Γράφει η Γεωργία Κωστοπούλου
Έξι διηγήματα μας δίνει την ευκαιρία να διαβάσουμε το βιβλίο της Ελεάννας Βλαστού με τίτλο «Εξαφανίσεις». Και τα έξι αναφέρονται σε κάποια εξαφάνιση, είτε πρόκειται για εξαφάνιση ανθρώπου, είτε για άλλου είδους εξαφάνιση.
Το κάθε ένα από αυτά λέει μια δική του ιστορία. Ένας σύντροφος που εξαφανίστηκε όταν άφησε τα εγκόσμια και μαζί άφησε πίσω του έναν άνθρωπο μόνο με τις αναμνήσεις. Έναν άνθρωπο που θα προτιμούσε να χάνεται στο χρόνο και να αναθυμάται τα περασμένα. Αλίμονο όμως, δεν μπορεί να μένει κολλημένη στο παρελθόν γιατί τόκε κινδυνεύει να χάσει το παρόν. Ένας νεαρός άντρας, ένας δότης που δε θα έπρεπε να είναι επί πληρωμή. Ένας άντρας που μάλλον έχει γίνει πατέρας αλλά είναι εξαφανισμένος από τη ζωή των παιδιών του κι εκείνος από τη δική τους. Ένα αγόρι που προσπαθεί να συνδεθεί με την εξαφανισμένη μητέρα του, μια εξαφάνιση που του στοίχισε πολύ όσο κι αν θέλει να πιστεύει το αντίθετο. Ένας θάνατος που προκαλεί τον απολογισμό μιας ζωής και τα χαμένα χρόνια, τις χαμένες λάθος αποφάσεις και τις χαμένες ευκαιρίες. Τρεις άνθρωποι που συναντούνται έμμεσα στο ίδιο μέρος, ένα μέρος που δεν πίστευαν πως θα πήγαιναν ποτέ γιατί αλλιώς τα είχαν υπολογίσει. Οι σκοτεινές αναμνήσεις που μακάρι να χαθούν για πάντα από όλο τον κόσμο και μαζί να χαθεί και το πέπλο που σκιάζει τα μάτια αυτών που πρέπει να δουν.
Μέσα από αυτά τα έξι διηγήματα, η συγγραφέας προσπαθεί να αγγίξει πολλές και σημαντικές πτυχές της κοινωνίας μας και των προβλημάτων της. Ένα βασικό κομμάτι είναι η κρίση που βασανίζει τους Έλληνες αλλά και άλλους λαούς και ήταν πολύ έντονη την περίοδο που εκδόθηκε το βιβλίο, αλλά συνεχίζει να υφίσταται και σήμερα, οπότε και μπορεί κάποιος να συνδεθεί. Την κρίση αυτή, αλλά και το πως συμπεριφερόμαστε ενώπιόν της, προσπαθεί να παρουσιάσει από διαφορετικά σημεία. Μιλάει για την αδιαφορία που έχουμε σαν λαός. Για το βόλεμα που μας εκφράζει. Για το καλύτερα μια θέση στο δημόσιο με ένα πτυχίο, αλλά με σίγουρη και χαλαρή δουλειά, παρά η αβεβαιότητα του ιδιωτικού τομέα, τα πολλά χρόνια σπουδών και το όνειρο μιας καριέρας. Αυτή ήταν η συμπεριφορά που επικρατούσε για χρόνια πριν ξεσπάσει η κρίση, γι’ αυτό και για κάποιους ήταν πολύ σκούρα τα πράγματα όταν κόπηκαν τα επιδόματα, οι έξτρα απολαβές αλλά και όταν ζητήθηκαν ή άρχισαν να ζητούνται περισσότερα προσόντα, περισσότερα πτυχία. Όσοι έλεγαν «να πάρω ένα πτυχίο και να μπω στο δημόσιο» και μετά χρεώθηκαν μέχρι το λαιμό πιστεύοντας πως έτσι θα είναι η ζωή για πάντα, γελάστηκαν οικτρά όταν ξέσπασε η κρίση. Όταν έσκασε η φούσκα του «όλα είναι ρόδινα» πολλοί ένιωσαν τη γη να φεύγει κάτω από τα πόδια τους. Άλλοι αναγκάστηκαν να δώσουν οικογενειακά κειμήλια για να πάρουν λίγα χρήματα στα χέρια τους, είτε για να κλείσουν τρύπες, είτε για να βοηθήσουν τα παιδιά τους που κι εκείνα δυσκολεύονται εν μέσω κρίσης.
Αυτός ο ωχαδερφισμός και η αδιαφορία που μας χαρακτηρίζει σαν λαό επεκτείνετε σε πολλές πτυχές της ζωής μας. Πολλοί ψάχνουν τρόπο να μεταφράσουν αλλιώς μια παρανομία που κάνουν ή να κρύψουν κάτι που δε θα έπρεπε. Πολλοί πράττουν χωρίς να σκέφτονται τις συνέπειες και το αύριο, μόνο το τώρα και το κέρδος, ότι κι αν σημαίνει αυτό. Έπειτα είναι κι εκείνη η μοναξιά και η αποξένωση. Ο άνθρωπος που μένει μόνος του. Που δε βλέπει πέρα από τα μάτια του, ακόμα κι αν πρόκειται για κάτι που συμβαίνει μέσα στο ίδιο του το σπίτι. Είναι πολλά τα προβλήματα της κοινωνίας μας και δε φτάνουν μόνο κάποια διηγήματα για να τα δούμε. Ούτε βιβλία φτάνουν. Ούτε καν βιβλιοθήκες ολόκληρες. Πρέπει να ανοίξουμε τα μάτια μας και να σκεφτούμε.
