Γράφει η Γεωργία Κωστοπούλου
«Το σπίτι των γλάρων» είναι ένα βιβλίο που ταξιδεύει τον αναγνώστη στην Ιταλία και στη Ρώμη του 1994 αλλά και λίγο πιο παλιά, στα ταραγμένα χρόνια της δεκαετίας του ’70. Ένα ταξίδι στο παρελθόν και στις θύμησες που ελέγχουν το μέλλον και τη ζωή των ηρώων.
Ο συγγραφέας Αντρέ Κολιάν διανύει μια δύσκολη περίοδο στη ζωή του. Η έμπνευση τον έχει εγκαταλείψει και δεν βρίσκει ένα θέμα πάνω στο οποίο θα μπορούσε να δουλέψει το επόμενο βιβλίο του. Ώσπου μια μέρα λαμβάνει μια επιστολή και μαζί της μια πρόσκληση για την Γκαλερία Ντόρι Παμφίλι. Εκεί πρέπει να δει ένα συγκεκριμένο έκθεμα στη διακεκριμένη αίθουσα. Η περιέργειά του αμέσως εξάπτεται, οπότε και αποφασίζει να δεχθεί την πρόσκληση και να επισκεφτεί τη Γκαλερία. Το έκθεμα στο οποίο φτάνει είναι ένας πίνακας ζωγραφικής της Βερόνικα Πολάκ με τίτλο «Το σπίτι των γλάρων», φιλοτεχνημένος το 1958. Ο πίνακας μαγνητίζει το βλέμμα του και τον μεταφέρει ακριβώς σε εκείνο το τοπίο, νιώθοντας την ατμόσφαιρα και τον άνεμο που το δέρνει. Ο πίνακας φαίνεται πως συνοδεύεται από μια δυσάρεστη ιστορία, την οποία αναλαμβάνει να του μεταφέρει η υπεύθυνη της αίθουσας, Αγκοστίνα Μοντάνιο. Καθώς πλησίαζε η ώρα που η γκαλερία θα έκλεινε, αποφάσισαν να συναντηθούν σε ένα καφέ για τη συνέχεια της ιστορίας.
Όταν η συνάντησή τους έχει φτάσει στο τέλος τους, θα χωριστούν ο καθένας για το σπίτι του. Ο Αντρέ θα προτείνει στην Αγκοστίνα να τη συνοδεύσει με ένα ταξί, μιας και η ώρα είναι προχωρημένη, εκείνη όμως θα προτιμήσει το μετρό. Την άλλη μέρα ο θάνατός της θα είναι εξώφυλλο στις εφημερίδες και η ζωή του Αντρέ θα αλλάξει για τα καλά. Αυτά που έμαθε το προηγούμενο βράδυ αλλά και όσα θα μάθει στη συνέχεια, θα τον φέρουν αντιμέτωπο με το παρελθόν και όλα όσα θα ήθελε να ξεχάσει. Με τη βοήθεια της αστυνομικού φίλης του, ο Αντρέ θα αναμοχλεύσει το παρελθόν ψάχνοντας για τη Λουκία Ρόσα που τον προσκάλεσε να λύσει το μυστήριο του σπιτιού των γλάρων και να ξεδιπλώσει το ταλέντο του σε ένα ακόμα βιβλίο. Γιατί στο σπίτι αυτό έζησε και πέθανε η παιδική του φίλη Εμμέλια Σόρντι, μόνο που πλέον ο Αντρέ έχει αμφιβολίες για το θάνατό της. Ήταν αυτοκτονία ή φόνος; Δεν είναι και πολύ σίγουρος για το πρώτο.
