται με μια σειρά από σημαντικά θέματα, όπως η ανθρώπινη φύση, η ψυχική ασθένεια, οι κοινωνικές σχέσεις και η μεταπολεμική Ιαπωνία, με στόχο την ευαισθητοποίηση του αναγνωστικού κοινού.