Γράφει η Γεωργία Κωστοπούλου
Όλη τη χρονιά και ειδικότερα τον Οκτώβριο έβλεπα ένα βιβλίο που από το εξώφυλλο και μόνο μου τραβούσε την προσοχή. Που το έβλεπα; Ήταν ανάμεσα σε αυτά που διάβαζαν αναγνώστες του εξωτερικού. Όλοι έλεγαν τα καλύτερα και έχοντας πλέον διαβάσει το βιβλίο, θα πω όχι άδικα!
Στην Αμερική του 1915 η ταινία «Η Γέννηση ενός Έθνους» εκθειάζει τον ρόλο που έπαιξε η Κου Κλουξ Κλαν στη γέννηση των Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής πολεμώντας ενάντια στους «κακούς νέγρους». Η Κλαν εξαπλώνεται παντού στη χώρα και όχι μόνο στο Νότο από όπου ουσιαστικά ξεκίνησε. Οι Αφροαμερικανοί όμως γνωρίζουν καλά τι είναι αυτή η ταινία. Δεν είναι τίποτε άλλο από ένα σκοτεινό ξόρκι που γεμίζει μίσος και οργή τις καρδιές και τα μυαλά των λευκών με σκοπό να τους πολεμήσουν και να επιτρέψουν στου Δαίμονες που τους διώκουν να εξαπλωθούν παντού στη χώρα και ουσιαστικά να φέρουν την Κόλαση στη Γη.
Τους Κλαν και τους Δαίμονές τους, τους Κλουξ, πολεμάει μια ομάδα έγχρωμων που μπορεί να αναγνωρίσει το κακό που τόσο καλά κρύβουν. Η Μαρύζ Μπουντρώ, οπλισμένη με το μαγικό σπαθί της που κουβαλάει το θρήνο όλων αυτών των παλιών σκλάβων που βασανίστηκαν στα χέρια των Λευκών. Η Σέιντι Γουάτκινς, μια αθυρόστομη ελεύθερη σκοπεύτρια που χειρίζεται το όπλο της, τη Γουίνι, με εξαιρετική ακρίβεια και ταχύτητα. Και η Κόρντι ή αλλιώς Σεφ, μια θηλυκή Διάολος του Χάρλεμ που απέκτησε το παρατσούκλι της στον πόλεμο όπου έμαθε να μαγειρεύει εκρηκτικά. Στα μετόπισθεν βρίσκεται η Γιαγιά Τζην με το απίστευτα μπλε φόρεμα και τα μαγικά της που μπορούν να τους προστατεύσουν ως ένα σημείο και η Μόλλυ που μελετάει τους Κλουξ ώστε να δώσει κι αυτή με τη σειρά της όση περισσότερη βοήθεια μπορεί στις πολεμίστριες μέσω της γνώσης.
Δεν είχα διαβάσει κάποιο άλλο κείμενο του Clark αλλά πλέον θέλω να διαβάσω ό,τι έχει γράψει. Αν σε μια νουβέλα 208 σελίδων καταφέρνει να ενσωματώσει όλο τον πόνο και τα βάσανα των σκλάβων, αλλά και όλα αυτά που περνούσαν και συνεχίζουν να περνούν οι Αφροαμερικανοί στη γη για την οποία μόχθησαν, στη γη που έδωσαν τον ιδρώτα και το αίμα τους, ούτε που μπορώ να φανταστώ πόσα καταφέρνει στα υπόλοιπα κείμενά του.
Μισώντας την Κου Κλουξ Κλαν εκ πεποιθήσεως δεν μπόρεσα να μην απολαύσω την «Κραυγή σε Κύκλο» και να μη διαβάσω τα κρυμμένα μηνύματα του συγγραφέα. Μπορεί στο βιβλίο να έχουμε πραγματικά τέρατα όπως αυτά στα οποία μας είχε συνηθίσει ο Λάβκραφτ, όμως τι είναι αυτό που τελικά μετατρέπει τον μέσο άνθρωπο σε τέρας; Η μαζικότητα; Το μίσος; Η τροφή που καταπίνουμε αμάσητη, κυρίως μεταφορικά; Οι ιδέες που τρυπώνουν στο μυαλό μας χωρίς να δώσουμε σημασία και ριζώνουν εκεί;
Ο συγγραφέας ξέρει καλά για τι μιλάει, αφενός λόγω του χρώματος του δέρματός του, που δεν έχω αμφιβολία θα έχει ζήσει κάποιες όχι πολύ ευχάριστες καταστάσεις, αλλά και λόγω της έρευνας που κάνει σαν ιστορικός. Είναι λοιπόν σε θέση να αποδώσει πολύ σωστά και έγκυρα ιστορικά γεγονότα αλλά και να τα διανθίσει με στοιχεία φαντασίας και τρόμου ώστε να δώσει το κατάλληλο ύφος και να περάσει το μήνυμα που θέλει. Και τα καταφέρνει εξαιρετικά. Αποδεικνύεται άλλωστε και από τα βραβεία που έχει πάρει το ίδιο το βιβλίο! Nebula (2020), Locus (2021), British Fantasy (2021) αλλά και World Fantasy (2021)! Τι άλλο χρειάζεται κανείς για να πειστεί να το διαβάσει;
Λίγα λόγια για το συγγραφέα
Ο P. DJÈLÍ CLARK είναι ακαδημαϊκός ιστορικός, του οποίου η έρευνα περιλαμβάνει το φάσμα της συγκριτικής θεώρησης της δουλείας και της χειραφέτησης στον πολιτισμό της Αμερικής, της Αφρικής και της Ευρώπης. Το αφήγημά του «Οι Κρυφές Ζωές των Εννέα Νέγρικων Δοντιών του Γεωργίου Ουάσινγκτον» του χάρισε τόσο το βραβείο Nebula όσο και το Locus, ενώ ακόμα, έχει βραβευθεί για τις νουβέλες του The Black God’s Drums και The Haunting of Tram Car 015. Το 2021 για το έργο του Κραυγή σε Κύκλο τιμήθηκε με τα βραβεία Nebula και Locus. Ιδρυτικό μέλος του λογοτεχνικού περιοδικού FIYAH και κριτικός, αναμειγνύει το ενδιαφέρον του για την ιστορία και την κοινωνική δυναμική με τη λογοτεχνία. Έχει αρθρογραφήσει για θέματα που εκτείνονται από τον ρατσισμό έως τον Χ.Π. Λάβκραφτ, και όπως λέει και ίδιος: “Γράφω ιστορίες και χτίζω κόσμους. Συνήθως το φανταστικό είδος.”