Οι βασικοί ήρωες της ιστορίας, δεν είναι άλλοι από τον ίδιο τον Αντρέ και τη Νόρα, την αστυνομικό που τον βοηθάει σε αυτή την έρευνα. Οι δυο τους έχουν ιστορία, καθώς ο Αντρέ έχει περάσει από διάφορες καταστάσεις που διαμόρφωσαν τον χαρακτήρα του τόσο πολύ κοντά στα πρότυπα του ιδιότυπου καλλιτέχνη, που φτάνει στο σημείο να καταστρέφει τις σχέσεις που έχει με άλλους ανθρώπους πιστεύοντας πως τους αξίζει κάτι καλύτερο. Μια τέτοια σχέση είναι και η δική τους, κατεστραμμένη, γεμάτη θλίψη, πόνο και τύψεις. Όμως για χάρη της Αγκοστίνα, αλλά και για χάρη της Εμμέλια Σόρντι θα συνεργαστούν και μαζί θα προσπαθήσουν να ξετυλίξουν το κουβάρι που βρέθηκε στα χέρια τους.
Η Ιταλία έχει ζήσει πολλά ταραγμένα χρόνια, που για μας ίσως να μην είναι γνωστά, ιδιαίτερα στους νεότερους. Τα σκάνδαλα με τη μασονική στοά που ουσιαστικά κυβερνούσε τη χώρα εμένα δε μου λένε κάτι, καθώς το 1975 δεν είχα καν έρθει στη ζωή. Είναι λοιπόν ένα αρκετά ενδιαφέρον θέμα για μένα. Πέραν αυτού όμως, ένα θέμα δεν χρειάζεται απλά να είναι ενδιαφέρον, πρέπει να αποδίδεται και με τον ανάλογο τρόπο και νομίζω ότι εδώ η συγγραφέας το καταφέρνει πολύ καλά καθώς το κάνει μέρος της ιστορίας της, χωρίς να εστιάζει σε αυτό, αλλά στο βαθμό που εξυπηρετεί την πλοκή και που δεν επισκιάζει την ιστορία, δίνοντας παράλληλα την ατμόσφαιρα που επιθυμεί να υπάρχει στο υπόβαθρο.
Η αφήγηση κυλάει πολύ ομαλά, χωρίς να μπερδεύει και να περιπλέκει τα πράγματα. Η διαφορά ανάμεσα στο παρόν και στο παρελθόν είναι ξεκάθαρη και δίδεται με άνεση. Υπάρχει η διαφορά από την τριτοπρόσωπη γραφή του παρόντος, στην πρωτοπρόσωπη γραφή του παρελθόντος, καθώς αυτό προέρχεται κυρίως μέσα από αφηγήσεις προσώπων, εν είδει αναμνήσεων. Στην αφήγηση του παρόντος, αυτό που μαγνητίζει τον αναγνώστη είναι ο λυρισμός που συντροφεύει πολλά κομμάτια του βιβλίου. Υπάρχει ένα τραγούδι πίσω από το κείμενο που οι λέξεις του ταξιδεύουν τον αναγνώστη μέσα από πανέμορφες εικόνες και γλαφυρά συναισθήματα.
Είναι το πρώτο βιβλίο της κυρίας Καραγιάννη που διαβάζω και συμπάθησα πολύ τη γραφή της. Σίγουρα θα διαβάσω κάτι δικό της και πάλι στο μέλλον.
Λίγα λόγια για τη συγγραφέα
Η Μαρία Καραγιάννη γεννήθηκε στις αρχές της δεκαετίας του ’80 στην Καλαμάτα. Το 2003 αποφοίτησε από τη Σχολή Αξιωματικών της Ελληνικής Αστυνομίας και λίγο μετά πέρασε τις πύλες της Νομικής Σχολής Αθηνών, όπου ολοκλήρωσε τις σπουδές της στα οικονομικά. Εξισορροπεί την καθημερινότητά της με την έμπνευση και την ευαισθησία της συγγραφής. Μιλάει τρεις ξένες γλώσσες και, με κάθε ευκαιρία, στριμώχνει όνειρα και προσδοκίες σε μια μικρή βαλίτσα και ταξιδεύει στις πόλεις του κόσμου. Το 2015 εκδόθηκε το πρώτο της μυθιστόρημα, Στη σκιά της σιωπής, το οποίο γνώρισε μεγάλη επιτυχία και μεταφράστηκε στα αγγλικά και τα κινέζικα. Μπορείτε να επικοινωνήσετε μαζί της στο mariakaragianniauthor@gmail.com και στο Facebook, στη σελίδα Μαρία Καραγιάννη – Συγγραφέας.
