Γράφει η Γεωργία Κωστοπούλου

Δεν συνηθίζω να διαβάζω διηγήματα, γιατί μου φαίνεται ότι τελειώνουν πολύ γρήγορα και δεν τα έχω χορτάσει. Αυτό στην περίπτωση που είναι καλογραμμένα και ενδιαφέροντα, γιατί σε αντίθετη περίπτωση απλά χαίρομαι! Διαβάζοντας όμως τις ιστορίες μυστηρίου του Λευτέρη Μπούρου που τιτλοφορούνται “Ερασιτέχνες δολοφόνοι” δεν μπορούσα παρά να χαρώ για την επιλογή μου και θα σας εξηγήσω αμέσως γιατί.

Το βιβλίο είναι μια συλλογή 8 διηγημάτων όπου με τον ένα ή τον άλλο τρόπο εμπλέκεται ένας δολοφόνος. Ο αφηγητής τις περισσότερες φορές είναι και ο δολοφόνος και μας αφηγείται την ιστορία του. Αυτό είναι και το δύσκολο κομμάτι, καθώς πρόκειται για τελείως διαφορετικές ιστορίες και κάθε φορά ο αφηγητής έχει μια τελείως ξεχωριστή, δική του προσωπικότητα. Δεν ξέρω αν τα διηγήματα γράφτηκαν σειριακά, ή απλά επιλέχθηκαν για να μπουν στην ίδια συλλογή, ανάμεσα σε άλλα. Όπως και να έχει όμως, πιστεύω ότι πρόκειται για μια πολύ σωστή επιλογή.

Οι ιστορίες είναι πολύ ξεχωριστές και αρκετά διαφορετικές μεταξύ τους. Δεν υπάρχει μια κοινή γραμμή που να ακολουθούν όλα τα εγκλήματα. Το μόνο κοινό που έχουν, είναι το μυστήριο που κρύβουν και το έγκλημα που είναι αναπόφευκτο. Πέραν τούτου, η κάθε μία είναι ολοκληρωμένη και δίνει όλα τα στοιχεία που χρειάζεται, από την ανάπτυξη του χαρακτήρα, μέχρι τη ροή της ιστορίας. Φυσικά δεν περιμένουμε μια εκτενή ανάπτυξη χαρακτήρα όπως θα είχαμε σε ένα μυθιστόρημα, αλλά η συνοπτική εκδοχή της που ταιριάζει σε ένα διήγημα είναι αρκετή για να εκπληρώσει το σκοπό της. Η γραφή είναι μεστή και δομημένη και ταιριάζει απόλυτα στο ύφος των ιστοριών. Η κάθε μία κάνει τον αναγνώστη να αναρωτηθεί αν θα μπορούσε να είναι πραγματική και να καταλήξει στο συμπέρασμα ότι μπορεί και να συμβαίνει δίπλα του, τουλάχιστον στις περισσότερες από αυτές.

“Ο Μίμος”, “Λυδία” και “Ποιος μίλησε;” είναι οι τρεις που ξεχώρισα. Και οι τρεις απόλυτα διαφορετικές μεταξύ τους, αντιπροσωπεύουν τρία διαφορετικά είδη, με το “Ποιος μίλησε;” να κινείται περισσότερο κοντά στον τρόμο και όχι τόσο στο μυστήριο. Η τελευταία ιστορία, “Η Μέρα Που Έγινα Δολοφόνος” μου έβγαλε κάτι το κωμικό, χωρίς όμως να χάνει σε αυτό που πιστεύω πως ήθελε να δώσει ο συγγραφέας.

Το “Ποιος μίλησε;” είναι και το εκτενέστερο διήγημα και δείχνει τις δυνατότητες του συγγραφέα για ένα πολλά υποσχόμενο μυθιστόρημα. Αυτό που δεν είναι ακόμη ξεκάθαρο από το πρώτο αυτό δείγμα γραφής, είναι αν τελικά θα κινηθεί προς το μυστήριο ή τον τρόμο. Πάντως όποιο και να διαλέξει, αν όχι και τα δύο, φαίνεται ότι θα έχει μέλλον. Χαίρομαι που έχουμε ένα ακόμα πολλά υποσχόμενο νέο συγγραφέα!

Το ντεμπούτο του Λευτέρη Μπούρου έχει ένα πολύ δυναμικό ξεκίνημα και υπόσχεται ακόμα πιο δυναμική συνέχεια. Έχει πλέον μπει στο οπτικό μου πεδίο και περιμένω να δω τι μας επιφυλάσσει στη συνέχεια!

Εκδόσεις Πηγή / Public / Ianos

Λίγα λόγια για τo συγγραφέα

Ο Λευτέρης Μπούρος γεννήθηκε στην Αθήνα το 1989. Μεγάλωσε στο Αγρίνιο. Είναι απόφοιτος της σχολής Ηλεκτρολόγων Μηχανικών και Μηχανικών Η/Υ του ΕΜΠ.

Τον Δεκέμβριο του 2017 είδε δημοσιευμένο το πρώτο του αστυνομικό διήγημα, στο συλλογικό τόμο «Noir Road Stories 2» από τις εκδόσεις Άπαρσις.

Οι ιστορίες με τίτλο «Ο Μίμος» και «Λυδία» έχουν διακριθεί στο παρελθόν με το Α’ Βραβείο σε λογοτεχνικούς διαγωνισμούς (5ος Πανελλήνιος Λογοτεχνικός Διαγωνισμός UNESCO ΛΤΕΕ, 2016 και 2ος Διαγωνισμός Harmony and Creativity, 2017).

Σήμερα ζει και εργάζεται στην Αθήνα.