Γράφει η Γεωργία Κωστοπούλου
Ένα από τα είδη που διάβαζα πολύ παλιότερα και άρχισα και πάλι να διαβάζω πιο συχνά είναι τα ρομαντικά βιβλία. Το «Όσα ποτέ δεν ξεπεράσαμε» είναι ένα ρομαντικό βιβλίο που μεταφράστηκε πρόσφατα και μου κράτησε παρέα πριν λίγες μέρες. Η ιστορία του είναι σύγχρονη και εκτυλίσσεται σε μια μικρή πόλη κάπου στη Βιρτζίνια.
Η Ναόμι είναι μια γυναίκα 36 χρονών που πιστεύει ότι έχει τακτοποιήσει τη ζωή της. Έχει δουλειά, ένα σπίτι και ετοιμάζεται να παντρευτεί. Όμως τα πράγματα δε θα πάνε ακριβώς όπως τα περιμένει, γιατί, αντί να ανεβαίνει τα σκαλιά της εκκλησίας, βρίσκεται σε ένα άγνωστο μέρος, προσπαθώντας να βρει και να βοηθήσει τη δίδυμη αδερφή της, Τίνα. Η Ναόμι και η Τίνα, παρά το ότι είναι δίδυμες, είναι πολύ διαφορετικές μεταξύ τους. Η Τίνα ήταν πάντα το επαναστατικό στοιχείο της οικογένειας. Δεν άκουγε ποτέ κανέναν και σύντομα από επαναστάτρια, έγινε εγκληματίες. Η Ναόμι αντίθετα προσπαθούσε πάντα να είναι το καλό και εύκολο παιδί, γιατί έβλεπε πόσο δυσκολεύονταν οι γονείς της με την αδερφή της, οπότε ήθελε να τους κρατά τουλάχιστον ευχαριστημένους. Είχε καλή διαγωγή, έπαιρνε καλούς βαθμούς και φερόταν πάντα με τον καλύτερο τρόπο, προγραμματίζοντας τη ζωή της ώστε να μην υπάρχουν απρόοπτα. Τώρα, βρίσκεται στη δυσάρεστη θέση να πρέπει και πάλι να ξελασπώσει την Τίνα και καταλήγει χωρίς αυτοκίνητο, χωρίς δουλειά, χωρίς χρήματα, χωρίς σχέδιο και με μια εντεκάχρονη ανιψιά που μέχρι πρόσφατα αγνοούσε.
Στην ίδια πόλη βρίσκεται ο Νοξ Μόργκαν, ένας ψηλός, γεροδεμένος, μουσάτος τύπος με άσχημη διάθεση. Αγαπάει τους συμπολίτες του και προσπαθεί να τους προστατεύσει από την Τίνα και οποιονδήποτε άλλο τους κάνει κακό. Όταν πέφτει πάνω στη Ναόμι, αρχικά πιστεύει πως είναι η αδερφή της, όμως γρήγορα θα δει πόσο μεγάλη διαφορά έχουν. Η Ναόμι δεν έχει καμία σχέση με την αδερφή της. Είναι μια γλυκιά, ρομαντική γυναίκα και ο ρομαντισμός δεν είναι το φόρτε του. Όταν όμως μαθαίνει πώς η Τίνα έχει εκμεταλλευτεί την αδερφή της και την έχει αφήσει στο δρόμο, δεν μπορεί παρά να βοηθήσει. Πόσο θα μπορούσε να κρατήσει όλο αυτό άλλωστε; Να όμως που κρατάει περισσότερο από όσο πίστευε και η γυναίκα με τα καλοκαιρινά φορέματα τρυπώνει κάπου που καμιά γυναίκα δεν έχει μπει ποτέ. Στην καρδιά του. Κι αυτό φοβίζει τον φοβερό και τρομερό Νοξ.
Η ιστορία της Ναόμι και του Νοξ είναι η ιστορία δύο ανθρώπων που είναι τόσο διαφορετικοί μεταξύ τους, που δεν είναι τέλειοι και που φοβούνται να αντιμετωπίσουν τους δαίμονές τους και να επιλέξουν να βάλουν τον εαυτό τους πρώτο. Η Ναόμι προσπαθεί να ζήσει τη ζωή της όπως θα την ήθελαν οι άλλοι, εν προκειμένω οι γονείς της ή ο αρραβωνιαστικός της, ενώ ο Νοξ προσπαθεί να ζήσει τη ζωή του όπως νομίζει ότι θα ήθελε για να αποφύγει τα λάθη που έκαναν άλλοι πριν από αυτόν. Όταν αποφασίζουν να βάλουν τον εαυτό τους πρώτο, έστω κι αν πονέσει, θα δουν ότι έχουν πολύ περισσότερα να κερδίσουν.
