Γράφει η Γεωργία Κωστοπούλου
Έχω ακούσει και έχω διαβάσει πολλά για το πρώτο βιβλίο του Μαμούτου και τα περισσότερα ήταν θετικά. Ανήκει κι αυτός στη νέα γενιά συγγραφέων της χώρας που τολμούν να γράφουν είδη που δεν είναι πολύ διαδεδομένα στη χώρα μας, αλλά που σιγά σιγά αυξάνουν τους οπαδούς τους και διαβάζονται από περισσότερους.
Η ιστορία μας βρίσκει σε ένα κόσμο που φαντάζει δυστοπικός. Όλοι μιλούν για τον παλιό κόσμο, τους παλιούς, τα βιβλία και τα όσα έγιναν στο παρελθόν. Ένα κορίτσι τρέχει να ξεφύγει. Από ποιον; Από τι; Κανείς δεν ξέρει. Όμως ο μοναχός του Αληθινού, ενός νέου Θεού, που τη βρίσκει αποφασίζει να τη βοηθήσει. Στην προσπάθειά του να τη φυγαδεύσει έχει παρέα μια συντροφιά βετεράνων πολεμιστών. Εκείνοι είναι ικανοί να τους προστατέψουν από ό,τι κι αν βρεθεί στο δρόμο τους. Μια συντροφιά με μια αποστολή.
Όχι δεν έχει καμία σχέση με τη συντροφιά του δαχτυλιδιού. Δεν είναι Τόλκιν. Είναι Μαμούτος. Διαφορετικός.
Η ιστορία είναι ενδιαφέρουσα από πολλές απόψεις. Για αρχή εμένα μου θύμισε μια γη, πολλά πολλά χρόνια μετά από ένα ή περισσότερους μεγάλους πολέμους, οι κάτοικοι της οποίας ξεκίνησαν και πάλι από την αρχή, ενθυμούμενοι το παρελθόν. Η Τοπθάλια, από την οποία ξεκινάει το ταξίδι της η συντροφιά, μου θύμισε την εποχή που ξεκινούσε τα ταξίδια του ο Κολόμβος. Η διάρθρωση της κοινωνίας, είναι ιδιόρρυθμη. Φαίνεται πως κάποιο είδος δημοκρατίας κυβερνάει την Τοπθάλια, όπου όλες οι γνώμες ακούγονται, όλοι εκπροσωπούνται από τους ηγέτες τους ή τους γηραιότερους, υπάρχει μια επιτροπή που αποφασίζει με βάση όσα συζητούνται, όπως υπάρχουν και δικαστήρια. Σε άλλα μέρη στα οποία ταξιδεύει η συντροφιά, υπάρχουν βασιλιάδες και υποτακτικοί και δούλοι. Στα μέρη αυτά θα βρουν φίλους και εχθρούς, θα πολεμήσουν αλλά και θα συζητήσουν.
Οι χαρακτήρες είναι αρκετά συμπαθητικοί. Οι άντρες είναι δυναμικοί αλλά έχουν και αδυναμίες. Οι περισσότεροι είναι βετεράνοι ενός άλλου μεγάλου πολέμου, άλλοι μπορεί να μην έχουν εμπλακεί ποτέ σε μάχη, αλλά ξέρουν πολύ καλά πως να χρησιμοποιήσουν τα σπαθιά και τα μαχαίρια τους. Αντίστοιχα οι γυναίκες της ιστορίας δεν είναι άβουλα πλάσματα. Η συντροφιά και μόνο συμπεριλαμβάνει δύο πολύ δυναμικές γυναίκες, εκπαιδευμένες στη μάχη και ικανές να αναμετρηθούν με οποιοδήποτε άντρα. Άλλες πάλι διαθέτουν μυστικές δυνάμεις, δυνάμεις που φαίνονται από την πρώτη σελίδα.
Στην εισαγωγή του βιβλίου γνωρίζουμε το κορίτσι και παίρνουμε μια ιδέα του τι την καταδιώκει, μιας και διαβάζουμε για κεραυνούς που πέφτουν στο ίδιο σημείο και μια «Στράικ» που είναι θυμωμένη. Ευθύς ο νους πάει σε φανταστικούς κόσμους με ανθρώπους ή πλάσματα που διαθέτουν υπερφυσικές δυνάμεις. Έπειτα γνωρίζουμε την Τοπθάλια και τους κατοίκους της. Στον πρώτο σταθμό της συντροφιάς συναντάμε πειρατές και η ιστορία αποκτά περισσότερο ενδιαφέρον. Μέχρι τότε δεν έχουμε δει καμία άλλη δύναμη εκτός από εκείνους τους κεραυνούς της πρώτης σελίδας. Το τοπίο αλλάζει ξανά και γίνεται πιο ενδιαφέρον. Η ιστορία του Μαμούτου παντρεύει το φανταστικό, τους πειρατές, την επιστημονική φαντασία, τις μαγικές δυνάμεις και το θρησκευτικό στοιχείο τόσο ομαλά και ομοιόμορφα που κάνει τον αναγνώστη να θέλει κι άλλο.
