Γράφει η Γεωργία Κωστοπούλου
Έχω πιάσει τους «Φαροφύλακες» και έχω προετοιμαστεί να διαβάσω μυστήριο. Έχω κάτσει στη θεσούλα μου στον καναπέ, με αναμμένη λάμπα για να βλέπω και ξεκινάω. Διαβάζω και διαβάζω και πάω μπρος και πίσω στο χρόνο, όπου δηλαδή με πάει το βιβλίο. Αν πούμε ότι το τώρα είναι το 1992, το τότε είναι το 1972 κι εμένα μου έρχονται στο νου καμπάνα παντελόνια, μουστάκια παχιά για κάποιο λόγο, πάρτι, ξενύχτια και τσιγάρο. Δεν ξέρω γιατί όλα αυτά. Δε ζούσα στο τότε.
Εν τέλη, ταξιδεύω στην Κορνουάλη, που την έχω διαβάσει σε πολλά μυθιστορήματα διαφορετικών ειδών, οπότε είναι ένα μέρος γνώριμο και αγαπημένο. Αυτό που δεν είχα ξαναβρεί εκεί ήταν ο Φάρος της Κόρης, κι αυτό γιατί ο φάρος δεν είναι ακριβώς στις ακτές της Κορνουάλης, αλλά στέκει σαν ένα σπαθί που ξεπροβάλει μέσα από τη θάλασσα. Εκεί συνήθως έχουν σκοπιά τρεις άνθρωποι, για να βγαίνουν οι βάρδιες, που όμως ανά τακτά χρονικά διαστήματα επιστρέφουν στη στεριά. Το «τακτά» είναι σχετικό, γιατί θα πρέπει να το επιτρέπει ο καιρός και η θάλασσα. Ο φάρος δεν είναι εύκολα προσβάσιμος και θέλει δεξιοτεχνία για να δέσει κανείς και να μεταφερθούν άνθρωποι και προμήθειες. Όμως ακόμα και για να μείνει κάποιος στο φάρο χρειάζεται να έχει κάποιες αρετές και πολλή υπομονή. Δεν θα μπορούσε ο οποιοσδήποτε να μένει κλεισμένος σε ένα τόσο μικρό και στενάχωρο μέρος, όπως είναι ένας φάρος μεσοπέλαγα, μαζί με δύο άλλους ανθρώπους. Οι τρεις τους θα πρέπει να τα βρίσκουν, να κάνουν υποχωρήσεις όποτε χρειάζεται, να μη δημιουργούν εντάσεις, να συμπαθούν ο ένας τον άλλο αλλά και να έχουν κάποιες ικανότητες όπως για παράδειγμα η αγάπη για την καθαριότητα και η μαγειρική.
Ελάτε όμως που βρίσκονται αυτοί οι τρεις άνθρωποι, και καταφέρνουν και μένουν στο φάρο και τον λειτουργούν και όλα είναι καλά και όμορφα. Οι δικοί τους άνθρωποι είναι στη στεριά απέναντι από το φάρο, στα φαρόσπιτα που έχει φροντίσει η εταιρεία να τους δώσει και κάθε εξήντα μέρες, πάνω κάτω, έβγαιναν στη στεριά και ερχόταν αντικαταστάτης. Εξήντα μέρες για τον καθένα, με διαφορετική αφετηρία. Μόνο έτσι κρατιόταν η ισορροπία. Έτσι ήρθε η ώρα να βγει κι ο Μπιλ στη στεριά και όταν έφτασε το καΐκι με τον αντικαταστάτη, ο φάρος ήταν άδειος. Η πόρτα ήταν κλειδωμένη από μέσα και δυο ρολόγια είχαν σταματήσει στην ίδια ώρα. Καλείται λοιπόν ο αναγνώστης να λύσει το μυστήριο με οδηγό ένα συγγραφέα που θέλει να γράψει για το φάρο και τα γεγονότα του 1972. Κρυμμένα μυστικά βγαίνουν στο φως μετά από τόσα χρόνια και στόματα ανοίγουν γιατί δεν αντέχουν άλλο κλειστά. Κανείς δεν μπορεί να ξέρει τι συνέβη στο φάρο της Κόρης το Δεκέμβρη του 1972, όμως όλοι έχουν τη θεωρία τους.
Το βιβλίο είναι εμπνευσμένο από ένα πραγματικό γεγονός, αν και δεν ξέρω πόσα από τα στοιχεία που μας δίνει η συγγραφέας συνέβησαν και στην πραγματικότητα και πόσα είναι η δική της εκδοχή. Αυτό που σίγουρα μας δίνει είναι πως μπορεί να ένιωσαν αυτοί που έμειναν πίσω, χωρίς να ξέρουν τι απέγιναν οι δικοί τους άνθρωποι, οι φίλοι, σύζυγοι ή πατεράδες. Ίσως να έχουν πειστεί ότι έχουν πια οριστικά χαθεί ή ίσως ελπίζουν ότι υπάρχει ακόμα έστω και μία πιθανότητα να επιστρέψουν. Και το άλλο δυνατό στοιχείο είναι οι ίδιοι οι φαροφύλακες. Οι προσωπικότητές τους, το παρελθόν τους, οι συνήθειές τους και πως άλλαξαν μετά από κάποια χρόνια ζωής στους φάρους. Τι μπορεί να τους οδήγησε σε αυτή τη δουλειά και κατά πόσο ήταν τελικά σε θέση να την κάνουν.
Το βιβλίο στηρίζεται πολύ στους ίδιους τους χαρακτήρες του. Η λεπτομερής σκιαγράφησή τους έχει λόγο ύπαρξης αφού ο καθένας τους παίζει και το δικό του ρόλο, μικρό ή μεγάλο στην ανάπτυξη της ιστορίας αλλά και στη λύση του μυστηρίου.
Προσωπικά δεν ενθουσιάστηκα με την λύση που έδωσε η συγγραφέας στο μυστήριο. Περίμενα μια πιο αληθοφανή αιτία για την εξαφάνιση, ειδικά εφόσον σε ολόκληρο σχεδόν το βιβλίο δε βλέπουμε κάτι διαφορετικό από ένα μυστήριο. Μην παρεξηγηθώ, η λύση του μυστηρίου, όπως φαίνεται στις τελευταίες δεκαπέντε σελίδες δεν ήταν της αρεσκείας μου. Το υπόλοιπο βιβλίο με τραβούσε να το διαβάσω σα μαγνήτης!
Λίγα λόγια για τη συγγραφέα:
Η Emma Stonex (Έμα Στόνεξ) εργάστηκε ως επιμελήτρια σε μεγάλο εκδοτικό οίκο, πριν αποσυρθεί για να αφοσιωθεί εξ ολοκλήρου στη συγγραφή. Έχει γράψει πολλά μπεστ σέλερ γυναικείας λογοτεχνίας με ψευδώνυμο. Ζει στο Μπρίστολ με τον σύζυγό της και τις δύο κόρες της και ήδη γράφει το νέο της μυθιστόρημα.
