Γράφει η Γεωργία Κωστοπούλου
Μια ιστορία με φινίρισμα τρόμου μας φέρνει αυτή τη φορά η συγγραφέας Μαρία Α. Γεωργοπούλου, που όμως θα μπορούσε να φαντάζει πολύ οικεία, αν απλά διαβάσει κανείς τη σύνοψη του βιβλίου.
Η Σοφία, μετά από μια προδοσία που δεν περίμενε ποτέ φεύγει από το σπίτι της. Προσπαθεί να ξεπεράσει το επώδυνο διαζύγιό της επιλέγοντας να απαντήσει σε μια αγγελία εύρεσης εργασίας. Θα οδηγηθεί λοιπόν σε μία άλλη πόλη, μακριά από το σπίτι της, την οικογένειά της και τους φίλους της. Θα κάνει μια καινούρια αρχή. Μπορεί το επάγγελμα που θα αποφασίσει να κάνει να μην είναι τόσο συνηθισμένο πια, ή καλύτερα, να μην είναι συνηθισμένο σαν επάγγελμα, αλλά σαν επιπλέον ρόλος κάποιου, αλλά η αγγελία στην οποία απάντησε ζητάει κάποιον να αναλάβει τη διαχείριση μιας πολυκατοικίας. Αυτό λοιπόν θα κάνει και η Σοφία, για όσο καιρό χρειαστεί, μέχρι να σταθεί στα πόδια της ή μέχρι να μην της αρέσει άλλο.
Θα πάρει λοιπόν το αυτοκίνητό της και θα οδηγήσει μέχρι την πολυκατοικία στο τέλος της οδού Στυγός, όπου ένας ηλικιωμένος άντρας με μαύρη αμφίεση και με λίγα λόγια θα της παραδώσει τα κλειδιά της πολυκατοικίας, θα της εξηγήσει που θα μένει και θα της πει πολύ λιγότερα από όσα θα περίμενε η ίδια, πριν φύγει προς το άγνωστο και χωρίς να αφήσει κάποια στοιχεία επαφής. Η Σοφία δε θα πτοηθεί, αλλά θα προσπαθήσει να προσαρμοστεί στο νέο περιβάλλον και να κάνει τη νέα αρχή που τόσο επιθυμεί. Γνωρίζοντας όμως σιγά σιγά τους ενοίκους της πολυκατοικίας, θα αρχίσει να αναρωτιέται αν πήρε τη σωστή απόφαση, αφού οι ιστορίες που θα της διηγηθούν, θα κρύβουν μέσα τους εγκλήματα και αποτρόπαιες πράξεις.
Η Μαρία Γεωργοπούλου καταφέρνει να αποδώσει μια σκοτεινή ατμόσφαιρα στο κείμενό της χωρίς να κουραστεί πολύ. Ξεκινάει από κάτι καθημερινό, το οποίο μας είναι γνωστό και αναμενόμενο, όπως είναι μια πόλη το καλοκαίρι, με τα παιδιά που παίζουν στο πάρκο και μπορεί να κάνουν και καμιά ζημιά. Με τη μαμά με το καροτσάκι που κάνει βόλτα το μωρό της. Με την είσοδο μιας πολυκατοικίας που τη δροσίζει το κλιματιστικό. Σιγά σιγά αρχίζει να μας δίνει μια κάποια αίσθηση εγκατάλειψης, με τη βαριά ατμόσφαιρα της κλεισούρας, παρά το κλιματιστικό. Με τα φύλα από τις γλάστρες που πέφτουν και κανείς δε μαζεύει ή κανείς δεν ποτίζει. Με το σκοτάδι που επικρατεί στους πιο ψηλούς ορόφους της πολυκατοικίας, εκεί που έχουν σπάσει ή καεί οι λάμπες στις σκάλες. Κι έπειτα έρχεται η επαφή με τους ενοίκους.
Η πρώτη επαφή ξεκινάει καλά και η ηρωίδα αποδεικνύεται χρήσιμη, πράγμα που την κάνει να νιώθει καλύτερα με τον εαυτό της, της δίνει αυτοπεποίθηση και νιώθει ότι μπορεί να τα καταφέρει και πως ίσως η απόφασή της δεν ήταν και τόσο λάθος τελικά. Όμως προς το τέλος της επίσκεψής της στον πρώτο όροφο, καταλαβαίνει πως κάτι δεν πάει καλά με την ένοικο. Το μοτίβο επαναλαμβάνεται καθώς πηγαίνει από όροφο σε όροφο και οι αμφιβολίες της επανέρχονται και αυξάνονται μέρα με τη μέρα. Παράλληλα ο ύπνος της ταλαιπωρείται από όνειρα που δεν της είναι ξεκάθαρα και που τα σκέφτεται πλέον και στον ξύπνιο της. Και κάπως έτσι, μέρα με τη μέρα η ηρωίδα και μαζί της και ο αναγνώστης αρχίζει να αντιλαμβάνεται τι μπορεί να συμβαίνει. Μέχρι την τελική αποκάλυψη και τη λύτρωση.
Ένα μυστήριο που χτίζεται σιγά σιγά και περνάει μέσα από το σκοτάδι μέχρι να βρει τη λύση του.
Λίγα λόγια για τη συγγραφέα
Η Γεωργοπούλου Μαρία γεννήθηκε στην Πάτρα. Σπούδασε Ιστορία στο Ιόνιο Πανεπιστήμιο και απέκτησε μεταπτυχιακό στην Ιστορική Έρευνα, Διδακτική και Νέες Τεχνολογίες από το ίδιο πανεπιστήμιο.
Το διάβασμα είναι ο βασικός τρόπος να περνάει η ώρα της από τότε που θυμάται τον εαυτό της. Η συγγραφή ήρθε λίγο αργότερα, όταν συνειδητοποίησε ότι οι ιστορίες που είχε στο μυαλό της, ήταν πάρα πολλές και δεν έπρεπε να ξεχαστούν.
Όταν δεν διαβάζει ή γράφει, παρακολουθεί φανατικά ταινίες και σειρές.
Βιβλία: “In Aeternum-Στην Αιωνιότητα” (2018) και “Οι Κόρες του Σκότους”(2019) από τις εκδόσεις Λυκόφως. Από τις ίδιες εκδόσεις κυκλοφορεί και η συλλογή διηγημάτων “Βρόχος” στην οποία συμμετέχει με ένα συνεργατικό διήγημα.
