Γράφει η Γεωργία Κωστοπούλου
Η Τζουντ ήταν επτά χρονών όταν οι γονείς της δολοφονήθηκαν και αναγκάστηκε να μεταφερθεί στη Νεραϊδοχώρα μαζί με τις δυο αδερφές της. Εκεί, τα τρία κορίτσια ζουν μαζί με τον πατέρα της μεγαλύτερης αδερφής, της Βίβιαν, και την οικογένειά του. Ο Μάντοκ, ο στρατηγός του Μεγάλου Βασιλιά και πατέρας της Βίβιαν είναι αυτός που σκότωσε τους γονείς της Τζουντ και αναγκάστηκε, εκτός από την κόρη του, να πάει μαζί του και τα δύο θνητά κορίτσια, τη Τζουντ και τη δίδυμή της Τάριν, μιας και ήταν απόγονοι της γυναίκας του και άρα είχε την ευθύνη τους. Όπως μπορεί να καταλάβει κανείς, η σχέσεις στο Κάστρο του Μάντοκ δεν ξεχείλιζαν από αγάπη, ιδιαίτερα αφού εκείνος είχε πλέον καινούρια γυναίκα, την Οριάνα και ένα γιο, τον Όουκ. Ο μικρός, θεωρεί και τα τρία κορίτσια αδερφές του, παρόλο που τα δύο είναι άνθρωποι.
Τα τελευταία δέκα χρόνια η Τζουντ προσπαθεί να προσαρμοστεί και κάνει ότι μπορεί για να ανήκει στο Έλφχεϊμ, όμως κάποιοι δεν παύουν να της θυμίζουν ότι είναι άνθρωπος. Και τα πλάσματα της Νεραϊδοχώρας μισούν τους ανθρώπους. Ιδιαίτερα ο πρίγκηπας Κάρνταν, ο μικρότερος γιος του Μεγάλου Βασιλιά, ο οποίος, μαζί με την παρέα του, δε χάνουν ευκαιρία να της κάνουν τη ζωή δύσκολη. Όμως εκείνη θα κάνει ό,τι μπορεί για να είναι αντάξιά τους, γι’ αυτό, από όταν έφτασε στη Νεραϊδοχώρα εκπαιδεύεται στην ξιφομαχία και σκοπός της είναι ο τίτλος του ιππότη!
Στην αρχή του βιβλίου βλέπουμε μια Τζουντ αδύναμη και λίγο φοβισμένη. Είανι όμως λογικό αν λάβει κανείς υπόψη του το τι μπορούν να κάνουν τα πλάσματα αυτά στους ανθρώπους, και τα μάγια που έχει ήδη υποστεί η Τζουντ και που δεν πρόκειται να τα ξεχάσει ποτέ. Έχει επίσης να ανησυχεί για τη δίδυμη αδερφή της, η οποία είναι το ίδιο αδύναμη απέναντί τους.
Στο ίδιο πρώτο μέρος μαθαίνουμε περισσότερα για τον κόσμο, την αυλή του Μεγάλου Βασιλιά, αλλά και τους ήρωες που θα μας απασχολήσουν στη συνέχεια. Στο δεύτερο μέρος βλέπουμε να γίνεται μια μεγάλη αλλαγή στη Τζουντ, η οποία παίρνει αποφάσεις που θα καθορίσουν την υπόλοιπη ζωή της και πιο δραστικά μέτρα για να πετύχει αυτό που θέλει. Να πω εδώ, ότι όσοι έχετε συνηθίσει τα ξωτικά και άλλα πλάσματα για τα οποία διαβάζετε συνήθως να είναι εκατοντάδων ετών, θα απογοητευτείτε λίγο. Κάποιοι από αυτούς ανήκουν σε αυτή την κατηγορία, όπως ο Μεγάλος Βασιλιάς που έχει τον απέθαντο και γι’ αυτό γίνονται όλα. Όμως ο Κάρνταν δεν ανήκει σε αυτή την κατηγορία. Είναι στην ίδια ηλικία με τη Τζουντ, οπότε παίζουν επί ίσοις όροις με τη Τζουντ, όχι ακριβώς γιατί αυτός έχει μαγεία ενώ εκείνη όχι, αλλά τουλάχιστον δεν έχει και την πείρα και τη σοφία αιώνων!
Μου άρεσε πολύ αυτό το παιχνίδι ανάμεσά τους. Όσο αδίστακτη γίνεται η Τζουντ στο δεύτερο μέρος, τόσο ευαίσθητος φαίνεται να είναι ο Κάρνταν και δε θα του βγει σε καλό! Αναμένουμε τη συνέχεια!!
Λίγα λόγια για τη συγγραφέα: