Γράφει η Γεωργία Κωστοπούλου
Πρόσφατα διάβασα το νέο βιβλίο του Μανώλη Σιμιτσάκη, το οποίο καμία σχέση δεν έχει με τα προηγούμενα βιβλία του. Ο ίδιος το ονομάζει πειραματική νουβέλα και θα μπω ότι μπορώ να το εκλάβω κάπως έτσι, αν και πιο πολύ σαν θεατρικό το διάβασα, για να πω την αλήθεια. Ήταν κάτι ανάμεσα σε εσωτερική αναζήτηση, μια κάποια φιλοσόφηση των στερεοτύπων, της σύγχρονης ζωής, του καθήκοντος ως προς την οικογένεια, αυτή από την οποία γεννηθήκαμε αλλά και αυτή που θα μπορούσαμε να αποκτήσουμε.
Βλέπετε, στην ιστορία που μας περιγράφει ο συγγραφέας πρωταγωνιστικό ρόλο έχει ένα ζευγάρι, αν και στην ουσία, ήρωάς της είναι ένας, ο Σταύρος. Ο Σταύρος λοιπόν μας λέει πόσο ωραία πέρναγε με την κοπέλα του την Ανθή. Οι δυο τους τα πήγαιναν καλά μαζί χωρίς κουβέντες για γάμους, αποκατάσταση, απογόνους και τα λοιπά. Οι δύο νέοι συμφωνούσαν σε πολλά. Προτιμούσαν να έχουν ο ένας τον άλλον, να περνάνε καλά μόνοι τους ή με φίλους, με ανθρώπους δηλαδή που οι ίδιοι επέλεξαν να έχουν κοντά τους, παρά με συγγενείς. Οι δυο τους φαίνεται να είναι της άποψης ότι «τους φίλους τους διαλέγεις, αλλά τους συγγενείς τους ανέχεσαι». Όταν λοιπόν έρχονταν οι προτάσεις για τραπέζια, γάμους, βαφτίσεις, γλέντια και ότι άλλο μπορεί να έρθει σαν πρόσκληση από συγγενείς, που θα περιλαμβάνει τουλάχιστον καμιά δωδεκαριά νοματαίους, οι δύο νέοι δυσφορούσαν. Η Ανθή βέβαια φαίνεται πως έπαιζε το ρόλο του ειρηνοποιού, προσπαθώντας να κρατήσει τα προσχήματα και τις σχέσεις του Σταύρου με την οικογένειά του σε κανονικά επίπεδα. Και από εκεί φαίνεται πως ξεκινάνε όλα.
Όπως οι περισσότεροι γονείς που έχουν παιδιά άνω των εικοσιπέντε χρονών ή σε σταθερή σχέση για κάποια χρόνια, έτσι και οι γονείς του Σταύρου τους «πίεζαν» κατά πως το έβλεπε ο ίδιος, να κάνουν κι αυτοί ένα παιδάκι. Κατά το Σταύρο, αυτό έπαιξε το ρόλο του και όλοι, όπως ο ίδιος πίστεψε, ήταν τελικά εναντίον του.
Ο Σταύρος μου φάνηκε σαν ένα ανώριμο παιδί που, αν και σε σώμα ενήλικα, δεν είχε τίποτα από την ωριμότητα της ηλικίας του. Μου έδωσε την εικόνα ενός γκρινιάρη, εγωιστή νέου που πιστεύει πως ο κόσμος όλος του ανήκει και πως όλοι είναι εναντίον του. Ζήλευε τους συγγενείς του, αυτούς με τους οποίους δεν ήθελε να έχει καμία σχέση, όμως έκανε την αγγαρεία να συμμετέχει στα οικογενειακά τραπέζια και στις μαζώξεις απλά και μόνο για να μην τον «πρήζει» η μάνα του. Μα είναι δυνατόν, ένας ενήλικας να μην έχει τα κότσια να μιλήσει στους δικούς του; Αλλά για να το κάνει αυτό, θα πρέπει να έχει και τον τρόπο, να ξέρει να μιλάει στους άλλους και όχι μόνο να γκρινιάζει λες και είναι μικρό παιδί.
Δυστυχώς στις μέρες μας αυτή η συμπεριφορά είναι πολύ κοινή στα νέα παιδιά. Όλοι περάσαμε από το στάδιο του «πότε θα δω κι εγώ ένα εγγονάκι;» αλλά δε φτάσαμε στο σημείο που έφτασε ο Σταύρος. Να θεωρεί δηλαδή πως η Ανθή τον πρόδωσε, τον κορόιδεψε. Πως φταίει εκείνη για όλα, ακόμα και για αυτά που ο ίδιος αποφάσισε να κάνει εν αγνοία της. Αν μη τι άλλο, έχουμε μόνο τη δική του οπτική των πραγμάτων και στα δικά μου μάτια τουλάχιστον, δεν έχει καμία δικαιολογία. Όσο διάβαζα τη νουβέλα, μια φράση μου ερχόταν μόνο στο μυαλό να του πω: «man up», που λένε και στο χωριό μου. «Μεγάλωσε, γίνε άντρας, δες τα πράγματα όπως είναι και μη φοβάσαι να τα αντιμετωπίσεις. Μη ρίχνεις το φταίξιμο στους άλλους για ότι δεν μπορείς να διαχειριστείς».
Μπορεί ο ήρωας της νουβέλας να ήταν ένας χαρακτήρας που με ενόχλησε πολύ, σίγουρα όμως η ίδια η νουβέλα σηκώνει πολλή συζήτηση.
Λίγα λόγια για το συγγραφέα
Ο Σιμιτσάκης Μανώλης γεννήθηκε τον Μάρτιο του 1982 και μεγάλωσε στον Άλιμο. Η βαβούρα της Αθήνας τον έπνιξε και αποφάσισε να ζήσει την υπόλοιπή του ζωή στην όμορφη Κρήτη.
Έχει ασχοληθεί με αρκετά είδη τέχνης, η συγγραφή και η ποίηση όμως είναι αυτές που τον κέρδισαν. Έχει γράψει την τριλογία βιβλίων μεταφυσικού μυστηρίου «Το δέντρο του Άραϋ – Κι ο θάνατος το τέλος δεν είναι» και το Singularity είναι το 4ο βιβλίο του.
Έχει αρθρογραφήσει, με ψευδώνυμο και επωνύμως, ενώ τελεί και χρέη κριτικού σε διαγωνισμούς λογοτεχνίας και ιστοσελίδες με θέμα το βιβλίο.
Επίσης, είναι επιμελητής βιβλίων και δάσκαλος δημιουργικής γραφής.
Το εργαστήρι δημιουργικής γραφής Λογοπαίγνιο, το οποίο συνίδρυσε με τη συγγραφέα Μαρία Βρυσανάκη, είναι αυτό που πάντοτε επιθυμούσε να δημιουργήσει, ώστε να μεταδώσει όσα μπορεί σε σχέση με τη συγγραφή.
Περισσότερα για τον ίδιο, συνεντεύξεις, θα βρείτε στην επίσημη ιστοσελίδα της τριλογίας του: www.aray.gr
