Γράφει η Γεωργία Κωστοπούλου
Όποιος δεν έχει ξαναδιαβάσει βιβλίο του Σωτάκη, σίγουρα θα ξαφνιαστεί.
Μετά από αυτή τη φράση, νομίζω μπορούμε να αρχίσουμε να μιλάμε για το βιβλίο.
Ο Ζέριν, ο ήρωας του βιβλίου, είναι ένας μοναχικός άνθρωπος. Ζει σε μια παραθαλάσσια πόλη, χωρίς να δουλεύει, έχοντας κάποια εισοδήματα να τον συντηρούν. Η καθημερηνότητά του είναι απλή χωρίς να τη διαταράσσει τίποτα ιδιαίτερο. Εκτός ίσως από την αγάπη του για τη Ρουμανία. Ναι, αυτό είναι κάπως περίεργο θα έλεγε κανείς μιας και δεν έχει καμιά σχέση με την χώρα αυτή, αλλά για κάποιο λόγο είναι μαγεμένος μαζί της, σε σημείο εμμονής. Γνωρίζει τα πάντα για τη χώρα, τους ανθρώπους της, τη γεωγραφία της. Μόνο που δεν την έχει επισκεφτεί ποτέ και δεν μιλάει τη γλώσσα.
Όταν λοιπόν μαθαίνει πως μια οικογένεια Ρουμάνων έχει μετακομίσει στην πόλη, θα κάνει τα πάντα για να τους γνωρίσει και να τους γίνει οικείος και απαραίτητος. Ο κανιβαλισμός για τον οποίο μιλάει ο τίτλος, θα γίνει αλλά δεν είναι προσχεδιασμένος. Δεν είναι καν μια απόφαση την οποία πήρε ο Ζέριν πριν γνωρίσει την οικογένεια. Ήταν μάλλον η αναγκαστική κατάληξη αυτής της γνωριμίας.
Ο συγγραφέας γράφει για την αναζήτηση της ευτυχίας. Για τις επιθυμίες μας για αυτά που δεν μπορέσαμε ποτέ να ζήσουμε, για αυτά που θα θέλαμε να έχουμε εμείς οι ίδιοι ή οι αγαπημένοι μας άνθρωποι, αλλά και για το μέχρι που θα μπορούσαμε να φτάσουμε για να τα καταφέρουμε όλα αυτά.
Αρκετά από τα στοιχεία της ιστορίας είναι αληθοφανή και θα μπορούσε ίσως ο αναγνώστης να ταυτιστεί με κάποια από αυτά. Ίσως με τα περισσότερα. Εκτός ίσως από τον κανιβαλισμό. Πολλά “ίσως” σε μια πρόταση θα πει κανείς διαβάζοντας αυτή την παράγραφο. Θέλουν όμως να τονίσουν το σουρεαλισμό που περικλείει όλο το βιβλίο και την ελάχιστη απόσταση που κρατάει από το ρεαλισμό.
Αυτό που θέλει να πει ο Σωτάκης είναι ότι πολλοί θα έκαναν τα πάντα για να πετύχουν αυτό που θέλουν. Για να βρουν την αγάπη, τον απόλυτο έρωτα και να τον κρατήσουν για πάντα δικό τους. Κάποιοι μπορεί να θυσιάζονταν οι ίδιοι για να έχουν αυτοί που αγαπούν μια καλύτερη ζωή, σιγουριά, ευημερία, ασφάλεια, αγάπη και θαλπωρή, ακόμα κι αν δεν ήταν οι ίδιοι αυτοί που θα τους τα πρόσφεραν.
Όσο μακάβριο, περίεργο ή αρρωστημένο κι αν φαντάζει σε κάποιον το βιβλίο κρίνοντας από τον τίτλο του, ο αναγνώστης θα ξαφνιαστεί ευχάριστα καθώς διαβάζοντας, θα δει ότι δεν πρόκειται για μια περίπτωση Hannibal Lecter, ενός δηλαδή απίστευτα έξυπνου αλλά αρρωστημένου μυαλού. Η αλήθεια απέχει παρασάγγας.
Ένας συνηθισμένος άνθρωπος, με μια μικρή εμμονή για μια χώρα που δεν έχει γνωρίσει από κοντά. Ας μη βιαστεί να σκεφτεί ο αναγνώστης ότι ήρωας είναι λιγάκι πειραγμένος ή ότι του λείπει καμιά βίδα. Καλύτερα να σκεφτεί εαυτόν πρώτα. Μήπως όλοι μας δεν έχουμε μια μικρή ή και μεγάλη εμμονή; Αυτή την εμμονή τραβάει ο συγγραφέας για να τονίσει όλα αυτά τα σημεία που θέλει να τονίσει, τα μηνύματα που θέλει να περάσει με έναν τρόπο που θυμίζει Κάφκα ή Καμύ.
Λίγα λόγια για το συγγραφέα
Ο Δημήτρης Σωτάκης γεννήθηκε στην Αθήνα το 1973. Έχει εκδώσει τα μυθιστορήματα
Η πράσινη πόρτα, Η παραφωνία, Ο Άνθρωπος Καλαμπόκι, Το θαύμα της αναπνοής, Ο θάνατος των ανθρώπων, Η ανάσταση του Μάικλ Τζάκσον, Η ιστορία ενός σούπερ μάρκετ. Το θαύμα της αναπνοής (2009) τιμήθηκε με το βραβείο Athens Prize for Literature και ήταν υποψήφιο για το Ευρωπαϊκό Αριστείο Λογοτεχνίας, καθώς και για το βραβείο Jean Monnet στη Γαλλία.
Βιβλία του κυκλοφορούν στα γαλλικά, σερβικά, τουρκικά, ολλανδικά, ιταλικά και κινεζικά.
