Γράφει η Γεωργία Κωστοπούλου
Ακούω και διαβάζω παντού για τον «ραφτάκο των λέξεων» και πάντα τα σχόλια είναι θετικά. Ήθελα όμως να έχω και τη δική μου άποψη, όπως και αυτή της κόρης μου, οπότε έγινε μία από τις πρόσφατες προσθήκες στη μικρή βιβλιοθήκη της.
Κάποτε σε μια μικρή πόλη, που έμοιαζε περισσότερο με χωριό, οι κάτοικοι ζούσαν όλοι μαζί και αγαπημένοι. Όλοι γνωρίζονταν μεταξύ τους. Δεν είχαν πολλά καταστήματα και τα ρούχα τους τα έφτιαχνε όλα ένας ράφτης, κάτοικος της μικρής πόλης. Ότι έφτιαχνε, το έφτιαχνε με αγάπη και λέξεις κατάλληλες για το αντίστοιχο ρούχο. Στα χειμωνιάτικα έραβε λέξεις ζεστές, όπως αγάπη, αγκαλιά και λιακάδα, για να ζεσταίνουν τους ανθρώπους που τα φορούσαν. Στα καλοκαιρινά έραβε λέξεις δροσερές, όπως γάργαρο νερό, πλατάνι και βουτιές, για να τους κρατούν δροσερούς. Όλοι ήταν ευχαριστημένοι μαζί του και το ραφτάδικο ήταν πάντα γεμάτο κόσμο.
Με τον καιρό η πόλη μεγάλωσε και οι κάτοικοι αποξενώθηκαν. Νέα μεγάλα καταστήματα έκαναν την εμφάνισή τους, μαζί με πολυκατοικίες και πολύβουα αυτοκίνητα. Όλοι πλέον αγόραζαν νέα έτοιμα ρούχα και δεν πήγαιναν στο ραφτάκο να τους τα ετοιμάσει στα μέτρα τους και με το δικό του μοναδικό τρόπο. Σιγά σιγά τον ξέχασαν κι αυτόν και τα ρούχα του. Μέχρι που ένα χειμώνα που είχε πέσει πολύ χιόνι και είχαν παγώσει τα πάντα και δεν μπορούσαν να ζεσταθούν ούτε με τα καλοριφέρ, ούτε με κουβέρτες, πουλόβερ και παλτά, κάποιος θυμήθηκε ένα παλιό πουλόβερ που όταν το φορούσε, όσο κρύο και να είχε, τον κρατούσε ζεστό. Το βρήκε, το φόρεσε, ζεστάθηκε, θυμήθηκε τον ραφτάκο και τον θύμησε σε φίλους και γνωστούς. Κι έτσι όλοι ζεστάθηκαν και πάλι, φορώντας τα ρούχα τα φτιαγμένα με ζεστές λέξεις και το ραφτάδικο γέμισε κόσμο και πάλι.
Ένα υπέροχο διήγημα που θυμίζει τη δύναμη των λέξεων και όλα αυτά που μπορούν να προκαλέσουν. Πλέοντας στην εποχή του καταναλωτισμού, του έτοιμου και αυτού που είναι στη μόδα, έχουμε απομακρυνθεί ο ένας από τον άλλο, ακριβώς όπως και οι κάτοικοι της πόλης όταν αυτή μεγάλωσε. Κυνηγάμε το εύκολο και δεν νοιαζόμαστε για τα συναισθήματα του διπλανού μας. Έχουμε ξεχάσει τι μπορεί να κάνει μια ζεστή αγκαλιά και ένας γλυκός λόγος. Απλά πράγματα που μπορούν να ζεστάνουν την ψυχή κάποιου, να του δώσουν δύναμη και να φωτίσουν τη μέρα του. Η ιστορία του ραφτάκου, αυτό ακριβώς μας θυμίζει. Πως, δηλαδή, να είμαστε άνθρωποι.
Η εικονογράφηση είναι απλά υπέροχη. Οι κλωστές και τα υφάσματα που χρησιμοποιεί ο ραφτάκος, παρέα με τις λέξεις που έχει ετοιμάσει για να τα ράψει, είναι ζωντανές και δίνουν το πραγματικό νόημα της ιστορίας. Η αισιοδοξία που διαφαίνεται στο τέλος του βιβλίου οπτικοποιείται στην τελευταία σελίδα με ένα ρούχο φτιαγμένο από τα χέρια του ραφτάκου, που όμως περιβάλει όλη την πόλη και τους κατοίκους της.
Λίγα λόγια για το συγγραφέα
Ο Αντώνης Παπαθεοδούλου γεννήθηκε το 1977 στον Πειραιά. Από το 1999 γράφει, μεταφράζει και διασκευάζει ιστορίες, τραγούδια και σενάρια για παιδιά. Βιβλία του έχουν τιμηθεί με βραβεία και διακρίσεις στην Ελλάδα και στο εξωτερικό.
