Γράφει η Γεωργία Κωστοπούλου
Είχα λίγο καιρό που έβλεπα το βιβλίο «Θεριστές της νύχτας» του κυρίου Πάσχου στο Ελληνικό bookstagram και διάβαζα όλα αυτά τα ωραία σχόλια, που μόλις βρήκα την ευκαιρία, δεν την άφησα να πάει χαμένη. Παρόλο που, όπως έχω ξαναπεί πολλές φορές στο παρελθόν, οι συλλογές διηγημάτων δύσκολα θα μου αρέσουν, είχα πολύ καλό προαίσθημα για ετούτη εδώ και τελικά δεν έπεσα έξω!
Το στοίχημα με τη μικρή φόρμα είναι να καταφέρεις να χωρέσεις όλα όσα θες να πεις, σε ένα μικρό σε έκταση κείμενο, όπου δεν υπάρχει το περιθώριο να αναπτυχθεί η ιστορία και να εξελιχθούν οι χαρακτήρες, ενώ παράλληλα, θα πρέπει να καταφέρεις να κρατήσεις το ενδιαφέρον του αναγνώστη αναλλοίωτο. Διαβάζοντας λοιπόν τους «Θεριστές της νύχτας» μπορώ να πω πως το στοίχημα αυτό, ο κύριος Πάσχος, το κέρδισε σε κάθε ένα από τα δεκαπέντε διηγήματα του βιβλίου. Κάθε «θεριστής» λέει την ιστορία του, μοιράζεται τα συναισθήματά του, με τέτοιο τρόπο που κάνει τον αναγνώστη κοινωνό του μηνύματός του. Είτε το διήγημα είναι σε πρώτο πρόσωπο είτε είναι σε τρίτο, δεν περνάει ούτε ένα που να μη συγκινήσει ή να μη βάλει σε σκέψεις τον αναγνώστη. Όλα όσα περιγράφει ο συγγραφέας στα διηγήματά του είναι καταστάσεις που μπορεί να συνέβησαν στο παρελθόν, μπορεί να συμβαίνουν τώρα ή μπορεί να συμβούν κάποια στιγμή στο μέλλον, όχι απαραίτητα στον ίδιο τον αναγνώστη, ή στον περίγυρό του, ή ακόμη σε ανθρώπους που γνωρίζει έστω εξ ακοής. Και μόνο που είναι ρεαλιστικές οι ιστορίες του, είναι λόγος αρκετός για να αναρωτηθεί ο αναγνώστης τι σχέση μπορεί να έχουν με τον ίδιο, με τη ζωή του, με την κοινωνία στην οποία ζει.
Τα διηγήματα έχουν σαν θέμα τη ζωή. Αυτή που ζούμε. Αυτή που χάνουμε. Αυτή που περνάει μέσα από τα χέρια μας χωρίς να το πάρουμε χαμπάρι. Αυτή που δεν καταφέρνουμε να σώσουμε. Αλλά κι αυτή που δεν είναι πια η ίδια, γιατί κάποιο από τα δεδομένα της άλλαξε. Τα διηγήματα έχουν σαν θέμα τον έρωτα, την απώλεια, τα έντονα συναισθήματα, την καθημερινότητα που τα δείχνει όλα ίδια, τη διαφορετικότητα και πως αυτή αντιμετωπίζεται από τους πολλούς και πως από λίγους που βλέπουν πέρα από αυτή. Τα διηγήματα έχουν θέμα τον ίδιο τον άνθρωπο. Το πόσο εύκολα παρασύρεται. Το πόσο εύκολα ξεχνιέται και ο κόσμος και ο χρόνος γύρω του περνούν χωρίς να το αντιλαμβάνεται. Το πόσο εύκολο είναι να βγάλει συμπεράσματα από μια εικόνα επιφανειακή, χωρίς να ξέρει τι υπάρχει στο βάθος ή με βάση όσα λένε άλλοι άνθρωποι, ακόμα κι αν είναι άνθρωποι που εμπιστεύεται και θέλουν το καλό του.
Με λίγα λόγια ο συγγραφέας μα θυμίζει πως πρέπει να προσπαθούμε, πως πρέπει να ζούμε οι ίδιοι τη ζωή μας, να μην αφήνουμε το χρόνο να κυλάει, να μην αφήνουμε την αδικία να διογκώνεται, να μην αφήνουμε τους άλλους να ορίζουν τη ζωή μας κι αν έχουμε πέσει κάτω να ξανασηκωνόμαστε. Μας θυμίζει επίσης να αφήνουμε και τους άλλους να ζήσουν, να τους βοηθάμε όταν μπορούμε, γιατί είμαστε άνθρωποι, όχι γιατί θα κερδίσουμε κάτι.
Τι άλλο να πω από το πολύ απλό: διαβάστε το!
Λίγα λόγια για το συγγραφέα
Ο Αθανάσιος Πάσχος γεννήθηκε στην Πετρούπολη. Σπούδασε Φιλολογία στη Φιλοσοφική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών και υπηρετεί στη δημόσια εκπαίδευση. Έχει εκδώσει δύο ποιητικές συλλογές, «Έρως ονειρευόμενος» (εκδόσεις Γαβριηλίδης, 2012, βραβευμένη με το βραβείο «Μαρία Πολυδούρη» πρωτοεμφανιζόμενου ποιητή) και «Φως οδυνηρό» (εκδόσεις Γαβριηλίδης, 2015).
