Πριν λίγο καιρό κυκλοφόρησε το νέο βιβλίο του Κώστα Κρομμύδα, με τίτλο “Μυρωδιά από σανίδι” από τις Εκδόσεις Διόπτρα.
Στην Αθήνα του ’40, ένας έρωτας γεννιέται στο σανίδι, όταν η Δωδέκατη Nύχτα ενώνει τον Νικόλα και τη Λυδία στη σκηνή και τη ζωή. Ένας έρωτας που θα κρατήσει δεκαετίες, κάτω από τα φώτα της δημοσιότητας, αλλά και με πτυχές που μένουν κρυφές, μέχρι τη μέρα που ο Νικόλας αποφασίζει να αποκαλύψει στη Μάρω τα κρυμμένα μυστικά.
Μια ζωή σαν θέατρο, γεμάτη ένταση, πάθος και δημιουργία, συνδέει τους δύο πρωταγωνιστές μέχρι την τελική αυλαία. Μια ζωή όπου «Όλος ο κόσμος είναι μια σκηνή. Κι όλοι οι άντρες κι οι γυναίκες είν’ απλώς ηθοποιοί». Μια ζωή γεμάτη μυρωδιά από σανίδι.
Μια ιστορία εμπνευσμένη από τους αξέχαστους έρωτες του θεάτρου και της μεγάλης οθόνης
Εκδόσεις Διόπτρα / Chill and read
Με αφορμή το υπέροχο αυτό βιβλίο, το Chill and read και η Γεωργία Κωστοπούλου συνομίλησε με το συγγραφέα, τον ευχαριστεί πολύ για το χρόνο και τις απαντήσεις του, δεδομένου ότι βρίσκεται εν μέσω περιοδείας παρουσιάσεων του βιβλίου ανά την Ελλάδα και σας καλεί να τον γνωρίσετε κι εσείς!
-
Κύριε Κρομμύδα, θα ήθελα να σας καλωσορίσω στο Chill and read και να σας ευχαριστήσω πολύ που δεχτήκατε να κάνουμε αυτή τη συνέντευξη. Για να μην καταχρώμαι το χρόνο σας, θα περάσω κατευθείαν στις ερωτήσεις. Διαβάζοντας το τελευταίο σας βιβλίο “Μυρωδιά από σανίδι” είχα για κάποιο λόγο στο νου μου την ιστορία του Δημήτρη Χορν και της Έλλης Λαμπέτη. Ποια ήταν η πραγματική σας έμπνευση για το συγκεκριμένο βιβλίο; Είχατε στο νου σας ένα συγκεκριμένο ζευγάρι;
Το Mυρωδιά από Σανίδι δεν αποτυπώνει την πραγματική ιστορία κανενός ζευγαριού. Σαφέστατα έχω εμπνευστεί από τους μεγάλους έρωτες της δεκαετίας του ‘50 και του ‘60 αλλά θα ήταν λάθος να ταυτιστούν οι χαρακτήρες με ένα συγκεκριμένο ζευγάρι. Αναπόφευκτα στο μυαλό μας έρχονται πολλά από τα διάσημα ζευγάρια εκείνης της εποχής αλλά ο Νικόλας και η Λυδία αποτελούν ξεχωριστές οντότητες.
-
Εσείς έχετε ζήσει έναν έρωτα τόσο δυνατό, τόσο έντονο, όσο αυτός του Νικόλα και της Λυδίας; Ή μήπως τελικά αυτά τα βλέπουμε μόνο στις ταινίες και τα διαβάζουμε στα βιβλία;
Δε νομίζω ότι κάποιος μπορεί να γράψει πράγματα τα οποία δεν έχει ζήσει.
-
Πόσο διαφορετική είναι η πραγματικότητα πίσω από τη σκηνή, από αυτά που βλέπουμε πάνω της; Είναι τόσο ψυχοφθόρα η καθημερινότητα του ηθοποιού;
Στην ουσία τα παρασκήνια είναι άλλη μια παράσταση που παίζεται και εξελίσσεται ανάλογα με τις σχέσεις που χτίζονται μέσα στο θέατρο μεταξύ των ηθοποιών και των υπόλοιπων συντελεστών. Αυτή η διαδικασία άλλοτε είναι ευχάριστη και όμορφη αλλά άλλοτε επώδυνη και αυτό δεν έχει να κάνει μόνο με την σχέσεις αλλά και με το ίδιο το έργο που ανεβαίνει στην εκάστοτε σκηνή.
-
Η ιστορία οδηγεί τον συγγραφέα ή ο συγγραφέας την ιστορία; Ποιος είναι αυτός που παίρνει τις αποφάσεις σε αυτή τη σχέση;
Σε ό,τι με αφορά, συμβαίνουν και τα δύο. Είναι στιγμές που καθοδηγώ εγώ την ιστορία με αυτά που έχω στο μυαλό μου κι άλλες που αφήνω την πλοκή να με παρασύρει. Κυρίως όμως αφήνομαι στα «θέλω» και στο χαρακτήρα των κύριων πρωταγωνιστών. Αυτοί καθοδηγούν ουσιαστικά την πλοκή με την δράση και με τον τρόπο που συμπεριφέρονται.
-
Και μία ακόμη ερώτηση στο ίδιο πνεύμα. Τι πιστεύετε πως παίζει πιο σημαντικό ρόλο; Η ιστορία ή οι χαρακτήρες; Εσάς ποιο από τα δύο στοιχεία σας συναρπάζει περισσότερο σαν αναγνώστη και ποιο σαν συγγραφέα;
Νομίζω πως αν αυτά τα δύο δε συνδυαστούν, το αποτέλεσμα θα είναι κακό. Μια καλή ιστορία χωρίς υπαρκτούς και ζωντανούς χαρακτήρες είναι σαν να μην έχει σάρκα και οστά. Μόνο ο συνδυασμός των δύο φέρνει ένα αποτέλεσμα επιθυμητό, το οποίο θα συναρπάσει και θα κάνει τον αναγνώστη να ταξιδέψει με τις σελίδες ενός καλού βιβλίου.
-
Ποια θεωρείτε ως την πιο σημαντική, ίσως και ανεξάντλητη, «πηγή ιδεών» για έναν συγγραφέα;
Την ίδια τη ζωή. Να μπορεί να παρατηρεί, να γεύεται, να απολαμβάνει, να υποφέρει, να ζει την κάθε στιγμή.
-
Πιστεύετε ότι κάποιος γεννιέται συγγραφέας ή είναι κάτι που καλλιεργείται;
Σαφέστατα χρειάζεται να έμφυτο ταλέντο στο να μπορείς να αφηγηθείς μια ιστορία και να κρατήσεις το ενδιαφέρον του αναγνώστη. Πιστεύω όμως ότι είναι και κάτι που καλλιεργείται.
-
Θεωρείτε ότι ο συγγραφέας θα πρέπει να ασχολείται με διαφορετικά είδη λογοτεχνίας και να «πειραματίζεται»; Θα έπρεπε κανείς να ρισκάρει το υπάρχον αναγνωστικό του κοινό ή θα όφειλε να εμμένει στο είδος που τον έχει καθιερώσει;
Σε ό,τι με αφορά και πάλι θα σας πω πως προσπαθώ να γράφω τις ιστορίες που με εμπνέουν. Ακόμη κι αν αυτές προέρχονται από διαφορετικά είδη. Το Φως μέσα στη θύελλα ας πούμε είναι μια εντελώς διαφορετική ιστορία από τις υπόλοιπες όπως και η Oγκρέσα. Προσπαθώ κάθε βιβλίο μου να είναι έτσι κι αλλιώς διαφορετικό. Είναι βαρετό να γράφεις σύμφωνα με συνταγές επιτυχίας.
-
Υπάρχει κάποιος λόγος για τον οποίο θα σταματούσατε να γράφετε;
Όταν θα σταματήσω να έχω έμπνευση, τόσο απλά.
-
Ποιο στοιχείο του χαρακτήρα σας δυσκολεύει τη γραφή σας;
Η αγάπη μου για τα ταξίδια.
-
Γιατί πιστεύετε πως πρέπει να διαβάζουμε βιβλία;
Δεν υπάρχει «πρέπει» σε αυτό. Διαβάζει όποιος έχει την ανάγκη να το κάνει, όταν σε αυτή τη διαδικασία μπαίνει κάποιο «πρέπει» χάνεται όλη μαγεία της ανάγνωσης.
-
Εσείς διαβάζετε βιβλία; Ποιοι είναι οι αγαπημένοι σας συγγραφείς και πόσο σας έχουν επηρεάσει;
Σαφέστατα διαβάζω αλλά όχι όσο θα ήθελα. Οι περισσότερες ώρες ανάγνωσης πλέον αφορούν το κάθε μου βιβλίο μιας και για τα περισσότερα από αυτά απαιτείται μεγάλη έρευνα και πολλές ώρες διαβάσματος ώστε να είμαι συνεπής και σωστός σε αυτά που γράφω.
-
Ποια είναι η μεγαλύτερη αγάπη για εσάς τελικά; Η συγγραφή ή ηθοποιία;
Και τα 2, με μια μικρή υπέροχη στην συγγραφή.
Ο Κώστας Κρομμύδας είναι απόφοιτος του Εθνικού Θεάτρου. Έχει εργαστεί ως ηθοποιός στο θέατρο, στην τηλεόραση και στο σινεμά. Το 2018 συμμετείχε στον τρίτο κύκλο της δημοφιλούς αγγλικής σειράς The Durrells.
Τον Μάιο του 2012 εκδόθηκε το πρώτο βιβλίο του, Μπαμπά, Mεγάλωσέ με, και τον Μάιο του 2013 το πρώτο μυθιστόρημά του, Η Ζωή που Έλειπε, το οποίο κυκλοφορεί και στην αγγλική γλώσσα με τον τίτλο Cave of Silence. Τον Ιούνιο του 2014 εκδόθηκε το δεύτερο μυθιστόρημά του, με τίτλο Ογκρέσα. Ακολούθησε το μυθιστόρημα Μη με Λησμόνει, τον Μάιο του 2015. Τα πρώτα τρία μυθιστορήματά του βρίσκονταν στην τελική δεκάδα του διαγωνισμού βιβλίου των Public. Τον Μάιο του 2016 εκδόθηκε το μυθιστόρημά του Ουρανόεσσα, το οποίο βραβεύτηκε το 2017 ως το καλύτερο μυθιστόρημα της χρονιάς, στην κατηγορία «Ηρωίδα έμπνευση».
Τον Μάιο του 2017 εκδόθηκε το νέο του μυθιστόρημα με τίτλο Φως μέσα στη Θύελλα, το οποίο έχει μεταφραστεί στα αγγλικά με τον τίτλο Athora.
Παραδίδει μαθήματα υποκριτικής και «δημόσιου λόγου-public speech». Αρθρογραφεί σε sites, εφημερίδες και περιοδικά.
