Γράφει η Γεωργία Κωστοπούλου
Σύντομα συμπληρώνονται 100 χρόνια από τη Μικρασιατική Καταστροφή και όσοι έχουν ρίζες από τα χώματα εκείνα δεν ξεχνούν ποτέ. Καλό είναι να θυμόμαστε και οι υπόλοιποι, να μαθαίνουν και τα νέα παιδιά, όλα τα δεινά που έφερε ο πόλεμος, η φιλοδοξία και η μισαλλοδοξία των ανθρώπων. Δεινά που δυστυχώς δεν έχουν εκλείψει στις μέρες μας, όμως πολλοί από εμάς αποφεύγουμε να δείχνουμε στα παιδιά μας, αυτές τις ευαίσθητες ψυχές, γιατί είναι πολύ δύσκολο να εξηγήσεις σε ένα πολύ μικρό παιδί τι είναι ο πόλεμος, γιατί γίνεται και τι μπορεί να σημαίνει για τη ζωή των ανθρώπων.
Αυτό ακριβώς είναι που προσπαθεί να μεταφέρει η συγγραφέας, Βάνα Μαυρίδου, μέσα από το βιβλίο της για παιδιά «Μέλη και Μελέκ». Έχοντας μνήμες στο παρελθόν της οικογένειά της, μαύρες μνήμες της γιαγιάς της που ευτυχώς η μητέρα της διατηρεί ζωντανές, είχε μια καλή βάση για να χτίσει πάνω της ένα βιβλίο κατανοητό στα παιδιά, που όμως να περιγράφει όλα τα άσχημα γεγονότα του ξεριζωμού. Παράλληλα, δίνει ελπίδα σε όλους λέγοντας πως, όσα στραβά, όσα άσχημα και όσες κακουχίες κι αν μας τύχουν, αν συνεχίσουμε να προσπαθούμε, αν συνεχίσουμε να αγωνιζόμαστε για το αύριο δε θα χαθούμε ποτέ, ούτε εμείς ούτε όσα αφήσαμε πίσω.
Χρησιμοποιώντας στην ιστορία της την εγγονή μιας γυναίκας που έζησε τη Μικρασιατική Καταστροφή σαν παιδί, και έχοντας όλα τα σύγχρονα μέσα μας ταξιδεύει πίσω στο παρελθόν αλλά και μπροστά σε ένα πιο ελπιδοφόρο μέλλον. Η γιαγιά της Μέλης, όταν αναγκάστηκε να φύγει μες στη νύχτα με την οικογένειά της για άγνωστο προορισμό, άφησε πίσω της όλο της το βιός. Το σπίτι τους, τα οικογενειακά κειμήλια, τον πλούτο που πιθανόν να είχαν, αλλά και μια ζωή που είχαν διαλέξει, ανθρώπους που συμπαθούσαν και συναναστρέφονταν καθημερινά. Η γιαγιά της, μικρό κορίτσι ακόμα, έχασε πάνω στον πανικό την αγαπημένη κούκλα της τη Μελέκ, κι αυτό της στοίχησε.
Μετά την καταστροφή, άλλοι άνθρωποι πήγαν να μείνουν στο σπίτι εκείνο, όπως και σε όλα όσα είχαν επιβιώσει κατά μεγάλο ποσοστό. Στην ιστορία που διαβάζουμε, οι νέοι ένοικοι του σπιτιού, οι νέοι πια ιδιοκτήτες, είναι καλοί άνθρωποι. Τούρκοι μεν, όπως εκείνοι που τους έδιωξαν από τον τόπο τους, αλλά καλοί. Οι άνθρωποι αυτοί φρόντισαν το σπίτι, τα πράγματα της οικογένειας που έμενε πριν εκεί. Προσπάθησαν ακόμα και να εντοπίσουν την οικογένεια της γιαγιάς της Μέλης. Και κάπως έτσι, με μια προσπάθεια και από τις δύο πλευρές, κατάφεραν αυτοί οι άνθρωποι να επικοινωνήσουν και η γιαγιά της Μέλης να αποκτήσει και πάλι κάποια ενθύμια από το παλιό της σπίτι.
Το μήνυμα είναι πολύ θετικό και είναι πολύ καλύτερο από το να είχαμε και την εικόνα της περίπτωσης που οι νέοι ένοικοι είχαν άλλο τρόπο σκέψης, ή που η οικογένεια της γιαγιάς δεν επιβίωνε από τον ξεριζωμό. Είναι ένα ανάγνωσμα κατάλληλο για παιδιά αυτής της ηλικίας. Η κόρη μου το αγάπησε πολύ όταν το διαβάζαμε. Θα έχουν άλλωστε τα παιδιά την ευκαιρία να δουν και το πιο άσχημο πρόσωπο αυτής της καταστροφής σε μεγαλύτερη ηλικία, τόσο μέσα από τα εγχειρίδια του σχολείου, όσο και μέσα από άλλα αναγνώσματα.
Στα πολύ θετικά του βιβλίου και η υπέροχη εικονογράφηση της Ρένιας Μεταλληνού, που μεταφέρει με τις εικόνες της, όλα όσα λέει η συγγραφέας.
Κατάλληλο για παιδιά από 8 χρονών.
Λίγα λόγια για τη συγγραφέα:
Γεννήθηκα στην Αθήνα τον Ιούλιο του 1986. Σπούδασα στην Πάτρα Αρχιτεκτονική και εξειδικεύτηκα στον σχεδιασμό χώρων για παιδιά. Είμαι παντρεμένη και έχω τρία παιδιά. Παρόλο που το επάγγελμά μου είναι ο ορισμός της δημιουργικότητας, δεν μπόρεσα να τιθασεύσω την αγάπη μου για τη λογοτεχνία και τη συγγραφή, αφού συνεχώς ξεπηδούν στο μυαλό μου ήρωες και ιστορίες που διαδραματίζονται σε μέρη στα οποία δεν έχω βρεθεί ποτέ. Θέλω να πιστεύω ότι οι ιστορίες μου θα μπορέσουν να βάλουν μικρές πινελιές στον κόσμο των παιδιών και θα τον κάνουν λίγο πιο φωτεινό. Είμαι μέλος στον Κύκλο του Ελληνικού Παιδικού Βιβλίου. Το πρώτο βιβλίο μου κυκλοφόρησε το 2018 και ήταν η αφορμή για να αφιερώσω όλη την προσοχή μου στο γράψιμο και στα παιδιά.
