Γράφει η Γεωργία Κωστοπούλου
Ένα βιβλίο που άργησα πολύ να ξεκινήσω αλλά διάβασα πάρα πολύ γρήγορα είναι το «Για Κάποιο Λόγο» της Vanessa Lillie που κυκλοφορεί στα Ελληνικά από τις Εκδόσεις Κάκτος. Δε γνώριζα τη συγγραφέα είναι η αλήθεια, αλλά όταν διάβασα την περίληψη ήταν που αποφάσισα πως θέλω να διαβάσω αυτό το βιβλίο.
Όταν το πορτοφόλι της Τζουλς Γουόρδινγκτον-Σμιθ ανακαλύπτεται δίπλα σε ένα πτώμα, η ίδια καθίσταται η βασική ύποπτη για τον φόνο. Αφού αγωνίστηκε για χρόνια να χτίσει την τέλεια οικογένεια και καριέρα, κινδυνεύει πλέον να χάσει τα πάντα. Δυστυχώς όμως ο άνθρωπος που δολοφονήθηκε δεν της είναι ξένος. Το έγκλημα έγινε αρκετά κοντά στο σπίτι της, σε ένα στενό πίσω από το μπαρ που συχνάζει. Όμως η Τζουλς έχει ένα ακόμα πρόβλημα, ένα αρκετά μεγάλο πρόβλημα. Δε θυμάται τίποτα από τη συγκεκριμένη βραδιά. Για την ακρίβεια, θυμάται πολύ λίγα πράγματα κι αυτά από την αρχή της βραδιάς που δεν είχε γίνει ακόμα σκνίπα στο μεθύσι.
Μη θέλοντας να πιστέψει πως μπορεί να έκανε κακό στον Τέρενς, έναν καθηγητή που το ίδρυμα που η ίδια διευθύνει τους τελευταίους έξι μήνες τιμούσε εκείνη την ίδια βραδιά σε μια ειδική εκδήλωση, αλλά και χωρίς να ικανοποιηθεί από το χειρισμό της υπόθεσης από την αστυνομία, αποφασίζει να κάνει τη δική της έρευνα για το φόνο. Με μια κάμερα ανά χείρας, δημιουργεί ένα βλογκ και παίρνει συνεντεύξεις από ανθρώπους που θα μπορούσαν να είναι είτε μάρτυρες είτε ύποπτοι στην υπόθεση αυτή. Αφού καταφέρνει να φέρει τα πάνω κάτω στη ζωή αρκετών ανθρώπων, συμπεριλαμβανομένης και της δικής της αλλά και της οικογένειάς της, η Τζουλς καταφέρνει να φτάσει στην αλήθεια.
Ένα βασικό κομμάτι του βιβλίου είναι η σχέση της Τζουλς με το αλκοόλ, αυτό που ευθύνεται και για τη μερική απώλεια μνήμης που έχει από τη νύχτα του φόνου. Το αλκοόλ είναι γνώριμη μυρωδιά στο πατρικό της Τζουλς, αφού ο πατέρας της είχε σοβαρό πρόβλημα αλκοολισμού από τα παιδικά ακόμα χρόνια της Τζουλς. Δυστυχώς, για τον Λου Γουόρδινγκτον δεν έχουν αλλάξει και πολλά όλα αυτά τα χρόνια. Από ότι φαίνεται όμως η Τζουλς ακολουθεί τα χνάρια του, αντί να μείνει μακριά από αυτό που ουσιαστικά κατέστρεψε την οικογένειά τους.
Η Τζουλς δεν είναι ο βασικός χαρακτήρας με τον οποίο θα ταυτιστεί κανείς. Εκτός από το πρόβλημα που έχει ήδη με το αλκοόλ και το οποίο δε θέλει να παραδεχτεί, είναι ένας αρκετά δύσκολος χαρακτήρας. Είναι το είδος του ανθρώπου που σκέφτεται μόνο τον εαυτό του και δεν τον νοιάζει τι αντίκτυπο θα έχουν οι πράξεις του στους άλλους. Φαίνεται πως έχει αρκετά κοινά στοιχεία με τον πατέρα της, τον οποίο δεν περιγράφει με τα πιο ρόδινα χρώματα και σε κάποιο σημείο του δίνει και το χαρακτηρισμό του συνομωσιολόγου, αλλά παρ’ όλα αυτά συμπαθεί περισσότερο από τη μητέρα της. Η Τζουλς δεν είναι ο βασικός χαρακτήρας που θα συμπαθήσει ο αναγνώστης, αν και ίσως σε κάποια σημεία καταφέρει να κατανοήσει.
Η ιστορία που επινόησε η συγγραφέας έχει αρκετά σκοτεινά σημεία και μπορεί ο αναγνώστης να ανακαλύψει τον ένοχο αρκετά νωρίς. Αυτό που δε θα μαντέψει όμως θα είναι ένα καλά κρυμμένο μυστικό, μια αλήθεια που θα αποκαλυφθεί προς το τέλος του βιβλίου, λίγο πριν την τελική αποκάλυψη.
