Γράφει η Γεωργία Κωστοπούλου
Ένα από τα μυστήρια της Άνοιξης είναι και το νέο βιβλίο του Μανώλη Ανδριωτάκη με τίτλο «Το δεξί χέρι». Η αλήθεια είναι ότι δεν είχα ξαναδιαβάσει κάτι δικό του κι έτσι χάρηκα πολύ όταν το πήρα στα χέρια μου.
Ο Πέτρος Χρήστου είναι ένας συνηθισμένος άνθρωπος που ζει στο Παρίσι. Χαρακτηρίζει τον εαυτό του μέτριο, καθώς έχει το γνώθι σαυτόν και καταλαβαίνει ότι δεν είναι καμιά ιδιοφυΐα. Η ζωή κι ο χαρακτήρας του τα έφεραν έτσι που να καταλήξει να έχει καλύτερες σχέσεις μέσω υπολογιστή και ίντερνετ παρά διαπροσωπικά, πράγμα που σημαίνει ότι και οι σεξουαλικές του σχέσεις λάμβαναν χώρα στο ίδιο περιβάλλον. Για κακή του τύχη, κάποιος Τζον Μάνος τον έπιασε επ’ αυτοφώρω και μάλιστα τον απείλησε να διαρρεύσει ένα αρκετά ντροπιαστικό βίντεο σε προσωπικές στιγμές. Από τότε ο Πέτρος απομακρύνθηκε από το ίντερνετ και ότι αυτό συνεπάγετο.
Χρόνια μετά, η φίλη του από τα φοιτητικά τους χρόνια, Σωτηρία, είναι αρχηγός του κόμματος των Δημοκρατικών και λίγο πριν μπει στην κούρσα για τη διεκδίκηση της πρωθυπουργίας, τον καλεί πίσω στην Αθήνα σαν σύμβουλό της. Ο Πέτρος, αν και γνωρίζει ότι κατά πάσα πιθανότητα δεν είναι ο κατάλληλος άνθρωπος για τη θέση, θα κολακευτεί και θα δεχτεί. Θα γυρίσει πίσω στην Αθήνα και θα ενταχθεί σε ένα κόσμο με τον οποίο δεν είχε επαφή ενώ θα ζήσει μια πραγματικότητα από την οποία απείχε για αρκετά χρόνια και του είναι ξένη.
Το βιβλίο χαρακτηρίζεται σαν πολιτικό θρίλερ, δεν θα έλεγα όμως πως μπορώ να το δω έτσι. Δυστυχώς σε αυτή τη χώρα έχουμε δει και ακούσει τόσα και τόσα για τον πολιτικό κόσμο και για την τύχη της Ελλάδας που τίποτα δεν μας κάνει εντύπωση. Πλησιάζοντας προς το τέλος όμως μπορούμε ξεκάθαρα να δούμε γιατί του αποδίδεται αυτός ο τίτλος. Το σενάριο του Ανδριωτάκη είναι αρκετά τρομαχτικό αν επαληθευθεί.
Το καινούριο, το ξένο για τον Έλληνα πολίτη, είναι να αναλάβει μια νέα γυναίκα την πρωθυπουργία. Μη με παρεξηγήσετε, δε λέω ότι δεν έχουμε γυναίκες πολιτικούς ή ότι δεν είναι νέες, ή ότι ο λαός δεν τις εμπιστεύεται. Ήδη είχαμε μια πρόοδο εκλέγοντας νέο πρωθυπουργό με τον Αλέξη Τσίπρα. Το αν τελικά αντεπεξήλθε της εμπιστοσύνης που του έδειξε ο λαός ή όχι, είναι θέμα προς συζήτηση που δεν προτίθεμαι να θέσω. Παράλληλα έχουμε στη Βουλή αρκετές γυναίκες, πολλές εξ αυτών νέες σε ηλικία. Αυτό τουλάχιστον δείχνει μια πρόθεση του λαού να εμπιστευτεί νέους ανθρώπους. Νομίζω εκεί βασίζεται και ο Ανδριωτάκης βάζοντας τη Σωτηρία στο τιμόνι του κράτους. Δε σταματά όμως εκεί.
