Γράφει η Γεωργία Κωστοπούλου
“Γύρισε το εξώφυλλο με το δείκτη της. Άκουγα την καρδιά μου, μπορεί και τη δική της, να χτυπάει σαν τρελή, σαν τα τύμπανα των Ινδιάνων πριν εξαπολύσουν τις αιματηρές τους επιθέσεις, την ώρα που οι καουμπόηδες ήταν στην εκκλησία του χωριού, την ιστορία που παίξαμε οι τρεις μας, την προηγούμενη Κυριακή με τα πλεϊμομπίλ ακόμα απλωμένα, όπως τα είχαμε παρατήσει τότε πάνω στο πολύχρωμο χαλί. Με έκπληξη διαπίστωσα ότι ο δείκτης της Ναταλίας ήτανε πολύ πιο τολμηρός απ’ τον δικό μου…”
Ιστορίες που ακροβατούν ανάμεσα στην πραγματικότητα και το παραμύθι, το ρεαλιστικό και το ακραία υπερεαλιστικό, που ζουν ανάμεσα στο σκοτάδι και το φως, ανάμεσα στην τρυφερότητα και τον κυνισμό, γλιστρούν με τα παγοπέδιλά τους στο χιόνι που ραγίζει απ’ το βάρος του ανεκπλήρωτου.
Ποιος είπε ότι τα παραμύθια πρέπει να έχουν αίσιο τέλος;
Κάπως έτσι περιγράφονται στο οπισθόφυλλο τα δώδεκα διηγήματα που περιέχει το βιβλίο της Λίνας Ζαρκαδούλια με τίτλο «Τα παγοπέδιλα». Είναι ένα από εκείνα τα βιβλία που μπορείς να διαβάσεις λίγο λίγο, καθώς κάθε διήγημα δεν κρατάει πολύ, όταν θέλεις κάτι διαφορετικό μέσα στη μέρα σου. Ή μπορείς να το διαβάσεις ολόκληρο πολύ πολύ γρήγορα, με μια ανάσα!
Κανένα διήγημα δεν είναι ίδιο με το προηγούμενο και όλα έχουν κάτι διαφορετικό να σου πουν. Μην περιμένεις να βρεις το κρυμμένο θέμα πίσω από όλα αυτά. Δεν υπάρχει κάτι κοινό, ή τουλάχιστον εγώ δεν το βρήκα, πέρα από τα μηνύματα που θέλει να περάσει η συγγραφέας με το κάθε διήγημα. Θα ταξιδέψεις κάπου ανάμεσα στο ρεαλισμό και την ακραία μυθοπλασία, αν μπορώ να χρησιμοποιήσω αυτόν τον ορισμό. Σε κάποια θα αναγνωρίσεις το αλληγορικό τους μήνυμα και σε κάποια μπορεί να μην καταφέρεις να το βρεις, όμως αυτό δεν είναι πρόβλημα. Δε θα σε δυσκολέψει να συνεχίσεις την ανάγνωση.
Τα διηγήματα που περιέχονται στη συγκεκριμένη συλλογή είναι τα παρακάτω:
- Η Στρουμφίτα
- Οι ανέγγιχτες
- Ο φαντομάς
- Η εργάτρια των δακρύων
- Το τζάκι τους
- Μια λίμνη χρυσή
- Τα παγοπέδιλα
- Το ψαροντούφεκο
- Η παιδική χαρά
- Πουλόβερ μπλε ελεκτρίκ
- Σοκολατάκια Τζοκόντα
- Κούκλο θα σε κάνω
Το διήγημα που μου άρεσε πιο πολύ ήταν «Η εργάτρια των δακρύων» που έκρυβε κι αυτό ένα συμβολισμό. Ήταν η πιο καλή εργάτρια, η βραβευμένη, αυτή που πάντα ακολουθούσε τους κανόνες στο εργοστάσιο δακρύων, που ποτέ δεν αμφισβητούσε τα αφεντικά της και που έδινε το καλό παράδειγμα. Αυτή που οι υπόλοιπες εργάτριες έπρεπε να έχουν ως πρότυπο, όμως στην πραγματικότητα ζήλευαν και φθονούσαν. Έτσι κι εκείνη, ενώ είχε όλα αυτά τα βραβεία και την εκτίμηση των αφεντικών της, δεν είχε φίλους, αλλά ζούσε μια μοναχική ζωή. Μέχρι που κάποια μέρα αψήφησε τους κανόνες και από τότε δεν την είδε κανείς. Αν σας αρέσουν τα διηγήματα, δώστε του μια ευκαιρία!
Λίγα λόγια για τη συγγραφέα
Η Λίνα Ζαρκαδούλα γεννήθηκε στην Αθήνα το 1976. Σπούδασε Σκηνογραφία και Σκηνοθεσία. Εργάζεται στο θέατρο από το 1996. Έχει σκηνοθετήσει τις εξής παραστάσεις:
“Γράμματα χωρισμού”,
“Υπό το μηδέν”,
“Βασιλική”,
“Ευτυχισμένες μέρες”,
“Η εποχή του κυνηγιού”,
“Αυτοί που περπατούν στα σύννεφα”,
“Ω, Θεέ μου”,
“Έπεσε νέκρα”.
Τα Παγοπέδιλα είναι η πρώτη της συλλογή διηγημάτων.
