Γράφει η Γεωργία Κωστοπούλου
Ένα από τα πιο γλυκά, από τα πιο feelgood βιβλία που διάβασα τελευταία, «Το χαμένο εισιτήριο» μιλάει για τους ανθρώπους, τις ανθρώπινες σχέσεις, τη φιλία, την καλοσύνη και τις πρώτες εντυπώσεις που μπορεί να είναι είτε πολύ σωστές είτε πολύ λάθος!
Η Λίμπι είναι σχεδόν τριάντα χρονών όταν καταφτάνει στο Λονδίνο με όσα πράγματα κατάφερε να χωρέσει σε δύο παλιά σακίδια. Ο Σάιμον, ο άνθρωπος με τον οποίο είχε σχέση τα τελευταία οχτώ χρόνια και με τον οποίο σχεδίαζε την υπόλοιπη ζωή της, τη χώρισε ξαφνικά γιατί τη βαρέθηκε. Και σαν να μην έφτανε αυτό, οι γονείς της δεν της πρότειναν να μείνει μαζί τους στο σπίτι τους στο Σάρεϊ, αλλά την έστειλαν στο σπίτι της αδερφής της. Μπορεί η Λίμπι να λατρεύει τον ανιψιό της, όμως με την αδερφή της δεν έχει και τις καλύτερες σχέσεις.
Όταν λοιπόν επιβιβάζεται στο λεωφορείο 88 με τα σακίδιά της, γνωρίζει ένα συμπαθητικό ηλικιωμένο κύριο, τον Φρανκ, ο οποίος της λέει μια ιστορία για ένα κορίτσι που γνώρισε στο ίδιο λεωφορείο το 1962. Είχε κι εκείνη όμορφα κόκκινα μαλλιά, όπως η Λίμπι, και είχε σκιτσάρει το πορτραίτο του στη διαδρομή. Του είχε δώσει το τηλέφωνό της γραμμένο σε ένα εισιτήριο και θα πήγαιναν επίσκεψη στην εθνική Πινακοθήκη. Όμως ο Φρανκ έχασε το εισιτήριο κι έτσι δεν κατάφερε να συναντηθεί με το κοκκινομάλλικο κορίτσι. Έκτοτε την ψάχνει στα δρομολόγια του λεωφορείου 88, με την ελπίδα να της εξηγήσει τι συνέβη.
Η Λίμπι θα γοητευτεί από την ιστορία του και εφόσον δεν έχει κάτι καλύτερο να κάνει, θα προσπαθήσει να τον βοηθήσει κολλώντας αφίσες με την ιστορία του. Στην προσπάθειά του αυτή θα τη βοηθήσει ο φροντιστής του Φρανκ, ο Ντίλαν, ένας πανκ τύπος με μαλλιά μοϊκάνα και δερμάτινο μπουφάν. Ποιος θα περίμενε ότι ο Ντίλαν θα ήταν ο τύπος που βοηθάει τους ανθρώπους ε; Πολλές φορές τα φαινόμενα απατούν!
Δεν είναι υπερβολή να πω πως το διάβασα σε μια μέρα, γιατί ακριβώς αυτό έκανα! Το πήρα την Κυριακή το πρωί μαζί μου στην παραλία και μέχρι να πέσω για ύπνο το βράδυ είχα φτάσει στην τελευταία σελίδα. Εθίστηκα από την ιστορία του Φρανκ αλλά και από αυτή της Λίμπι. Ένας νέος άντρας γοητεύεται από μια κοπέλα τόσο ξαφνικά και τόσο έντονα που όταν συνειδητοποιεί ότι έχασε το μοναδικό τρόπο να έρθει σε επαφή μαζί της, δεν το βάζει κάτω αλλά συνεχίζει την αναζήτηση για τα επόμενα 60 χρόνια! Εκείνη, το κορίτσι του, ήταν η αφορμή για να κυνηγήσει τα όνειρά του και την ευγνωμονεί γι’ αυτό. Πλέον θέλει μόνο να μάθει τι απέγινε. Υπάρχουν τέτοιοι άνθρωποι στις μέρες μας; Μακάρι να υπάρχουν!
Από την άλλη είναι η Λίμπι, με μια οικογένεια που δεν τη στήριξε ποτέ. Με μια μητέρα που της συμπεριφέρεται σαν να είναι ακόμα παιδί, σαν να μην μπορεί να πάρει αποφάσεις για τη ζωή της μόνη της και σαν να μην ξέρει ποτέ τίποτα. Και φυσικά, δε θα μπορούσε να έχει σχέση με έναν φυσιολογικό άνθρωπο. Ο Σάιμον μόνο φυσιολογικός δεν είναι. Είναι εγωιστής και βάζει πάντα τις ανάγκες του πάνω από τις δικές της. Και της φέρθηκε απαίσια!
Δε θα πω περισσότερα, για να αφήσω και κάτι στην ανάγνωση. Θα πω όμως πως η μητέρα της Λίμπι δεν είναι η πρώτη τέτοια Αγγλίδα μητέρα που συναντώ σε βιβλίο και προβληματίζομαι λίγο. Καθώς και ότι ποτέ δεν είναι αργά να πιστέψουμε σε εμάς και να διεκδικήσουμε τη δική μας ζωή και τα όνειρά μας.
Λίγα λόγια για τη συγγραφέα
Η Φρέγια Σάμπσον εργάζεται ως παραγωγός στην τηλεόραση. Στα διαπιστευτήριά της περιλαμβάνονται δύο σειρές ντοκιμαντέρ για τη βρετανική βασιλική οικογένεια στο BBC και αρκετές ψυχαγωγικές σειρές. Σπούδασε Ιστορία στο Πανεπιστήμιο του Κέμπριτζ και το 2018 συμπεριλήφθηκε στη βραχεία λίστα για το Βραβείο Exeter Novel. Ζει στο Λονδίνο με τον σύζυγό της και τα δύο παιδιά τους. Η γυναίκα της βιβλιοθήκης είναι το πρώτο της μυθιστόρημα, το οποίο μέχρι στιγμής έχει μεταφραστεί σε 12 γλώσσες.
