Γράφει η Γεωργία Κωστοπούλου

Συνήθως δεν ενθουσιάζομαι να διαβάζω βιβλία με γνωστούς και αγαπημένους ήρωες που όμως είναι γραμμένα από κάποιον άλλο συγγραφέα. Αυτή η τακτική χρησιμοποιείται αρκετά είναι η αλήθεια τα τελευταία χρόνια και προσπαθώ να αποφεύγω τέτοιες προσπάθειες γιατί είμαι ίσως λιγάκι προκατειλημμένη. Έχοντας όμως ακούσει πολύ καλά λόγια για τη δουλειά του Lovegrove είπα να αφήσω τις προκαταλήψεις μου στην άκρη και να του δώσω μια ευκαιρία. Άλλωστε ο Χολμς είναι από τους αγαπημένους μου ήρωες. Διάβασα το βιβλίο του «Οι Θεοί του πολέμου» και δεν το μετάνιωσα καθόλου.

Βρισκόμαστε στην Αγγλία του 1913, πράγμα που σημαίνει ότι ο Χολμς δεν είναι πια παλικαράκι. αντίθετα έχει αποσυρθεί από το Λονδίνο και την ενεργό δράση. Έχει μετακομίσει στο Σάσεξ ελπίζοντας σε μια πιο ήρεμη ζωή. Εκεί τον επισκέπτεται ο αγαπητός του φίλος και συνοδοιπόρος σε πολλές υποθέσεις και επιτυχίες του παρελθόντος, ο δόκτωρ Γουάτσον. Σε μια πρωινή τους βόλτα βρίσκονται μπροστά σε ένα πτώμα. Ένας νεαρός άντρας που φαίνεται να έχει πέσει από το ακρωτήρι Μπίτσι Χεντ, αυτοκτονώντας ίσως μετά από μια ερωτική απογοήτευση. Τα χαρίσματα του Χολμς δεν τον έχουν εγκαταλείψει, έτσι χωρίς καν να προσπαθήσει θα δει κάποια στοιχεία πάνω στο πτώμα που δε συνηγορούν ακριβώς με αυτή την εξήγηση. Μην έχοντας όμως κάποια επίσημη σχέση με την υπόθεση, θα κάνει πίσω και θα αφήσει τη Σκότλαντ Γιαρντ να κάνει τη δουλειά της.

Μέχρι που ο πατέρας του νεαρού άντρα θα έρθει να του ζητήσει να ερευνήσει την υπόθεση και να αποδείξει ότι όντως πρόκειται για αυτοκτονία. Ήταν το χειρότερο που θα μπορούσε να κάνει, καθώς με αυτό του το αίτημα έπεισε τον Χολμς πως πρόκειται για εγκληματική ενέργεια. Παρέα με τον αγαπητό Γουάτσον, θα μπλεχτούν σε μια σκοτεινή υπόθεση και θα προσπαθήσουν να ξετυλίξουν το κουβάρι που έπεσε στα χέρια τους.

Οι δύο αγαπημένοι ήρωες είναι πλέον αρκετά μεγάλοι για να μπλέκουν σε επικίνδυνες υποθέσεις, αλλά η φύση του δαιμόνιου Χολμς δεν μπορεί να τον κρατήσει μακριά από τέτοιες ευκαιρίες. Έστω όμως και σε αυτή την ηλικία, στα 59 του Χολμς και στα 61 του Γουάτσον, ο νους τους παραμένει οξυδερκής στο βαθμό που ήταν και στη νιότη τους. Φαίνεται άλλωστε ο Χολμς σαν να αποζητάει αυτή την άσκηση, σαν να του έχει λείψει. Σίγουρα δεν μπορεί να της αντισταθεί όπως δεν μπορούσε και όταν ήταν νέος.

Ο Lovegrove  καταφέρνει να αποδώσει πολύ πιστά τον γνωστό και αγαπημένο ήρωα με το κοφτερό μυαλό, την πίπα του καπνού και την κλίση στις μεταμφιέσεις. Ο ίδιος Χολμς που γνωρίζουμε και έχουμε αγαπήσει βρίσκεται κι εδώ, κρατώντας τα στοιχεία για τον εαυτό του, μέχρι την ώρα που θα κάνει τη μεγάλη αποκάλυψη, παρακινώντας τον Γουάτσον να δει όσα βλέπει κι εκείνος και να προσπαθήσει να ενώσει τα ίδια κομμάτια και παίρνοντας ρίσκα που κατά την άποψή του, θα του βγουν.

Διαβάζοντας το βιβλίο, ήρθαν στο νου μου εικόνες του Χολμς όπως τον υποδύθηκε ο Ρόμπερτ Ντάουνι Τζούνιορ, ένας από τους αγαπημένους μου Χολμς της μικρής και μεγάλης οθόνης, που έφτασε τον ήρωα σε όρια που τον έχουμε δει μέσα από τα βιβλία του Ντόιλ. Ενώ οι εικόνες που είχα για τον Γουάτσον ήταν αυτές από την ερμηνεία του Μάρτιν Φρίμαν από την τηλεοπτική σειρά του 2010. Ποτέ δεν μπόρεσα να συμπαθήσω τον Τζουντ Λόου σαν δόκτωρ Γουάτσον. Ήταν σαν να έκλεβε από την αίγλη του Χολμς.

 

Εκδόσεις Ελληνικά Γράμματα / Book Depository

Λίγα λόγια για το συγγραφέα