Γράφει η Γεωργία Κωστοπούλου

Η Έιντα ζει με τη μητέρα της και τον αδελφό της στο Λονδίνο, σε ένα πολύ μικρό σπίτι που με το ζόρι τους χωράει. Η Έιντα είναι κάπου γύρω στα εννιά, δέκα, μπορεί και έντεκα. Δεν γνωρίζει ακριβώς. Ο αδερφός της ο Τζέιμι πρέπει να είναι έξι. Η Έιντα δεν έχει βγει ποτέ από το σπίτι τους. Έχει στρεβλοποδία στο δεξί της πόδι και δεν περπατάει, δεν έμαθε ποτέ της. Η Έιντα δεν πάει σχολείο, αφού δεν επιτρέπεται να βγαίνει από το σπίτι, παρά βλέπει τον κόσμο από το παράθυρό της. Ο Τζέιμι όμως πάει.

Όταν όμως ο Δεύτερος Παγκόσμιος Πόλεμος χτυπά την πόρτα της Αγγλίας, γίνεται γνωστό ότι όλα τα παιδιά στέλνονται στην επαρχία για να είναι πιο ασφαλή. Η μητέρα τους αποφασίζει πως πρέπει κι ο Τζέιμι να πάει. Όχι όμως η Έιντα. Δεν υπάρχει λόγος. Έτσι λοιπόν τα παιδιά το σκάνε μαζί και καταλήγουν υπό την προστασία της Σούζαν, μιας γυναίκας που δεν ήθελε παιδιά, αλλά που τελικά ανέλαβε δύο από τα εκτοπισμένα.

“Ο πόλεμος που έσωσε τη ζωή μου” είναι ένα συγκινητικό και δυνατό ανάγνωσμα που δίνει τροφή για σκέψη σε μικρούς και μεγάλους. Ας ξεκινήσουμε από τα απλά και βασικά, τα δεδομένα, όπως είναι η αγάπη μιας μητέρας για τα παιδιά της και οι διακρίσεις που δεν θα έπρεπε να γίνονται ανάμεσα σε αδέρφια, ειδικότερα από έναν γονιό. Η έλλειψη κάθε μορφής αγάπης και τρυφερότητας μπορεί να είναι καταλυτική για την ψυχοσύνθεση ενός παιδιού. Ειδικότερα όταν αυτή συνοδεύεται από την δημιουργία ενοχών. Η πρώτη σκέψη ενός παιδιού, όταν δέχεται αρνητική ή άσχημη συμπεριφορά από το γονιό, είναι πως εκείνο φταίει γι’ αυτό, εκείνο έκανε κάτι λάθος. Πόσο μάλλον όταν ο γονιός ο ίδιος επιρρίπτει αυτή την ευθύνη στο παιδί ελαφρά τη καρδία.

Μην έχοντας λοιπόν δεχτεί ποτέ αγάπη το παιδί από το γονιό, μια ζεστή αγκαλιά, ένα παρηγορητικό χάδι, δυσκολεύεται να προσαρμοστεί σε ένα ζεστό περιβάλλον γεμάτο αγάπη και θαλπωρή, με ανθρώπους που κάνουν πράγματα για εκείνο, που το νοιάζονται και θέλουν να είναι καλά, να είναι ευτυχισμένο, να μην του λείπει τίποτα. Δεν ξέρει πως να αντιδράσει και φυσικά φοβάται να αφεθεί ελεύθερο και να δεθεί, γιατί τότε θα έχει κάτι να χάσει, κάτι που θα πονέσει πολύ όταν πια φύγει από τη ζωή του. Γιατί σίγουρα πιστεύει πως ένα τέτοιο περιβάλλον, μια τέτοια συμπεριφορά, δεν μπορεί παρά να είναι προσωρινή.

Ένα παιδί που έχει βιώσει την απόρριψη από το γονιό, θα τη βλέπει και θα την περιμένει παντού. Ένα παιδί που έχει μάθει πως μια ατέλεια που έχει στο σώμα του είναι κάτι κακό, κάτι που δεν θα έπρεπε να βλέπει κανένας, θα φοβάται πάντα και θα κρύβεται. Ένα τέτοιο παιδί θα δυσκολευτεί πολύ να κάνει φίλους, γιατί θα νιώθει πάντα μειονεκτικά, θα πρέπει να έχει πάντα τις άμυνές του ψηλά, ώστε τίποτα να μην περάσει και τίποτα να μην το πληγώσει. Αν δεν νιώθει τίποτα για κανέναν, πιστεύει πως δεν θα πληγωθεί.

Είναι πολλά ακόμα τα μηνύματα που περνάει το βιβλίο τόσο σε μικρούς όσο και σε μεγάλους. Το πως πρέπει να προσέχουμε τι λέμε μπροστά στα παιδιά, γιατί εκείνα ακούν τα πάντα και τα αντιλαμβάνονται με ένα δικό τους τρόπο, ανάλογα και με τα ερεθίσματα που έχουν μέχρι τότε δεχτεί.

Εκδόσεις Παπαδόπουλος / Public / Ianos / Greekbooks.gr

Λίγα λόγια για τη συγγραφέα:

Η Κimberly Brubaker Bradley γεννήθηκε το 1967 στην Ιντιάνα των Η.Π.Α. Το 1989 έλαβε το πτυχίο της στη χημεία από το Smith College της Μασαχουσέτης. Μια συμφοιτήτριά της την έπεισε να παρακολουθήσει ένα μάθημα παιδικής λογοτεχνίας, το οποίο την ενθουσίασε. Η καθηγήτριά της την ενθάρρυνε να συνεχίσει να γράφει και τη βοήθησε να μάθει περισσότερα για την παιδική λογοτεχνία.

Της αρέσει να ταξιδεύει και να μαθαίνει την ιστορία των τόπων που επισκέπτεται. Ζει με τον άντρα της και τα παιδιά τους σε ένα αγρόκτημα με άλογα, πόνι, πρόβατα, σκύλους και πολλές γάτες. Απολαμβάνει το γράψιμο και γενικά, τη ζωή. Ο Πόλεμος που έσωσε τη ζωή μου είναι το δέκατο έκτο βιβλίο της.

Website / Goodreads / Facebook / Twitter