Οι χαρακτήρες του είναι απλοί άνθρωποι και πολεμιστές, που όμως έχουν χρόνια να πάνε στον πόλεμο. Γι’ αυτό άλλωστε και τους λείπει και τρέχουν με λαχτάρα σε ότι κι αν σημαίνει αυτή η αποστολή. Κάποιοι αγαπούν τα βιβλία και το διάβασμα. Θυμούνται κείμενα που διάβαζαν οι παλιοί και θα ήθελαν να δουν από κοντά αρχαία κείμενα, όπως αυτά που έχουν κυκλοφορήσει τα τελευταία 20 χρόνια. Όντας όμως απλοί άνθρωποι, μιλούν και απλά και έτσι είναι και οι διάλογοί τους. Το μόνο ίσως που με ξένισε από το όλο βιβλίο είναι οι βωμολοχίες που υπάρχουν σε μεγάλο βαθμό στους διαλόγους. Καταλαβαίνω πως συνάδουν με το πνεύμα αυτών που τις χρησιμοποιούν, όπως είναι οι στρατιώτες και οι πολεμιστές, όμως θα μπορούσαν να υπάρξουν σε μικρότερο βαθμό πιστεύω. Στον αντίποδα αυτού, θα δει κανείς αισθητή την παρουσία της φιλοσοφίας και της θρησκευτικής αναζήτησης.
Ο συγγραφέας, στην πρώτη του αυτή προσπάθεια, δίνει πολλά στοιχεία των ικανοτήτων του. Εκτός από την ιστορία, που είναι από μόνη της έξυπνη και ενδιαφέρουσα, συνδυάζοντας όπως είπα αρκετά ετερόκλητα στοιχεία, έχει και πολύ ωραίες περιγραφές τοπίων στα οποία μεταφέρεται ο αναγνώστης με τη φαντασία του πολύ εύκολα. Με την ίδια ευκολία και καθαρότητα στην εικόνα αντιλαμβάνεται και τις σκηνές μάχης ή πάλης. Είναι ξεκάθαρο πως οι περιγραφές αυτές γίνονται από ένα γνώστη πολεμικών τεχνών, καθώς δεν είναι μόνο η ονομασία της κίνησης, αλλά η όλη περιγραφή της μάχης που εκπέμπει ρεαλισμό. Παράλληλα, ο ίδιος ο κόσμος δεν περιγράφεται σε κάποιο κεφάλαιο ή κομμάτι του βιβλίου, αλλά ανακαλύπτεται σιγά σιγά με τη ροή της ιστορίας, έτσι που να απαντούνται τα όποια ερωτήματα σιγά σιγά.
Παρά το μέγεθός του, διαβάζεται γρήγορα, καθώς η ιστορία κυλάει αβίαστα και με ενδιαφέρον. Οι τελευταίες 100 περίπου σελίδες φέρνουν μια ανατροπή στα όσα νόμιζε πως είχε καταλάβει μέχρι τώρα ο αναγνώστης, με αποτέλεσμα να αναθεωρεί και να λύνει όποια μικρή απορία τυχόν υπήρχε ακόμα. Το τέλος του δείχνει πως θα υπάρχει και συνέχεια και με χαρά θα την περιμένω για να διαβάσω τι περιμένει τον Πέηλ Μούτχουντ και τους υπόλοιπους.
Λίγα λόγια για το συγγραφέα
Ο Μαμούτος Καλαϊτζής Σταύρος γεννήθηκε το 1986 στη Θεσσαλονίκη, και μεγάλωσε στην Εύοσμο. Έδειξε από μικρός την αγάπη του προς τα βιβλία και ιδιαίτερα στα μυθιστορήματα. Τον κέντριζε η πολιτική, η ιστορία και η μυθολογία, πάντα μέσα από ένα πρίσμα σκεπτικισμού.
Φοίτησε στη Βιομηχανική Πληροφορική στα Τ.Ε.Ι. Καβάλας. Οι διάφορες εμπειρίες τον ακολουθούσαν τα βράδια στον ύπνο του, μετατοπισμένες χρονικά και τοπικά. Παραλλαγμένες από το υποσυνείδητο, έμεναν στο μυαλό του για να τον τυραννήσουν.
Επιστρέφοντας στη Θεσσαλονίκη εν μέσω οικονομικής κρίσης, και παράλληλα με την εταιρία διακόσμησης ρούχων της οικογενείας του, αποφάσισε να ασχοληθεί με τη λογοτεχνία. Τα βράδια, αντί να φοβάται τους εφιάλτες, τους καλοδέχεται, κάθεται μπροστά στην οθόνη του υπολογιστή, και τους κάνει βιβλία.
