Γράφει η Γεωργία Κωστοπούλου
Έχω καιρό που ακούω για τα βιβλία του Μανώλη Σιμιτσάκη και σκέφτηκα ότι είναι καιρός να τα διαβάσω κι εγώ. Έχει μήνες που το πρώτο βιβλίο της τριλογίας με τίτλο «Συναίσθημα» κάθεται στο ράφι μου, όμως ήρθε και η δική του ώρα.
Το βιβλίο αυτό ξεκινά εισάγοντας τον αναγνώστη στον κόσμο που δημιουργεί ο συγγραφέας, το Βίλβετ. Η αρχή γίνεται με μια κηδεία, όπου ένας άνθρωπος όπως όλοι μας, αφού έχει πεθάνει, παρακολουθεί την κηδεία του νομίζοντας πως είναι ακόμα ζωντανός. Μέχρι που περνάει στον άλλο κόσμο και το παίρνει πια απόφαση πως όλα τέλειωσαν για εκείνον.
Στη συνέχεια του βιβλίου ο αναγνώστης διαβάζει για τη Μαρία και το Γιώργο, δυο νέα παιδιά που κάνουν παρέα και που αγαπιούνται. Η Μαρία έχει βρεθεί στο Βίλβετ και έχει επιστρέψει. Φαίνεται όμως πως η επιστροφή της εξυπηρετεί κάποιο σκοπό, αφού τα όνειρα που τη βασανίζουν κάθε νύχτα είναι μάλλον μηνύματα. Όταν αποφασίζει να μιλήσει στο Γιώργο για όσα την ταλαιπωρούν αισθάνεται ανάλαφρη και με τη βοήθειά του πλέον προσπαθεί να βγάλει άκρη με όλο αυτό που της συμβαίνει.
Το «Συναίσθημα» είναι γεμάτο από συναισθήματα, ακριβώς όπως και ο τίτλος του. Η αρχή του έχει σκοπό να μας εισάγει με ήπιο τρόπο στον κόσμο του Βίλβετ και στο τι γίνεται στη μετα-θάνατο ζωή, όπως την έχει ο συγγραφέας στο μυαλό του, να νιώσουμε δηλαδή τον καινούριο κόσμο σαν γνώριμο. Έπειτα φαίνεται πως δεν συνδέεται με το υπόλοιπο βιβλίο, παρά μόνο σε κάποιο προχωρημένο σημείο βλέπουμε και πάλι το Φίλιππο που κάνει την αρχή στο βιβλίο με την κηδεία του. Δεν είναι ξεκάθαρο, αλλά πιστεύω πως θα τον ξαναδούμε αργότερα σε κάποιο από τα επόμενα της τριλογίας.
Μαζί με το συναίσθημα, υπάρχει και πολύ λυρισμός, απίστευτα πολύ λυρισμός θα έλεγα. Δεν τρελαίνομαι να διαβάζω ποίηση. Ο συγγραφέας όμως έχει χρησιμοποιήσει τον ποιητικό λόγο για να εκφράσει κάποιες σκέψεις των ηρώων του, ακόμα και διαλόγους. Οι στίχοι του είναι μέσα στο πνεύμα του βιβλίου και της υπόθεσης και δεν αποκλίνουν, με αποτέλεσμα να μην ξενίζουν και να διαβάζονται με άνεση μαζί με το υπόλοιπο κείμενο.
Είναι ξεκάθαρο από το κείμενο και τις λεπτομέρειες ότι ο συγγραφέας έχει μελετήσει αρκετά το μεταφυσικό κομμάτι που είναι και ο πυρήνας του βιβλίου. Εκφράζει λεπτομέρειες που συνδέονται με το μεταφυσικό και τη μαγεία με τρόπο που δείχνει ότι είναι κτήμα του και όχι δάνειο απλά για να πλουτίσει την ιστορία του. Δεν είναι από τα θέματα που με ελκύουν αλλά το διάβασα ευχάριστα.
Λίγα λόγια για τον συγγραφέα
Ο Σιμιτσάκης Μανώλης γεννήθηκε τον Μάρτιο του 82 και μεγάλωσε στον Άλιμο. Σπούδασε Πληροφορική στο Ε.Α.Π, και αυτή τη στιγμή εργάζεται ως διαχειριστής Πληροφοριακών συστημάτων. Έχει ασχοληθεί με αρκετά είδη τέχνης, αυτή όμως που τον κέρδισε ήταν η συγγραφή και η ποίηση. Ξεκινώντας με ποίηση στα εφηβικά του χρόνια, ένιωσε αργότερα την ανάγκη να γράψει κάτι μεγαλύτερο.
Αυτό το κάτι είναι η Τριλογία βιβλίων φαντασίας – μεταφυσικού «Το δέντρο του Άραϋ – Kι ο θάνατος το τέλος δεν είναι».
Ακόμη μια αγαπημένη του ασχολία είναι οτιδήποτε έχει να κάνει με τον κόσμο τής φαντασίας, οι περίπατοι στη φύση – παρέα με το φλάουτο του και ψάχνοντας για ξωτικά -, και οι έρευνες σε μυστήριους τόπους.
Έχει αρθρογραφήσει, με ψευδώνυμο και επώνυμα, σε σχετικά ρεπορτάζ εφημερίδων και σε διάφορες σελίδες με θέμα το φανταστικό και το μυστήριο, ενώ και η αρθρογραφία για το βιβλίο δεν τον αφήνει αδιάφορο. Ό,τι μπορεί να προσφέρει, θα το κάνει χωρίς σκέψη. Τέτοιος άνθρωπος είναι ο Μανώλης.
Κάπου ανάμεσα στον ελεύθερο του χρόνο από όλα τα παραπάνω και τις υποχρεώσεις του στην ίδια τη ζωή, κατάφερε να δημιουργήσει και έναν από τους πρώτους χώρους Δωματίων Μυστηρίου στην Ελλάδα – τον πρώτο Ελληνικό -, φιλοξενώντας το μεράκι του για περίεργες ιστορίες και εκεί. Με έδρα την Αθήνα αρχικά, οι ιστορίες του ταξίδεψαν αργότερα στα Χανιά και τα Γιαννιτσά.
Γενικότερα είναι ένας άνθρωπος υπεύθυνος και προσγειωμένος, αλλά ελπίζει πως σε λίγα χρόνια ο κόσμος θα είναι καλύτερος.
Με ή χωρίς τον ίδιο. Δεν έχει σημασία.
Περισσότερα για τον ίδιο, συνεντεύξεις, θα βρείτε στην επίσημη ιστοσελίδα της τριλογίας του: www.aray.gr
