Γράφει η Γεωργία Κωστοπούλου

 

Πρέπει να πω πως δε γνώριζα το συγγραφέα πριν διαβάσω το βιβλίο του αυτό. Η μόνη επαφή που είχα ήταν από το πρόγραμμα του 4^ου Φεστιβάλ Αστυνομικής Λογοτεχνίας που έλαβε χώρα το Μάιο που μας πέρασε. Δεν είχα την ευκαιρία να παρευρεθώ στην παρουσίαση του βιβλίου που έγινε τότε, όμως ένας φίλος αναγνώστης μου μίλησε για το βιβλίο και αποφάσισα να του δώσω μια ευκαιρία. Μπορώ να πω πως δεν έκανα κι άσχημα!

Ο συγγραφέας τοποθετεί την ιστορία του σε δύο χρονικά πλαίσια αλλά και σε δύο τόπους. Στην Αθήνα του τώρα και στη Λήμνο του 1996. Το Α’ και το Β’ μέρος αντίστοιχα. Στο Α’ μέρος χρησιμοποιεί πρωτοπρόσωπη αφήγηση, όπου ο εικοσιπεντάχρονος Αποστόλης μας μιλάει για όσα του συμβαίνουν. Με το κορίτσι που έχει ερωτευτεί, επισκέπτεται έναν μελλοντολόγο, στον χώρο του οποίου περνάει μια διαδικασία που ονομάζεται Προβολή. Εκεί βλέπει εικόνες από το μέλλον του, που ενώ ξεκινούν ως απλές εικόνες, καταλήγουν σε κάτι τρομαχτικό. Δεν είναι ένα μέλλον που θα ήθελε να έχει, οπότε κάνει ό,τι μπορεί για να το αλλάξει, προσπαθώντας έτσι να εξιλεωθεί για τα λάθη του παρελθόντος.

Πηγαίνοντας πίσω στο παρελθόν, γνωρίζουμε τη Δέσποινα, μια δεκαοχτάχρονη κοπέλα που αφήνει το νησί της ένα πρωινό για να πάει κανείς δεν ξέρει που. Με ένα σημείωμα στη μητέρα της ενημερώνει πως θα λείψει μερικές μέρες, για να μην την περιμένει και να κλειδώνει τη νύχτα. Φαίνεται πως τα χρήματα που μάζευε όλο το καλοκαίρι δουλεύοντας διπλοβάρδιες στο φούρνο, είχαν κάποιο σκοπό. Όμως η κολλητή της φίλη Ελισσάβετ δυσκολεύεται να πιστέψει πως η Δέσποινα θα έφευγε χωρίς να την ενημερώσει. Από τότε, με κάποια διαλείμματα όταν απελπίζεται, η Ελισάβετ την ψάχνει. Ψάχνει να βρει τι απέγινε η φίλη της. Μια πρόσφατη επίσκεψη στο χωριό και ό,τι συνέβη εκεί την κάνει να κινήσει και πάλι τις έρευνες, προχωρώντας λιγάκι περισσότερο αυτή τη φορά.

«Ο χρόνος είναι απλώς μονάδα μέτρησης της φθοράς. Ανθρώπινη επινόηση. Τίποτε άλλο.»

Η ιστορία κινείται ανάμεσα σε παρόν και παρελθόν χωρίς να μπερδεύει και ο αναγνώστης περιμένει να δει πως και πότε θα ενωθούν οι δύο ιστορίες. Γιατί δεν μπορεί να μην ενώνονται. Υπάρχει σίγουρα κάποιο κοινό σημείο και πρέπει απλά να κάνει λίγη υπομονή για να το βρει.

Αρκετά κι ενδιαφέροντα τα θέματα που θίγει το βιβλίο, το οποίο έχει ένα έντονο κοινωνικό χαρακτήρα και ένα μυστήριο, όσον αφορά στην εξαφάνιση της Δέσποινας και στο παρελθόν της οικογένειας του Αποστόλη. Η μία ιστορία εκτυλίσσεται σε μια μικρή κλειστή κοινωνία, στην οποία όλα μαθαίνονται και τίποτα δε μένει κρυφό. Εκεί που όλοι είναι έτοιμοι να κρίνουν αλλά να μη κριθούν. Υπάρχει κακοποίηση, μοιχεία, έρωτας, απογοήτευση και βιασμός. Γεγονότα που θάβονται για να μη μαθευτούν. Τι θα πει ο κόσμος. Παρ’ όλο που «ο κόσμος το ‘χει τούμπανο». Και υπάρχει και η μεγάλη κοινωνία, όπου πολλά μπορούν να κρυφτούν πολύ πιο εύκολα, ιδιαίτερα με τη βοήθεια της οικογένειας. Άνθρωποι που δρουν με ξεκάθαρα ιδιοτελή κίνητρα, χωρίς ουσιαστικά να σκέφτονται ή να νοιάζονται πως οι αποφάσεις ή οι απαιτήσεις τους επηρεάζουν τους άλλους. Γυναίκες που φοβούνται να πουν όχι, που πιστεύουν ότι είναι υποχρεωμένες να κάνουν ό,τι τους ζητήσουν οι άνθρωποι που τις ευεργέτησαν, άσχετα αν αυτό θα τους κοστίσει την ηρεμία τους, τον ίδιο τους τον εαυτό.

Ένα βιβλίο που διαβάζεται γρήγορα και σε βάζει σε σκέψεις.

 

Εκδόσεις Καλειδοσκόπιο

 

Λίγα λόγια για το συγγραφέα:

Ο Σπύρος Κακατσάκης είναι δικηγόρος Αθηνών και διδάκτωρ νομικής του Πανεπιστημίου Tübingen της Γερμανίας, με εξειδίκευση στο Αστικό Δίκαιο. Παράλληλα με τη δικηγορία, διδάσκει νομικά σε υποψήφιους για την Εθνική Σχολή Δικαστικών Λειτουργών (ΕΣΔΙ). Στον ελεύθερο χρόνο του ασχολείται με τη συγγραφή λογοτεχνικών έργων και σεναρίων. Λατρεύει τα σκυλιά, του αρέσουν η μουσική και τα ταξίδια.