Γράφει η Γεωργία Κωστοπούλου

 

Η Barbara Kingsolver με αυτό το βιβλίο πήρε δύο πολύ σημαντικά βραβεία το 2023 όπως μπορείτε να δείτε και στο εξώφυλλο του βιβλίου, άσχετα αν δεν συμφωνούμε όλοι με αυτή την πρακτική. Τα βραβεία αυτά είναι το Βραβείο Pulitzer 2023 και το Women’s Prize for Fiction 2023. Τα άξιζε και τα πήρε και μπράβο της θα πω εγώ, γιατί μας έδωσε μια ιστορία ενός παιδιού που μεγαλώνει στα Απαλάχια, κάτω από άσχημες συνθήκες, εξηγώντας μας μέσω του μικρού ήρωα, πώς είναι η πραγματικότητα σε αυτά τα μέρη. Πώς το να μην έχεις αρκετά χρήματα για τα βασικά, να μην έχεις γονείς, να έχεις εξαρτημένους γονείς ή φυλακισμένους γονείς είναι για κάποιους το φυσιολογικό και η καθημερινότητα, ενώ σε εμάς φαίνεται τόσο ξένο. Αν βέβαια έχεις μεγαλώσει κάποιες δεκαετίες πίσω, τότε πολλά από όσα θα διαβάσεις σε ετούτο το βιβλίο θα τα δεις με άλλη ματιά σε σχέση με τις νεότερες γενιές.

Ο Ντίμον Κόπερχεντ λοιπόν, είναι ένα αγόρι που γεννήθηκε μέσα στη φτώχια και στις εξαρτήσεις. Η μητέρα του, παιδί και η ίδια όταν τον έκανε, ήταν ήδη εξαρτημένη, όμως ο Ντίμον θα παλέψει να επιβιώσει σε αυτή τη δύσκολη ζωή που του έτυχε. Για καλή του τύχη, οι γείτονές του θα είναι άνθρωποι και θα τον πάρουν υπό την προστασία τους, όμως δυστυχώς, μιας και έχουν κι εκείνοι τα δικά τους προβλήματα, δε θα μπορέσουν να ανταποκριθούν στο βαθμό που θα χρειαζόταν τη βοήθειά τους ο Ντίμον.

Χωρίς πατέρα, χωρίς κάποιον να τον νουθετεί και να κάνει τα πάντα για εκείνον, ο Ντίμον θα προσπαθήσει να προσαρμοστεί σε μια ζωή ανέχειας, όμως αγαπάει τη μητέρα του και τον αγαπάει κι εκείνη, ακόμα κι αν αγαπάει τις ουσίες λιγάκι παραπάνω. Όταν θα βρεθεί μόνος του, θα παλέψει με όποιο μέσο μπορεί να βγει ζωντανός από όλο αυτό και αν τα καταφέρει, γιατί όχι, να ζήσει μια καλύτερη ζωή. Τα μαθήματα ζωής που πήρε από πολύ νωρίς, θα τον βοηθήσουν να τα βγάλει πέρα σε δύσκολες καταστάσεις κι αν κάποιες φορές δεν είναι προς όφελος του, οι νέες αυτές εμπειρίες θα γίνουν μαθήματα και πάλι. Γιατί η ζωή στα Απαλάχια είναι δύσκολη, η φτώχια μεγάλη και οι άνθρωποι όχι και τόσο καλοί και πάντα τους νοιάζει ο εαυτός τους και η τσέπη τους.

Τώρα βέβαια θα μου πείτε, όλα αυτά τα βλέπει κανείς σε μια οποιαδήποτε κοινωνία. Ναι, αλλά όχι τόσο συμπυκνωμένα και όχι σε τόσο μεγάλο βαθμό, θα απαντήσω. Δεν είναι η πρώτη φορά που διαβάζω για αυτά τα μέρη και όσα έχω διαβάσει έχουν κοινά γνωρίσματα. Πέρα από το γεγονός ότι η υπόλοιπη χώρα αντιμετωπίζει τους κατοίκους αυτών των περιοχών σαν ένα μάτσο ηλίθιους χωριάτες, κάτι που βλέπουμε σε πολύ έντονο βαθμό σε άλλα βιβλία και το βλέπουμε κι εδώ με πιο ωραίο τρόπο θα έλεγα. Χωρίς να ξενίζει ή να υπερβάλει στις περιγραφές, η συγγραφέας μέσα από τα μάτια και τη φωνή του αγοριού, μας δίνει τα όνειρα και τις ελπίδες του, όπως και το ότι ο ίδιος κόβει τα φτερά του, πιστεύοντας πως δεν είναι ικανός για πολύ μεγάλα πράγματα, πως δεν του αξίζει κάτι εξαιρετικά καλό. Όλα τα παιδιά μαθαίνουν από μικρά να κυνηγούν τα όνειρά τους και να πιστεύουν πως είναι προορισμένα να κατακτήσουν τον κόσμο με την εξυπνάδα τους και τις ικανότητές τους, όμως ο Ντίμον φοβάται να ελπίσει σε κάτι καλό, αφού σε όλη του τη ζωή, τα καλά του τα παίρνουν μέσα από τα χέρια.

Ένα άκρως συγκινητικό μυθιστόρημα που μιλάει για τις δυσκολίες της ζωής που θα έπρεπε να μην υφίστανται εδώ και πολλά χρόνια. Μια ακόμα απόδειξη για το πόσο λάθος είμαστε σαν κοινωνία.

 

Εκδόσεις Ψυχογιός

 

Λίγα λόγια για τη συγγραφέα

Η ΜΠΑΡΜΠΑΡΑ ΚΙΝΓΚΣΟΛΒΕΡ γεννήθηκε το 1955 και μεγάλωσε στο επαρχιακό Κεντάκι. Σπούδασε Βιολογία στα πανεπιστήμια DePauw και Arizona. Εργάζεται ως κειμενογράφος και συγγραφέας από το 1985. Σε διάφορες φάσεις της ενήλικης ζωής της έχει ζήσει στην Αγγλία, τη Γαλλία και τα Κανάρια Νησιά, ενώ έχει δουλέψει στην Ευρώπη, την Αφρική, την Ασία, στο Μεξικό και τη Νότια Αμερική. Αφού πέρασε δύο δεκαετίες στο Τούσον της Αριζόνα, πλέον ζει με την οικογένειά της σε μια φάρμα στα νότια Απαλάχια.

Έχει γράψει δέκα μυθιστορήματα, μεταξύ των οποίων τα: Χωρίς ασπίδα και Η δηλητηριώδης Βίβλος, καθώς και ποίηση, δοκίμιο και μη μυθοπλαστικά αφηγήματα. Το έργο της έχει μεταφραστεί σε περισσότερες από 20 γλώσσες σε όλο τον κόσμο, ενώ έχει λάβει πλήθος διακρίσεων, μεταξύ των οποίων το Women’s Prize for Fiction για το μυθιστόρημά της Lacuna το 2010, το National Humanities Medal, την υψηλότερη διάκριση στις ΗΠΑ, για την προσφορά της στον χώρο των τεχνών, και το Dayton Literary Peace Prize, για το σύνολο του έργου της. Για το μυθιστόρημά της ΝΤΙΜΟΝ ΚΟΠΕΡΧΕΝΤ (2022), το οποίο γνωρίζει τεράστια επιτυχία, τιμήθηκε με το βραβείο Pulitzer και για δεύτερη φoρά με το Women’s Prize for Fiction – η μοναδική που έχει λάβει δύο φορές το βραβείο στην ιστορία του θεσμού.