Γράφει η Γεωργία Κωστοπούλου

Είχα την τύχη να διαβάσω ένα βιβλίο που αγάπησα τόσο, που δεν ήθελα με τίποτα να το αφήσω από τα χέρια μου. Ότι κι αν έκανα, γύριζα πάλι πίσω όλο χαρά και προσμονή να το ξαναπιάσω στα χέρια μου. Γι’ αυτό άλλωστε δεν άργησα να το τελειώσω, παρά το μέγεθός του. Πρόκειται για ένα πανέμορφο ταξίδι που ξεκινάει με το «Θησαυρό της Δαμασκού».

Η ιστορία μας πάει πίσω στο 674 μ.Χ, όταν τα πλοία του χαλίφη Μωαβία Α’ έχουν περικυκλώσει την Κωνσταντινούπολη και απειλούν με πολιορκία. Ο Κωνσταντίνος Δ’ χρειάζεται χρήματα για να μπορέσει να αμυνθεί με επιτυχία, οπότε και στέλνει έναν έμπιστο στρατιώτη στη Δαμασκό. Αποστολή του είναι να βρει έναν καλά κρυμμένο θησαυρό και να τον φέρει πίσω στην Πόλη. Ο Αστέριος, μαζί με τον μουγκό ξάδερφό του Σπανό, θα ταξιδέψουν στην Αραβοκρατούμενη Δαμασκό και θα προσπαθήσουν να ολοκληρώσουν την αποστολή τους. Για καλή τους τύχη, θα έχουν σύμμαχο την κόρη του χαλίφη, Ααζίν, η οποία εκτός του ότι γνωρίζει την περιοχή, διαθέτει και κάποιες δυνάμεις που της έχουν δοθεί άνωθεν, μια κληρονομιά των Ομεϋαδών από τον προφήτη τους, που όμως θα τους φανεί πολύ χρήσιμη στην αναζήτηση του θησαυρού.

Το ταξίδι τους θα φέρει εκπλήξεις, όχι μόνο στους ίδιους αλλά και στο παλάτι του χαλίφη. Οι δοκιμασίες που θα κληθούν να αντιμετωπίσουν, θα τους βοηθήσουν να γνωριστούν καλύτερα μεταξύ τους αλλά και τους ίδιους τους εαυτούς τους. Οι δυο θρησκείες θα τους χωρίσουν και θα τους ενώσουν με τρόπο που δεν περίμεναν μέχρι η αναζήτησή τους να φτάσει στο τέλος της.

Η Δανάη Ιμπραχήμ, εμπνευσμένη από τη διττή κληρονομιά της, γράφει μια ιστορία που ενώνει δύο πολιτισμούς και δυο θρησκείες. Το Βυζάντιο του Χριστιανισμού συναντά τον Αραβικό κόσμο σε ένα μυθιστόρημα που ταξιδεύει τον αναγνώστη στα βάθη της Ανατολής αλλά και της Ιστορίας. Βασισμένη στον ναυτικό αποκλεισμό της Κωνσταντινούπολης από το Αραβικό χαλιφάτο, την πρώτη πολιορκία που δέχτηκε η πόλη από τους Άραβες, σκαρφίζεται μια ιστορία με πρόφαση την ανάγκη του Κωνσταντίνου Δ’ να διασφαλίσει την άμυνα της πόλης. Ένας θησαυρός καλά κρυμμένος στη Δαμασκό, από τον καιρό που οι Χριστιανοί ζούσαν σε αυτούς τους τόπους είναι ο κατάλληλος λόγος για να ταξιδέψουν δυο Χριστιανοί στα μέρη αυτά. Και μάλιστα, για να μην τον έχουν ήδη ανακαλύψει οι Άραβες, τότε σημαίνει πως φυλάσσεται πολύ καλά.

Το ταξίδι στη Δαμασκό ήταν φανταστικό. Έχοντας διαβάσει πολλά βιβλία που είτε γράφτηκαν από Μουσουλμάνους συγγραφείς, είτε μιλούσαν για τον Αραβικό κόσμο και τους Μουσουλμάνους, έχω έρθει πολύ κοντά στον πολιτισμό και της θρησκεία τους και οι διαφορές ή οι ιδιαιτερότητες που έχουν, όπως θα τις έβλεπε ένας Δυτικός ή ένας Χριστιανός, δε μου είναι άγνωστες. Γι’ αυτό ούτε με ξένισε, αλλά ούτε και με παραξένεψε κάτι από όσα διάβασα. Αντίθετα, το ευχαριστήθηκα πολύ, καθώς πιστεύω πως απέκτησα περισσότερες γνώσεις στον τομέα αυτό μέσα από το βιβλίο. Η αλήθεια είναι ότι είναι πολλές οι εικόνες που δημιούργησα στο μυαλό μου με βάση τα όσα διάβαζα και έτσι ήταν πολύ εύκολο για μένα να χαθώ στον κόσμο του.