Η Σωτηρία είναι μια γυναίκα ειλικρινής και ηθική. Είναι διαφανής και το ίδιο περιμένει και από τους συνεργάτες της. Είναι μια ηγέτης που διοικεί με το παράδειγμά της και πιστεύει πως αυτό είναι αρκετό να φέρει και τους υπόλοιπους στο δικό της δρόμο. Δεν υπόσχεται τίποτε που δεν μπορεί να πραγματοποιήσει, ενώ βάζει μπρος μεγαλεπήβολα σχέδια με μεταρρυθμίσεις που η χώρα δεν έχει ξαναδεί και στις οποίες αντιστέκονται οι περισσότεροι γιατί πολύ απλά τους ξεβολεύει. Καθαρίζει με άλλα λόγια το δυναμικό των κρατικών υπηρεσιών από όσους λυμαίνονται, ένα όνειρο που σπάνια θα γίνει πραγματικότητα στη χώρα μας. Αντιστέκεται στα επιχειρηματικά και δημοσιογραφικά καρτέλ και δεν αποκλίνει ούτε στο ελάχιστο από τη πορεία που είχε θέσει προεκλογικά. Είναι ο ίδιος άνθρωπος στον οποίο πίστεψαν οι πολίτες.
Σε αυτή τη γυναίκα πιστεύει και ο ήρωας της ιστορίας. Μαζί της δουλεύει μέχρι τελικής πτώσης και κάνει ότι περνάει από το χέρι του ώστε να πραγματοποιηθούν όσα οραματίστηκε η καλή του φίλη. Θα παρασυρθεί και θα πιστέψει πως μπορεί να κάνει πολλά περισσότερα από όσα πίστευε όταν ξεκίνησε αυτό το ταξίδι. Παράλληλα όμως θα σιχαθεί αυτόν τον ψεύτικο κόσμο του κόμματος και της πολιτικής, όπου τα πισώπλατα μαχαιρώματα είναι καθημερινό φαινόμενο και οι άνθρωποι που μπορείς να εμπιστευτείς είναι πραγματικά ελάχιστοι.
Ο Ανδριανάκης γράφει την ιστορία του Πέτρου Χρήστου, όπως ο ίδιος θα τη διηγούνταν σε κάποιον τρίτο. Η πρωτοπρόσωπη γραφή δεν κουράζει ούτε δημιουργεί κενά στην ιστορία. Ότι συμβαίνει, ο αναγνώστης το μαθαίνει μαζί με τον ήρωά του και βιώνει τα συναισθήματα και τις αντιδράσεις του την ίδια στιγμή. Παράλληλα, κομμάτια από το παρελθόν του ήρωα γίνονται γνωστά μέσα από εκμυστηρευτικές επιστολές που ο ίδιος συντάσσει με αποδέκτη το σύζυγο της Σωτηρίας, Άγγελο, ένα πρόσωπο που ο ίδιος θαυμάζει απεριόριστα. Η γραφή του είναι απολαυστική. Η γλώσσα δε που χρησιμοποιεί είναι ίσως τα καλύτερα Ελληνικά που έχω διαβάσει τα τελευταία χρόνια και τον ευχαριστώ πολύ για αυτό. Πριν από «Το δεξί χέρι» δεν τον γνώριζα σαν συγγραφέα. Τώρα θέλω να τον μάθω καλύτερα!
Λίγα λόγια για το συγγραφέα
Ο Μανώλης Ανδριωτάκης γεννήθηκε στην Αθήνα το 1974. Είναι εθισμένος στις αφηγήσεις. Εδώ και 15 χρόνια αρθρογραφεί, δημοσιεύει βιβλία, γυρίζει ταινίες, ζωγραφίζει και υλοποιεί σχέδια.
