Γράφει η Γεωργία Κωστοπούλου
Ένα παιδί μεγαλώνει χωρίς την αγάπη της μάνας, που σημαίνει τα πάντα γι’ αυτόν. Πατέρα δε γνώρισε, μιας και τον έχασαν λίγο πριν μάθει η μάνα του ότι ήταν έγκυος σε εκείνος. Υπήρχαν ήδη κάμποσα αδέρφια πριν από αυτόν και η πολυπληθή οικογένεια δεν τα έβγαζε πέρα. Ευτυχώς όμως τα πράγματα ήρθαν έτσι που ο νονός του μικρού, τον πήρε μαζί του και τον έκανε γιο του και διάδοχο της αμύθητης περιουσίας του.
Ο Διονύσης Γιαννάτος, ο επιχειρηματίας της Βενετίας έχει ραγίσει πολλές καρδιές. Ανάμεσα σε αυτές, είναι και τρεις γυναίκες που θα σημαδέψουν τη ζωή του. Καμιά αγάπη δεν έχει τόσο βαθιά ριζωμένη στην ψυχή του, όσο αυτή της μάνας. Αυτή που του έλειψε.
Το μυθιστόρημα ταξιδεύει τον αναγνώστη στη Βενετία μιας άλλης εποχής, τη Βενετία της δεκαετίας του ’60 κι έπειτα. Τα χρόνια κυλάνε σαν το νερό στα κανάλια της πόλης και από εκεί που ο ήρωας ήταν παιδί, γίνεται ολόκληρος άντρας. Η συγγραφέας προσπάθησε να δώσει την ατμόσφαιρα της πόλης των δόγηδων και το κατάφερε πολύ καλά, μόνο που χρειάστηκε κάποιες φορές να φύγει από τα όρια της ιστορίας της. Οι ιστορικές αναφορές και οι παραπάνω πληροφορίες για τα παλάτια της Βενετίας είναι μεν ενδιαφέρουσες, θα μπορούσαν δε να δοθούν με μια πιο ομαλή μορφή μέσα στο κείμενο.
Το κείμενο είχε αρκετό λυρισμό, με πολλές φράσεις και ρήσεις γνωστών ανθρώπων, κυρίως συγγραφέων και ποιητών, έχοντας πάντα την ανάλογη αναφορά στο σωστό άνθρωπο. Αισθάνομαι ότι θα ήταν πολύ πιο ωραίο και καθαρό σαν κείμενο, αν είχε λιγότερες δανεισμένες φράσεις και περισσότερες της συγγραφέως. Άλλωστε φαίνεται πως η συγγραφέας μπορεί να φιλοσοφήσει τη ζωή και να δώσει περισσότερα από την ταυτότητά της στο κείμενο.
Το κυρίαρχο θέμα δεν ήταν άλλο από την ανεκπλήρωτη αγάπη σε πολλές εκφάνσεις της. Ξεκινώντας από την αγάπη που δε γνώρισε ο Διονύσης από τη μάνα του, αυτή που λίγο πολύ θεωρούμε όλοι δεδομένο. Τον πατέρα που εγκατέλειψε τον μικρό Τζόρτζιο αλλά και τη μάνα που ακολούθησε τα ίδια χνάρια. Τον εραστή που δεν αγάπησε ποτέ την ερωμένη, η οποία τον λάτρευε με όλη της την ψυχή. Αλλά κι εκείνον τον εραστή που θεώρησε δεδομένη την αγαπημένη του, δίνοντάς της ψίχουλα αγάπης και καταλαβαίνοντας πολύ αργά το λάθος του.
Πολλά πέρασαν από τις σελίδες του βιβλίου, αφού από τη δεκαετία του ’60 στη Βενετία, φτάνουμε στην Αθήνα του 2015. Η αλλαγή της εποχής δεν είναι πάντα διακριτή με αποτέλεσμα ο αναγνώστης να θεωρεί ότι είναι ακόμα στο 2002, ενώ στο βιβλίο αναφέρεται η κρίση και το μουσείο της Ακρόπολης που ήρθαν χρόνια μετά. Και σαν να μην έφτανε αυτό, υπάρχει μια πολυσέλιδη αναφορά στην Αθήνα του ’50, χωρίς ουσιαστικό λόγο κατά την ταπεινή μου άποψη. Προσωπικά πιστεύω πως αν ήταν 100 σελίδες μικρότερο, θα ήταν πολύ πιο ευχάριστο βιβλίο. Αν όμως κάποιος γοητεύεται από αυτές τις πληροφορίες, ας το προτιμήσει!
Λίγα λόγια για τη συγγραφέα
Η Βενετία Πιτσιλαδή-Σούαρτ γεννήθηκε στη Μυτιλήνη, αλλά από μικρή μεγάλωσε στην Αθήνα, όπου σπούδασε Δημοσιογραφία, Δημόσιες και Κοινωνικές Σχέσεις. Στο Πανεπιστήμιο του Λονδίνου σπούδασε Συμβουλευτική Ψυχολογία. Εν συνεχεία στο Πανεπιστήμιο της Γενεύης σπούδασε Ψυχολογία και Επιστήμες της Εκπαίδευσης.
Παντρεύτηκε Ελβετό και απέκτησε δυο παιδιά. Ζει μόνιμα στην Γενεύη όπου εργάστηκε ιδιωτικά κάνοντας Συμβουλευτική Ανθρωπίνων Σχέσεων. Είναι ενεργό Μέλλος πολλών Συλλόγων φιλανθρωπικών, πολιτιστικών, κοινωνικών, καθώς και λογοτεχνικών. Είναι μέλος του Συμβουλίου της «Ελβετικής Επιτροπής για την Επιστροφή των μαρμάρων του Παρθενώνα».
Εκπρόσωπος στην Ελβετία των «Διεθνών Βραβείων Giuseppe Sciacca» τα όποια δίνονται κάθε χρόνο στο Βατικανό της Ρώμης. Μέλος της «Εθνικής Εταιρίας Των Ελλήνων Λογοτεχνών». Το 2015 βραβεύτηκε από την Ελληνική Εταιρεία Μεταφραστών Λογοτεχνίας, με το Χρυσό Μετάλλιο για την συμβολή της στη διάδοση της ελληνικής γλώσσας στο εξωτερικό. Συνεργάζεται ως ανταποκρίτρια από την Γενεύη με την ελληνική εφημερίδα
Έγκυρος Ανταποκριτής. Από το 1996 είναι Υπεύθυνη-Συντονίστρια- Οργανώτρια του Ελληνικού «Λογοτεχνικού Κύκλου Βιβλιόφιλων Γενεύης ». Είναι Ελληνίδα της Διασποράς όπου με το έργο της, τη συνεχή φροντίδα της για τα Ελληνικά Γράμματα και την Λογοτεχνία προσπαθεί να τιμά την χώρα μας στο εξωτερικό. Το πάθος της για την ζωή και τον άνθρωπο την οδήγησαν στη συγγραφή ποιημάτων και στίχων από νεαρή ηλικία. Η μελέτη και η ανάλυση του ψυχικού κόσμου των ανθρώπων, την παθιάζει από πάντα και αυτό αποτυπώνεται στα βιβλία της.
Το μυθιστόρημα Θύελλα στη Βενετία είναι το τρίτο της. Έχει προηγηθεί το Η θεατρίνα της ζωής (εκδόσεις Σαββάλας 2011) και το Ολόγυμνη με Ψυχικές Χειροπέδες,(εκδόσεις Ωκεανός 2015).
