Γράφει η Γεωργία Κωστοπούλου
Παλιά ταξίδευα πολύ με τρένο, ποτέ δεν έχω πάρει όμως το νυχτερινό δρομολόγιο. Όχι ότι και η ηρωίδα του βιβλίου το παίρνει από επιλογή, μάλλον από ανάγκη θα έλεγα! Έχει όμως το ενδιαφέρον του και μη σας ξεγελάει το πανέμορφο εξώφυλλό του. Τα χρώματα που το συνθέτουν παίζουν το δικό τους ρόλο και παραπέμπουν σε αυτό που ακολουθεί στις σελίδες του.
Μες στη μαύρη νύχτα και την παγωνιά, η Αγγελική Μαρτίνου ξυπνά σε έναν έρημο σταθμό τρένων. Δεν έχει ιδέα πως βρέθηκε εκεί αλλά και δεν αναγνωρίζει και τίποτα από το περιβάλλον γύρω της. Καθώς σιγά σιγά συνέρχεται από αυτό που φαίνεται πως ήταν ένας βαθύς ύπνος, προσπαθεί να συνειδητοποιήσει ποια είναι και τι κάνει εκεί, όμως γρήγορα αντιλαμβάνεται πως δεν έχει καθόλου μνήμες από το παρελθόν της. Το μόνο που έρχεται στο μυαλό της είναι ένα πανέμορφο πρόσωπο μιας κοπέλας που η Αγγελική υποθέτει πως είναι η αδερφή της. Ακόμα και το όνομά της θα το μάθει από το πορτοφόλι της που θα βρει σε μια τσάντα δίπλα της. Το ότι τα χέρια της είναι καλυμμένα με αίμα περιπλέκει ακόμα περισσότερο την κατάσταση στην οποία βρίσκεται. Σύντομα όμως θα πρέπει να πάρει μια απόφαση για το τι θα κάνει, καθώς αλυχτίσματα λύκων ακούγονται και μες στη σκοτεινιά δεν φαίνεται να υπάρχει κάποιος να τη βοηθήσει.
Για καλή της τύχη, όπως τουλάχιστον πιστεύει εκείνη τη στιγμή, σύντομα φτάνει στο σταθμό ένα τρένο. Η Αγγελική δε χάνει χρόνο και επιβιβάζεται γρήγορα, μόνο για να δει πως το βαγόνι είναι αδειανό. Καθώς το Νυχτερινό Τρένο επιταχύνει και η Αγγελική αρχίζει να ηρεμεί, ανακαλύπτει πως τελικά δεν είναι μόνη της στο τρένο. Μαζί της είναι άλλη μια γυναίκα και τρεις άντρες και κανείς τους δεν είναι σίγουρος για το πως ακριβώς βρέθηκε στο τρένο ή ποιος είναι ο προορισμός.
Με μια γερή δόση μυστηρίου και με μια επίσης γερή δόση τρόμου, η Κατερίνα Θεοδώρου καταφέρνει μεταφέρει τον αναγνώστη σε ένα «Νυχτερινό Τρένο» με άγνωστο προορισμό, βίαιους επιβάτες και ακραίες συμπεριφορές που ίσως να ήθελαν λίγη ανάλυση ακόμα, αλλά που κατφέρνουν να κρατήσουν το ενδιαφέρον αναλλοίωτο και ωθούν την ανάγνωση να πάει παρακάτω. Οι ιστορίες των επιβατών πλέκονται μεταξύ τους με τρόπο αναπάντεχο και ενώ κάποιοι έχουν αρχίσει να καταλαβαίνουν για ποιο λόγο βρίσκονται πάνω στο τρένο, κάποιοι άλλοι πραγματικά δεν έχουν ιδέα.
Στα παραπάνω στοιχεία προσθέστε και το φανταστικό στοιχείο που δε θα μπορούσε να λείπει, ειδικά εφόσον είναι άρρηκτα συνδεδεμένο με το τρομακτικό κομμάτι του βιβλίου. Είναι η ουσία της ιστορίας και το κομμάτι που συνθέτει ολόκληρο το παζλ. Ο λόγος που υπάρχει το «Νυχτερινό Τρένο» και το κριτήριο με τον οποίο επιβιβάζονται οι ταξιδιώτες.
Είχε ενδιαφέρον η ανάγνωση του παρελθόντος, οι ιστορίες δηλαδή των πέντε χαρακτήρων που επιβιβάστηκαν, ή που εμείς γνωρίσαμε από όσους επιβιβάστηκαν. Κάποιες μου άρεσαν πιο πολύ από άλλες, όλες όμως έδωσαν το ιστορικό υπόβαθρο που χρειαζόταν όπως και λίγα στοιχεία για την προσωπικότητα του κάθε χαρακτήρα. Αυτό που μου άρεσε περισσότερο ήταν το τέλος, που παρόλο που δεν το λες χαρούμενο, ούτε ευτυχισμένο, ήταν κατά κάποιο τρόπο λυτρωτικό.
Λίγα λόγια για τη συγγραφέα:
Η Κατερίνα Θεοδώρου ζει στον Αστακό Αιτωλοακαρνανίας και είναι δασκάλα. Είναι παντρεμένη και έχει δύο κόρες. Το πρώτο της βιβλίο «Ο δρόμος για την Κόλαση» κυκλοφόρησε τον Δεκέμβριο του 2016. Τον Οκτώβριο του 2018 κυκλοφόρησε το δεύτερό της βιβλίο , «Εκείνη». Την ίδια χρονιά συμμετείχε στην ανθολογία διηγημάτων φαντασίας «Βρόχος». Τα διηγήματά της που έχουν διακριθεί σε λογοτεχνικούς διαγωνισμούς είναι: «Θανάσιμος Οιωνός», «Η φρικτή αλήθεια», «Για πάντα…», «H επέτειος» ενώ δύο νέα διηγήματά της θα συμπεριληφθούν σε συλλογές μέσα στους επόμενους μήνες.