Το βιβλίο είναι μεγάλο, ναι. Είναι πάνω από 500 σελίδες. Όμως, μπορώ να πω ότι το καταβρόχθισα! Η γραφή της συγγραφέως ήταν εθιστική. Αφενός, οι βασικοί χαρακτήρες δεν συμπεριφέρονται όπως θα περίμενε κανείς από άτομα της ηλικίας του, είναι αρκετά ανώριμοι θα μπορούσα να πω. Αφετέρου, η ιστορία, οι εξέλιξη και οι πικάντικες σκηνές δεν μου επέτρεπαν να το αφήσω από τα χέρια μου.
Έχοντας πει τα παραπάνω, θα επισημάνω πως θα μου άρεσε ακόμα περισσότερο αν το είχα διαβάσει στα αγγλικά. Και τι θέλω να πω με αυτό. Διαβάζοντάς το, ένιωσα ότι κάτι είχε πάει πολύ στραβά με τη μετάφραση και τη διόρθωση του κειμένου. Διάβαζα φράσεις που στα Ελληνικά δεν έβγαζαν το νόημα που θα περίμενε κανείς, αυτό δηλαδή που μετέφραζα ταυτόχρονα στα Αγγλικά στο μυαλό μου. Περίμενα πως οι φράσεις αυτές που με ξένισαν, δε θα μεταφράζονταν στα Ελληνικά λέξη προς λέξη, αλλά θα αποδιδόταν με κάποιες άλλες ισοδύναμες. Στην αρχή θεώρησα πως τη μετάφραση έκανε κάποιος καινούριος στο επάγγελμα, αλλά και πάλι, ο επόμενος που έπαιρνε στα χέρια του το μεταφρασμένο κείμενο δε θα έκανε κάποιες διορθώσεις; Έπειτα είδα ότι η μεταφράστρια του βιβλίου είναι έμπειρη, οπότε δεν ήξερα τι να σκεφτώ. Αυτό ήταν και το πρώτο απογοητευτικό στοιχείο του βιβλίου. Το δεύτερο ήταν ότι φαινόταν σαν να μην είχε γίνει διόρθωση στο κείμενο καθόλου. Ενώ έχουμε πρωτοπρόσωπη αφήγηση, είτε από τη Ναόμι είτε από το Νοξ, υπήρχαν στιγμές που στην ίδια πρόταση διαβάζαμε δύο πρόσωπα:
«Δεν ήξερε αν ήταν το ουίσκι ή όλες αυτές οι γεμάτες συμπόνια εμψυχωτικές κουβέντες, όμως ένιωσα και με το παραπάνω έτοιμη να αναμετρηθώ μαζί του.»
Και εκτός αυτού, σε κάποια σημεία, έλειπαν λέξεις ενώ υπήρξαν ακόμα και περιπτώσεις που το θηλυκό ουσιαστικό γινόταν ουδέτερο:
«Έχωσα τις παλάμες μου μέσα στα μαλλιά μου, μετά κατέβασα το ένα κι έξυσα τη γενειάδα μου.»
Τα παραπάνω παραδείγματα είναι μόνο δύο από όλα αυτά που συνάντησα στο κείμενο και με λύπησαν πολύ, γιατί καταστρέφουν την εμπειρία της ανάγνωσης και δεν ταιριάζουν με την εικόνα που έχω για το συγκεκριμένο εκδοτικό. Ελπίζω η επόμενη έκδοσή του να έχει διορθώσεις.
Λίγα λόγια για τη συγγραφέα
Η ΛΟΥΣΙ ΣΚΟΡ είναι δημοσιογράφος της εφημερίδας Wall Street Journal και συγγραφέας #1 μπεστ σέλερ στο Amazon και στους New York Times. Λατρεύει να γράφει σύγχρονες ρομαντικές κομεντί που εκτυλίσσονται σε μικρές πόλεις και πάντα στο τέλος των βιβλίων της χαρίζει στον αναγνώστη αυτή την όμορφη αίσθηση του «ζήσανε αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα». Τα μυθιστορήματά της έχουν μεταφραστεί σε πολλές γλώσσες, κάνοντας τους αναγνώστες σε όλον τον κόσμο άλλοτε να κλαίνε και άλλοτε να γελάνε με την καρδιά τους. Ζει στην Πενσιλβάνια με τον σύζυγό της και τη γάτα τους. Όταν δεν περνά τον χρόνο της πλάθοντας σαγηνευτικούς ήρωες και ακαταμάχητες ηρωίδες, η Λούσι ξεκουράζεται, πίνει μεγάλες ποσότητες καφέ και απολαμβάνει να διαβάζει όλα τα ρομαντικά μυθιστορήματα που υπάρχουν στην υφήλιο!