Στο πρώτο αυτό βιβλίο με τις ιστορίες του «Θησαυρού της Δαμασκού» γνωρίζουμε πολύ καλά τους χαρακτήρες, που φαίνεται ότι θα παίξουν πρωταρχικό ρόλο και στην συνέχεια. Αφενός έχουμε τους τρεις κύριους χαρακτήρες που αναζητούν το θησαυρό. Τον Αστέριο, το Σπανό και την Ααζίν.

Ο Αστέριος είναι ένας Χριστιανός στρατιώτης του θεματικού στρατού, πιστός στον αυτοκράτορα και στη θρησκεία του, θεωρεί εχθρούς τους Άραβες και Μουσουλμάνους και τους μισεί με βάση όσα έχει ακούσει και φαντάζεται αλλά και όσα έχει δει στον πόλεμο. Μέσα από αυτό το ταξίδι όμως, θα ανακαλύψει πολλά περισσότερα από την πραγματική φύση των Μουσουλμάνων. Θα μάθει πως δεν πρέπει να πιστεύει τυφλά κάποιον, να κρίνει από τις εμπειρίες του και να είναι πιο διαλλακτικός. Ο Σπανός είναι ένας υπέροχος άνθρωπος. Όσα του στέρησε η φύση θα έρθει να του τα δώσει τώρα αυτό το ταξίδι. Νόμιζε πως απλά θα πήγαινε για να κάνει παρέα στον ξάδερφό του, όμως τελικά έκανε νέους φίλους και βρήκε κι αυτός ένα θησαυρό. Η Ααζίν από την άλλη έχει μάθει από μικρή να αγαπάει και να βοηθάει τους ανθρώπους. Μεγαλωμένη μέσα στο παλάτι, έχει αναμειχθεί θέλει δε θέλει σε διαμάχες, όμως βλέπει τι είναι καλό για όλους και για αυτό προσπαθεί. Είναι ο φύλακας άγγελος της παρέας κατά κάποιο τρόπο, είναι όμως και αυτή που τους ενώνει όλους.

Αλλά και οι υπόλοιποι χαρακτήρες είναι πολύ ενδιαφέροντες και συμβάλλουν στο να δημιουργηθεί η κατάλληλη ατμόσφαιρα που είχε στο νου της η συγγραφέας. Αγάπησα την Ιστάρ, το Γιαζίντ και τη Ζαχρά και περιμένω να δω και τους υπόλοιπους χαρακτήρες στο επόμενο βιβλίο ακόμα περισσότερο. Μου έλειψε λιγάκι ο Ιμπραχήμ, αλλά φαντάζομαι πως είχε κι αυτό τη σκοπιμότητά του. Ίσως στο επόμενο βιβλίο τον δούμε περισσότερο, μιας και σύμφωνα με το αρχικό σχέδιο, θα πρέπει να πάρει τη σκυτάλη από την αδερφή του.

Διαβάστε το!

Εκδόσεις Πηγή

Λίγα λόγια για τη συγγραφέα

H Δανάη Ιμπραχήμ κατοικεί στην Αθήνα, όπου και γεννήθηκε. Είναι τέκνο ελληνικής και αραβικής καταγωγής, όπως και το βιβλίο της. Φοιτά στο τμήμα Ιστορίας και Αρχαιολογίας της Φιλοσοφικής Σχολής Αθηνών.

Ασχολήθηκε για πρώτη φορά με τη συγγραφή στα χρόνια του Γυμνασίου, γράφοντας απλές λογοτεχνικές ιστορίες. Αργότερα τόλμησε να συνθέσει ποιήματα, συνεχίζοντας παράλληλα την ενασχόλησή της με τα πεζά. Το 2015 ξεκίνησε να γράφει ένα μυθιστόρημα φαντασίας αποτελούμενο από έξι μέρη, με τίτλο “Κάτω Κόσμος,” το οποίο δημοσιεύει σε συνέχειες στην ηλεκτρονική πλατφόρμα Watt Pad.