Γράφει η Γεωργία Κωστοπούλου

Η Μαρία Αλεξοπούλου είναι καλή και αγαπημένη φίλη μου. Τη γνώρισα μέσα από την κοινή, μεγάλη αγάπη και των δυο μας για τα βιβλία. Αυτό που ήξερα ήταν ότι πρόκειται για ένα πολύ γλυκό και ευαίσθητο κορίτσι, μια ρομαντική ψυχή που όλοι θα ήθελαν να έχουν την τύχη να ονομάζονται φίλοι της. Αυτό που δεν ήξερα ήταν πόσο ταλαντούχα είναι. Το διαπίστωσα πρώτη φορά διαβάζοντας ένα διήγημά της, για το οποίο ζήτησε τη γνώμη μου. Τώρα, έχοντας διαβάσει την πρώτη της συλλογή διηγημάτων μπορώ να πω με σιγουριά πως δεν έκανα λάθος.
Η Μελίνα, η ηρωίδα του βιβλίου, είναι μια κοπέλα που παλεύει με ένα δαίμονα που δυστυχώς έχουμε γνωρίσει πολλοί από εμάς. Η θλίψη, η μελαγχολία, γίνεται αναπόσπαστο κομμάτι της ζωής της μετά από ένα περιστατικό υγείας στο οικογενειακό της περιβάλλον. Δυστυχώς για την ίδια, το τέρας της αμφιβολίας για ότι πρόκειται να συμβεί, το άγχος που πολλές φορές ορίζει τις ζωές μας, άλλες λιγότερο και άλλες περισσότερο, γράπωσε τα νύχια του πάνω στη Μελίνα και δεν την αφήνει εύκολα να του ξεφύγει. Πολλές πτυχές της ζωής της επηρεάζονται πολύ αρνητικά, μετατρέποντάς τη σε ένα φοβισμένο πλάσμα που δεν τολμά να κάνει βήμα. Ευτυχώς για εκείνη, στο πλάι της βρίσκεται η αγαπημένη της αδερφή, δίνοντάς της δύναμη, κουράγιο και την ώθηση να τολμήσει να ζήσει και πάλι μια φυσιολογική ζωή. Πολλά είναι αυτά που μπορούν να μας συμβούν και που δεν τα ορίζουμε, όμως αν αφήσουμε το φόβο να κατευθύνει τις ζωές μας, τότε δε θα ζήσουμε πραγματικά ποτέ.
Μέσα από τα μάτια της Μελίνας και τις εμπειρίες της, ο αναγνώστης πολλές φορές ταυτίζεται. Ο τρόπος ζωής που μας έχει επιβάλει η σύγχρονη κοινωνία της μεγαλούπολης ή οι ιδιαιτερότητες της μικρής κοινωνίας, έχουν κάνει το άγχος πολύ σημαντικό κομμάτι της ζωής μας. Αν όμως είχαμε όλοι έναν άνθρωπο δίπλα μας, όπως η Μελίνα έχει την Ιόλη, τότε το κάθε βήμα που μας βαραίνει και με δυσκολία παίρνουμε, θα ήταν λιγάκι πιο ελαφρύ. Ακόμα κι αν δεν έχουμε όλοι τη δική μας Ιόλη, την ανιδιοτελή αδερφική αγάπη που μπορεί να νικήσει τα πάντα, υπάρχει κάπου εκεί κοντά ένας φίλος, ένας άνθρωπος που ίσως έχει περάσει από παρόμοιες συμπληγάδες και ίσως μπορεί και θέλει να βοηθήσει. Αρκεί να ανοίξουμε τα μάτια και να δούμε τον άνθρωπο που μπορούμε να εμπιστευτούμε πραγματικά. Και τότε δε θα είμαστε ποτέ μόνοι. Και τότε, θα έχουμε τη βοήθεια, την ψυχική δύναμη να παλέψουμε το δαίμονα.
Πέρα όμως από την υπέροχη χρήση της Ελληνικής γλώσσας και το λυρισμό που βγάζει όλο το κείμενο, θα ήθελα να σταθώ στο εξώφυλλο και τα υπέροχα σχέδια που κοσμούν και το εσωτερικό του βιβλίου. Αδύνατον να μη σου τραβήξει το μάτι!

Εκδόσεις Πηγή

Λίγα λόγια για τη συγγραφέα

Σαν καθαρόαιµο παιδί του χειµώνα, η Μαρία Αλεξοπούλου γεννήθηκε στις 28 Φεβρουαρίου του 1985. Προ αρκετών ετών, φοίτησε στο Ιστορικό-Αρχαιολογικό της Αθήνας, όπου διάλεξε την κατεύθυνση της Ιστορίας, παρόλο που τη γοήτευε η ριψοκίνδυνη καριέρα της Lara Croft. Εκτελούσε και χρέη συντονίστριας στο επίσηµο φόρουµ της Φιλοσοφικής. Αφού πήρε το πολυπόθητο πτυχίο, εργάστηκε ως αρθρογράφος σε site, όπου καταπιάστηκε µε ποικίλα θέµατα όπως η ομορφιά, το ευ ζην αλλά και µε τουριστικούς προορισµούς. Την τελευταία διετία έχει δημιουργήσει τον δικό της μικρόκοσμο, το blog «One girl, one pen», όπου διατυµπανίζει τα µεγάλα πάθη της: Τα αναγνωστικά ταξίδια, τις κινηµατογραφικές εµπειρίες, τις τηλεοπτικές σειρές-φαινόµενα αλλά και τις αµφιλεγόµενες μουσικές της προτιµήσεις. «Η θλίψη που φωλιάζει µέσα µου» είναι το πρώτο της συγγραφικό πόνηµα.