Γράφει η Γεωργία Κωστοπούλου
Ο Πόρος είναι ένα νησί κοντά στον Πειραιά. Στη γη του ζει ο καπετάν Μανόλης με τη γυναίκα του και τις δυο του κόρες. Είναι μια οικογένεια που έχει μάθει να ζει και να φέρεται σωστά και να βοηθάει όσους έχουν ανάγκη. Γιαυτό και όταν τα Μικρασιατικά παράλια φλέγονται το ’22, η καπετάνισσα θα πάει να υποδεχτεί τους πρόσφυγες που δεν χωράει ο Πειραιάς και θα πάρει στο σπίτι της μια οικογένεια να τους συντρέξει. Την επιλογή θα κάνει η μικρή κόρη του καπετάν Μανόλη, η Αγγελική, όταν δει ένα αγόρι στην ηλικία της περίπου. Θα τρέξει κοντά του, θα τον φιλέψει το γλυκό της μάνας της για το καλωσόρισμα και από τότε τα δυο παιδιά θα γίνουν αχώριστα, όπως και οι οικογένειές τους.
Το ανέμελο κορίτσι και το βασανισμένο αγόρι θα δεθούν όσο δένονται δυο μικρά παιδιά και όσο δένονται δυο νέοι άνθρωποι που αγαπιούνται. Όταν ο Βασίλης θα φύγει ξαφνικά για τη Μασσαλία, η Αγγελική θα χάσει τη γη κάτω από τα πόδια της. Όμως θα παλέψει για αυτά που αγαπάει, θα θυσιαστεί η ίδια για να μπορέσει να καταφέρει όσα περισσότερα μπορεί για τους ανθρώπους που αγαπάει.
Η ιστορία του βιβλίου μας ταξιδεύει στην εποχή της Μικρασιατικής καταστροφής. Βλέπουμε το χαλασμό από μακριά και πως αυτός επηρέασε την Ελλάδα, τον Πόρο και τον Πειραιά πιο συγκεκριμένα. Μπαίνουμε στο κλίμα της εποχής, στα πιστεύω και τα πρέπει των ανθρώπων και προσπαθούμε να καταλάβουμε την ψυχολογία της. Πολλά από αυτά που έχει να αντιμετωπίσει η ηρωίδα, μπορεί να πιστεύουμε πως έχουν εκλείψει σήμερα, όμως σε πολλές περιπτώσεις συνεχίζουν να ισχύουν.
Η κακία του κόσμου, το κουτσομπολιό, η ανδροκρατούμενη κοινωνία και ο τρόπος αντιμετώπισης των γυναικών σε πολλά θέματα, δεν έχουν αλλάξει και πάρα πολύ από το ’22. Ναι, είμαστε λιγάκι πιο μοντέρνοι γενικά. Ναι, οι γυναίκες είναι παρούσες σε πολλά περισσότερα επαγγέλματα πλέον από ότι παλιότερα. Ναι, οι γυναίκες κατέχουν πια υπεύθυνες και διευθυντικές θέσεις σε πολλούς τομείς. Αλλά και πάλι, δεν βλέπουν όλοι με καλό μάτι μια γυναίκα που γεννά μόνη της το παιδί της εκτός γάμου. Δεν θα την πούνε πόρνη, αλλά και πάλι δεν θα είναι πολλοί αυτοί που θα της πούνε “μπράβο που το τόλμησες”.
Η Αγγελική ως ηρωίδα, είναι η γυναίκα που θα ήθελες να είσαι. Αγαπάει με πάθος και για πάντα. Μένει πιστή στις αξίες και τα πιστεύω της. Γι’ αυτή είναι σημαντικό να έχει κοντά της τους ανθρώπους που αγαπάει, όποιο κι αν είναι το κόστος για την ίδια, προσπαθώντας όμως να μη βαρύνει και τους γύρω της με τον ίδιο σταυρό!
Λίγα λόγια για τη συγγραφέα
Πρωτοείδα τη ζωή στην καρδιά του Πειραιά, ανήμερα του `Αι-Δημήτρη του πολεμιστή. Με είπαν Χαρά και ταυτίστηκα με τ’ όνομα. Φόρεσα ένα χαμόγελο και προχώρησα να βρω τη ζωή. Μα ήταν πολλά τα δύσκολα και εγώ, παιδάκι ακόμη, βρήκα κρυψώνα σε αυτοσχέδια παιδικά ποιήματα. Σαν έμαθα το διάβασμα, κρύφθηκα πίσω από τις αράδες μεγάλων συγγραφέων. `Αρχισα μυστικά και σκάρωνα τις δικές μου ιστορίες. Τους ρόλους όλους τους έπαιζε βεβαίως η αφεντιά μου. Και σαν ταλέντο κέρδισα μια θέση στο Εθνικό. Ρητή η απαγόρευση ν’ ανέβω στο σανίδι. Φόρεσα, σαν αντίβαρο, την όμορφη στολή της Ολυμπιακής Αεροπορίας. Τη λάτρεψα την ΟΑ και με αντάμειψε.Ταξίδευα και γέμιζε η φαντασία μου εικόνες και ιστορίες του κόσμου και εγώ τις έφτιαχνα λέξεις στο χαρτί. Παράλληλα γέννησα μια προικισμένη κόρη. Μαζί της πορεύτηκα εθελοντικά για χρόνια στα σχολειά της Γλυφάδας, στον τόπο που παντρεύτηκα και συνεχίζω να ζω. Μαζί με μια φούχτα συνοδοιπόρους, στήριξα την εκπαίδευση, τις τέχνες και τα γράμματα, μέσα από πάμπολλες δραστηριότητες. Θαρρώ πως έβαλα το λιθαράκι μου και στον πολιτισμό στα χρόνια της ενασχόλησής μου με το Πνευματικό και Πολιτιστικό κέντρο του Δήμου Γλυφάδας. Δεν μου χαρίστηκε τίποτε στη ζωή. Τηρώντας πάντα το παράγγελμα ΓΝΟΥΣ ΠΡΑΤΤΕ, κερδίζω τις μάχες μου με πείσμα, δουλειά, υπομονή, χαμόγελο, αγάπη και χαρά.
