Γράφει η Γεωργία Κωστοπούλου
Τόσα πολλά λόγια, σε τόσες λίγες σελίδες. Η Claire Keegan έχει ένα μαγικό τρόπο να μεταφέρει πάμπολλα συναισθήματα, αλήθειες και καταστάσεις μέσα από τα πολύ μικρά σε έκταση αλλά τεράστια σε σημασία και νοήματα βιβλία της. Μετά το «Μικρά Πράγματα σαν κι αυτά» με το οποίο τη γνωρίσαμε στην Ελλάδα, έρχεται να μας χτυπήσει και πάλι εκεί που πονάει με την εξαιρετική νουβέλα «Τα τρία φώτα».
Πόσο καιρό να την κρατήσουν;
Δεν μπορούν να την κρατήσουν όσο θέλουν;
Αυτό θα τους πω; ρώτησε ο πατέρας μου.
Πες ό,τι θες. Πάντα αυτό κάνεις άλλωστε.
Ιρλανδική επαρχία, αρκετά χρόνια πριν. Το καλοκαίρι είναι σε πλήρη εξέλιξη. Ζέστη και ξηρασία τρώνε τη γη. Ο κόσμος πεινάει. Πολλές οικογένειες δυσκολεύονται να τα βγάλουν πέρα, ιδιαίτερα οι πολυμελείς. Σε μια τέτοια ανήκει και το κορίτσι που πρωταγωνιστεί στην ιστορία μας. Για την ακρίβεια, η οικογένειά της ετοιμάζεται να δεχτεί ένα νέο μέλος και οι γονείς δυσκολεύονται όχι μόνο να τα βγάλουν πέρα οικονομικά, αλλά και με τόσα παιδιά. Αποφασίζουν λοιπόν να αποχωριστούν για λίγο ένα από τα κορίτσια τους και το πηγαίνουν να ζήσει με κάποιους συγγενείς για το καλοκαίρι. Το κορίτσι δεν ξέρει πόσο θα κρατήσει η διαμονή της εκεί. Φαντάζεται ότι είναι μόνο για το καλοκαίρι και στην αρχή ελπίζει αυτό να τελειώσει γρήγορα. Δεν γνωρίζει αυτούς τους ανθρώπους και ο πατέρας της βιάστηκε να φύγει μόλις την άφησε. Ούτε μια αγκαλιά δεν της έκανε για να τη χαιρετίσει, ενώ από την πρεμούρα του να εξαφανιστεί, πήρε μαζί του και τα λιγοστά της πράγματα που είχαν ετοιμάσει με τη μητέρα.
Σύντομα το κορίτσι μαθαίνει στην ήρεμη και ήσυχη ζωή των Κινσέλα, την τόσο διαφορετική από τη ζωή της στο σπίτι. Κοντά τους θα βρει όλα όσα της λείπουν στην οικογένειά της. Στοργή, ζεστασιά, προσοχή, χρόνο για τον εαυτό της και ποιοτικό χρόνο με άλλους. Μαθαίνει τον κόσμο. Να κάνει λάθη και να μαθαίνει από αυτά. Να δοκιμάζει και να σκέφτεται. Μα και να αισθάνεται. Και στο σπίτι αυτό αισθάνεται συναισθήματα που δεν είχε ξαναδοκιμάσει. Αισθάνεται σαν να βρίσκεται σπίτι. Μπορεί οι Κινσέλα να μην είναι οι γονείς της, όμως της δίνουν περισσότερα από όσα της είχαν δώσει ποτέ οι βιολογικοί της γονείς. Κι αυτό είναι που μετράει τελικά για το κορίτσι.
Μια συγκινητική ιστορία, για το πως τα παιδιά πρέπει να μεγαλώνουν σαν παιδιά. Να αισθάνονται ότι τα αγαπούν, τα φροντίζουν, ότι νοιάζονται γι’ αυτά. Να αισθάνονται ασφάλεια μέσα στις φτερούγες της οικογένειας. Να ξέρουν ότι έχουν σε κάποιον να βασιστούν, όχι μόνο για να τους στηρίξει σε κάποια δυσκολία ή να τους βγάλει από μια δύσκολη θέση, αλλά και για να τους προσφέρει ηθική και ψυχολογική στήριξη, να τους μάθει πως θα γίνουν άνθρωποι αλλά και πως θα παραμείνουν παιδιά. Να ξέρουν ότι έχουν κάποιον δίπλα τους για να μιλήσουν, να γελάσουν, να εμπιστευτούν.
«Αν ήσουν δικό μου, δεν θα σε άφηνα ποτέ σε ένα σπίτι ξένων».
Η Claire Keegan με τη μοναδική φωνή της, μας φέρνει την Ιρλανδία του παρελθόντος πιο κοντά, αναγκάζοντάς μας να τη συγκρίνουμε με τα δικά μας βιώματα του παρελθόντος, με όσα ζήσαμε, ακούσαμε, είδαμε ή διαβάσαμε και θέλουμε να ελπίζουμε ότι όλα αυτά ανήκουν στο παρελθόν και πως είμαστε πια άνθρωποι… Κι ακόμη πως όλες οι σχέσεις χτίζονται με προσπάθεια και από τις δύο μεριές, δεν εκβιάζονται, όπως ακριβώς η σχέση του κοριτσιού με τον Κινσέλα, έναν άνθρωπο που νιώθει πιο κοντά κι από πατέρα της.
Το βιβλίο έχει μεταφερθεί στον κινηματογράφο με τον τίτλο «Το ήσυχο κορίτσι» και ήταν υποψήφια για Όσκαρ ξενόγλωσσης ταινίας.
Λίγα λόγια για τη συγγραφέα
Η Claire Keegan γεννήθηκε στην Ιρλανδία το 1968. Διηγήματά της έχουν δημοσιευτεί στο New Yorker, στο Paris Review, και στο Granta και έχουν μεταφραστεί σε είκοσι γλώσσες. Το Antarctica (συλλογή διηγημάτων, 1999) κέρδισε το Rooney Prize for Irish Literature και ήταν ένα από τα βιβλία της χρονιάς σύμφωνα με τους Los Angeles Times. Το Walk the Blue Fields (συλλογή διηγημάτων, 2007) κέρδισε το Edge Hill Prize για την καλύτερη συλλογή διηγημάτων. Το Foster (νουβέλα, 2010) κέρδισε το Davy Byrnes Award. Το πιο πρόσφατο βιβλίο της με τίτλο Μικρά πράγματα σαν κι αυτά κυκλοφόρησε στο Ηνωμένο Βασίλειο το 2021, διαδραματίζεται στη Ιρλανδία κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του 1980 και χαρακτηρίστηκε αριστούργημα από τους κριτικούς.
